Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 3

Pytanie: Jeśli w rozumie uda się dostrzec przyjaciół znacznie wyżej od siebie, to w jaki sposób podciągnąć się do nich? Co powinno być w tej modlitwie, żeby nie była modlitwą za siebie?

Odpowiedź: To może być również modlitwa za siebie. Próbuję naprawić się, modlę się za siebie. Ale zanim to nastąpi, być może mam modlitwę za to, żeby widzieć przyjaciół na o wiele wyższym poziomie, ponad sobą.

A następnie modlę się, aby podciągnąć się do nich, dla połączenia z nimi. Wznoszę przyjaciół ponad siebie, a następnie proszę Stwórcę, aby dał mi możliwość zjednoczenia się z nimi.

I tak podciągam się, wznosząc grupę w swoich oczach.

Z lekcji nr 3 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 07.01.2022

Kategorie: Dziesiątki, Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Modlitwa, Intencja, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 4

Pytanie: Czy człowiek sam wybiera sobie środowisko?

Odpowiedź: Nie. Jak jest powiedziane w jednym z artykułów Baal HaSulama, Stwórca doprowadza człowieka do potrzebnego stanu, Sam kładzie jego rękę na właściwy wybór (grupa, nauczyciel, książki) i mówi: „Weź to”.

Od nas zależy tylko, abyśmy się wzmacniali na tej drodze albo, przynajmniej nie opuszczali jej. Trzeba uczepić się grupy zębami i tak trzymać.

Pytanie: Jest powiedziane, że człowiek zobowiązany jest do karmienia się swoim otoczeniem. O jakim pokarmie jest tu mowa?

Odpowiedź: Wchłaniać w siebie właściwości, wartości, oceny, smaki ze swojego otoczenia.

Pytanie: Dlaczego zależność od duchowego środowiska jest uważana za wolność?

Odpowiedź: Dlatego że stajesz się wolny od swojego egoizmu.

Z lekcji nr 4 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 08.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Wolna wola

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 6

Uświadomienie sobie warunku „wiary ponad wiedzę” powinno rozwijać się w każdym z nas za pomocą działania które nazywa się „wzajemne poręczenie”. Nie możemy sami siebie podnieść i naprawić, ale jeśli znajdujemy się w grupie, to każdy może poręczyć za drugiego.

Poręczamy za to, że będziemy inspirować przyjaciół, dawać im przykład, wspierać się nawzajem, żeby każdy zrozumiał, jak bardzo jest odpowiedzialny za innych, a między innymi tym także pomaga sobie.

Nasza praca, chociaż polega na naprawieniu samych siebie, to w rzeczywistości prowadzi do naprawy całego świata i nie ma różnicy między mną a światem, ja powinienem zatroszczyć się o wszystkich.

Dlatego wzajemne poręczenie – to prawo połączenia między wszystkimi indywidualnymi duszami w jedną jedyną duszę „Adam”.

Z lekcji nr 6 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 09.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Wzajemne poręczenie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 1

Pytanie: Często okazuje się, że każdy rozumie materiał na swój sposób. Czy powinniśmy wziąć pod uwagę te różnice?

Odpowiedź: Nie sądzę, że musimy zwracać uwagę na to, jak każdy przyswaja sobie materiał. Musimy mówić tylko o właściwych działaniach między nami, których wymaga od nas natura, Stwórca. Wtedy naprawdę postępujemy.

A żeby sprawdzać każdy siebie i mówić o tym innym – nie. Musimy pokazywać sobie nawzajem inspirację, prawidłowe działania, czyny.

Myślę, że nie powinniśmy być jednakowi. Wręcz przeciwnie, powinniśmy być różni, ale wszyscy dążymy do tego, żeby pokazać prawidłowy przykład innym. Tylko właściwy przykład ze strony przyjaciół może mnie podnieść. Tak właśnie działamy.

Z lekcji nr 1 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 06.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 5

Do tego, aby zebrać całą moc światła i przekazać je ludzkości, sami musimy być ze sobą mocno wzajemnie połączeni. Wtedy możemy stać się przewodnikami wyższego światła dla świata. W zasadzie, na tym polega nasze zadanie i nasz udział. Stwórca nas do tego popycha i musimy to osiągnąć.

Musimy być łączącym ogniwem między Stwórcą a całą ludzkością. Dlatego z jednej strony musimy w jakiś sposób trzymać się człowieczeństwa, ale najważniejsze jest połączenie ze Stwórcą.

Musimy wiedzieć, co oznacza prawdziwa komutacja ze Stwórcą i ze stworzeniami, tak żeby zamienić się, jak pisze Baal HaSulam, w rurę, przez którą wyższe światło przejdzie na całą ludzkość.

Z lekcji nr 5 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 08.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Rozpowszechnianie metody

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 7

Pytanie: Jak możemy przyciągnąć światło Stwórcy w nasze połączenie, aby zaczęło w nas prawidłowo pracować?

Odpowiedź: Razem proście o to Stwórcę. Tylko! Dogadajcie się między sobą i proście.

Pytanie: Ale jak powinniśmy to poczuć? Jak powinno się w nas przejawiać, abyśmy zrozumieli, że światło na nas wpłynęło?

Odpowiedź: Poczujesz to przez zmianę swojego stosunku do świata, do przyjaciół, do siebie. Wpływ Stwórcy powinien zmienić kierunek twojego pragnienia z tego, że odpychasz innych, do tego, że będziesz przyciągać innych. Zobaczysz, jak zmieni się twój pogląd na świat z egoistycznego na altruistyczny.

To jedyna rzecz, która musi się zmienić. Wszystko inne będzie konsekwencją twoich wewnętrznych zmian.

Z lekcji nr 7 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 09.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 3

Istnieje szczególna właściwość w połączeniu przyjaciół. Ponieważ dzięki ich połączeniu opinie i myśli przechodzą od jednego do drugiego, dlatego każdy zawiera siły drugiego. I dzięki temu każdy posiada siłę całej grupy. [Rabasz. Artykuł 14 (1988) „Potrzeba miłości do przyjaciół”]

Potrzebę miłości do przyjaciół tłumaczy się tym, że jeśli się z nimi nie zjednoczę – a dobre, prawidłowe połączenie nazywa się miłością – to nie mam skąd otrzymać mojego duchowego kli (naczynia).

Naturalnie nie będę mógł odkryć Stwórcy, Wyższego Świata, i tak pozostanę w swoim stanie samotności, odłączony od wszystkich, czując tylko swój osobisty wewnętrzny egoizm, to jest nasz świat.

Istnieje szczególna właściwość, szczególny, wyjątkowy rezultat w połączeniu przyjaciół. Ponieważ dzięki ich fuzji opinie i myśli przechodzą od jednego do drugiego, tzn. jednoczą się w nich.

Dlatego, gdy każdy chce być zjednoczony z przyjaciółmi, to przez nich przepływają strumienie Wyższego Światła, które łączą się w nich. Każdy poza swoim małym egoizmem otrzymuje wpływ od wszystkich innych i już składa się z właściwości, myśli całej grupy.

U każdego z nich i u wszystkich razem pojawia się wspólne, zjednoczone, sprzężone kli, naczynie, w którym następnie odkrywa się Stwórca.

Dlatego każdy zawiera w sobie siły drugiego. I dzięki temu każdy ma siłę całej grupy. Oznacza to, że nasz postęp jest oparty i zależy tylko od naszej jedności. Od niczego innego!

Możesz doskonale wiedzieć, co jest napisane w księgach, być wielkim znawcą Kabały – teoretykiem, ale nigdy nie zostaniesz praktykującym, jeśli nie masz grupy, jeśli nie zjednoczyłeś się ze wszystkimi. O tym napisano w artykule „Wzajemne poręczenie” i innych artykułach Baal HaSulama i Rabasza.

Nie ma innej opcji. Jesteśmy stworzeni egoistami, odłączonymi od siebie nawzajem. Jeśli wznosimy się ponad nasz indywidualny egoizm, wtedy w każdym z nas stwarzamy takie warunki, że możemy odkryć Wyższy Świat.

Nasz postęp opiera się i zależy tylko od naszego zjednoczenia. W nim odkrywamy Wyższy Świat – Stwórcę. A stopień zjednoczenia tworzy duchowe kli – naszą wspólną duszę.

Wszystko jest zdeterminowane przez nasze zjednoczenie. To jest najważniejsza rzecz i powiedziałbym, że jedyna. Ale z drugiej strony głównym i decydującym czynnikiem jest stopień, moc, siła naszego zjednoczenia.

Z lekcji nr 3 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 07.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 1

Pytanie: Jak utrzymać tę szczególną więź, na którą nastroiliśmy się między sobą na kongresie

Odpowiedź: Kabała z jednej strony jest nauką nieco nierealną, dlatego że nie operuje fizycznymi właściwościami danymi nam w doznaniach. Z drugiej strony jest absolutnie realna, dlatego że powinniśmy ją nie tylko badać, studiować, ale także tworzyć. I to nie tworzyć, tylko z naszych przeciwstawnych właściwości, które posiadamy.

W tym ruchu w kierunku badania przeciwstawnych właściwości musimy przyciągnąć ukrytą wyższą siłę natury, która wszystko trzyma, ożywia, rodzi, nasyca, napełnia. To jest właściwość obdarzania. Przejawia się trochę, ale mimo wszystko manifestuje się i jest przez nas postrzegana w egoistycznych właściwościach.

Musimy, w połączeniu między sobą, ujawnić te właściwości natury, właściwości bezinteresownego obdarzania. W miarę tego, jak będziemy dążyć, aby ją ujawnić, zaczniemy odczuwać, że w naturze istnieje taka właściwość prawdziwej, rzeczywistej miłości i nazywa się „Stwórcą”. Ale jest ukryta, ponieważ sami Go ukrywamy, przecież nie mamy takich właściwości, takich uczuć, nie ma między nami takich relacji.

Dlatego Stwórca rozbił stworzone przez Niego pierwotne zjednoczone pragnienie, dlatego, aby we wszystkich możliwych próbach połączenia między nami, moglibyśmy w jakiś sposób zrozumieć, co jest przeciwne do nas, i zacząć próbować Go ujawniać, wyciągać z ukrycia.

Tak więc będziemy działać, jak doradzają nam kabaliści – będziemy znajdować się w ataku na ukrycie Stwórcy. Dlatego że istnieje tylko On i Jego ukrycie, które musimy anulować naszymi wysiłkami. Musimy stworzyć takie połączenia między nami, aby ujawnić tę właściwość emanacji i miłości. Wtedy, na podobieństwo naszych relacji do Niego, w nich odkryje się Stwórca.

Z lekcji nr 1 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 06.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 1

Pytanie: Jak zwiększyć tempo w dziesiątce?

Odpowiedź: Tempo naszych postępów zależy tylko od obustronnego stanu przyjaciół, od tego, jak bardzo każdy pomaga drugiemu.

Ja nie mogę wyciągnąć siebie sam za włosy, a przez przyjaciół mogę. W tej mierze, w jakiej im pomagam, podnoszę siebie. I jest to o wiele bardziej efektywne, niż gdybym mógł podnieść siebie sam.

Pomóc innym – to jedyny sposób, aby wznieść się. Nie istnieje żadna inna metoda. Dlatego mamy ogromną możliwość postępu: znajdujemy się w grupie, w której każdy rozumie, co powinien robić i co powinni robić inni. Więc pomóżmy sobie nawzajem.

Z lekcji nr 1 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 06.01.2022

Kategorie: Dziesiątki, Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa

Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 6

Mój wpływ na przyjaciół, przechodzi przez wspólne kli „Adam”, powraca do mnie. W tym powrocie do mnie istnieje też mój wysiłek wzniesienia się ponad siebie, pragnienie bycia w wierze ponad wiedzą, we wzajemnym poręczeniu za innych.

Oznacza to, że są już pewne pragnienia z intencjami i wysiłkami, tak jakbyśmy zaczynali organizować duchowy parcuf. Tutaj jest skrócenie i odbite światło, kiedy nie chcę niczego dla siebie, ale chce tylko dla przyjaciół i otrzymuję z góry, zgodnie z moimi wysiłkami, siły obdarzania i połączenia.

I chociaż nie wydaje nam się to szczególnym działaniem duchowym, ale w nim mają miejsce wszystkie elementy parcufa, struktury duszy. Stopniowo wszystko to będzie się rozwijać i zobaczymy w nas samych, w przyjaciołach, w naszym wspólnym kli i w całej ludzkości, jak to wszystko osadzi się w nas i przekształci.

Dlatego wypełnienie zasady „wiary ponad wiedzę” jest podstawą. A wzajemne poręczenie (arwut) ma na celu pomóc w jego wypełnieniu i doprowadzić nas do stanu, w którym wszyscy będziemy ze sobą związani razem. Nigdy człowiek w pojedynkę nie będzie w stanie wykonać ani jednej czynności duchowej, jeśli nie będzie obok niego przynajmniej jednego przyjaciela, o którego postęp zatroszczy się.

Sami nie możemy wyciągnąć się za włosy z bagna, w którym jesteśmy. Możemy tylko pomagać innym, przez innych – sobie, i w taki sposób sobie nawzajem. Dlatego zasada ta nazywana jest „wzajemne poręczenie”.

Mówi o tym, że tylko wypełniając wzajemne poręczenie przed całą ludzkością, będziemy konsekwentnie, stopniowo doprowadzać cały świat do naprawy i do odkrycia się w każdym człowieku Wyższego Świata.

Z lekcji nr 6 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 09.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Wzajemne poręczenie