Kongres w Gruzji. Warsztat nr 1

Zasady prowadzenia warsztatu wynikają z potrzeby naszej naprawy, z tego, do czego powinna dostosować się cała ludzkość – do połączenia. W połączeniu każdy powinien odczuwać siebie niżej od innych. Wszystko, co mówią inni, muszę postrzegać jak pochodzące od Stwórcy, a człowieka postrzegać jako przekaźnik, który przekazuje mi opinię Stwórcy. Nie ważne, czy wydaje mi się zła czy dobra, mądra lub głupia – postrzegam to, i jeśli mogę to staram się w niej odnaleźć siebie, jeśli nie mogę, to nie mogę.

Ale w zasadzie nie można powiedzieć nic, nawet najbardziej obcego, odległego i głupiego, co nie jest związane z moim obecnym stanem, ponieważ wszystko jest ze sobą połączone i stanowi jeden jedyny organizm. Tak więc, jeśli tego nie rozumiem, jeśli się nie zgadzam, i myślę, że powiedziałbym coś inaczej, to pokazuje mój wciąż jeszcze nienaprawiony stan. Muszę to zaakceptować i spróbować włączyć się w każdego.

Czyniąc to, każdy powinien włączyć się w innych uczestników kręgu tak, aby uformowało się jedno wspólne dążenie. Jednego zdania być może jeszcze nie mamy, bo nie potrafimy jeszcze przejrzeć całego systemu, gdzie wszystko sprowadza się do jednej jedności, ale możemy przynajmniej być zjednoczeni w swojej intencji.

Do czego wszyscy dążymy? – do centralnego punktu grupy. To punkt jedności, wewnątrz którego odczujemy przejście przez machsom do wyższego świata, do wyższego odczucia, do właściwości obdarzania. W jaki sposób? – Jeśli każdy z nas anuluje się przed innymi, spróbuje się nad tym połączyć z innymi, to ogólnie tworzymy jeden punkt połączenia między sobą.

Nasze różnice zdań i nieporozumienia mogą być duże – ale to w ogóle nie odnosi się do duchowości. Każdy z nas jest absolutnym indywidualistą i niech tak pozostanie. Najważniejsze żeby nad tym indywidualizmem panowała jedność. A im większa będzie indywidualność każdego, tym większe będzie zjednoczenie, jeśli wzniesiemy się ponad swoją indywidualność. To jest pierwsze.

Drugim warunkiem zjednoczenia jest to, bardzo ważne dla mnie, aby nie wygłaszać niczego mądrego, ale uzupełnić grupę dokładnie o moje wewnętrzne pragnienie. Dlatego jeśli nie mam nic konkretnego do powiedzenia, to mogę milczeć, ale jednocześnie jestem razem ze wszystkimi w tym samym impulsie.

Każdy z uczestników jest jak wielki mędrzec, który wszystko rozumie, wszystko objaśnia i wszystko wie o mnie. Nawet jeśli jest nowicjuszem, to przywiódł go tutaj Stwórca, i przez niego Stwórca do nas przemawia. Dlatego postrzegam każdego przyjaciela jak wyższą siłę. Tylko z takim nastawieniem do przyjaciela mogę dojść do odkrycia Stwórcy.

Staraj się mówić krótko, powiedzmy minutę lub dwie dla każdego na wypowiedź, pozostawiając czas przyjaciołom. Nie rozważać głośno myśli, ale starać się wyrazić je zwięźle. Jeśli pojawią się bardzo interesujące ogólne myśli lub pytania, to należy zapisywać je, abyśmy potem mogli je omówić. Starać się nie wykraczać poza ramy omawianego zagadnienia. Mówię na temat, robię do niego wstępne wprowadzenie, zapoznanie się, po czym zadaję pytanie. To pytanie nie powinno umknąć waszej uwadze.

Nie zapominacie o tym, że razem z nami w rzeczywistym czasie, jeszcze bardzo dużo grup ogląda ten warsztat. Dlatego musimy być w takiej intencji, że uczestniczymy jako ogromna masa na świecie i żeby nie tylko nasze grupy, ale cały świat otrzymał dzięki temu dobry wyższy wpływ. Poczujcie, że razem omawiacie jeden temat, przez odkrycie którego dochodzicie do prawdziwego odkrycia Stwórcy.

Z pierwszego warsztatu kongresu w Gruzji

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Warsztaty

Pytanie: Na ile mile widziane jest w Kabale, gdy przyjaciele ogólnie dyskutują między sobą o wspólnych działaniach, które powinni wykonać na duchowej drodze?

Odpowiedź: Te zagadnienia omawiamy na warsztatach. Warsztaty – to laboratorium, w którym szlifujemy nasze wspólne relacje ze sobą, na duchowej drodze rozwoju. Tutaj dyskutujemy jak badacze, którzy wszystko opierają na własnym doświadczeniu.

Wielu naukowców często testowało na sobie wszelkiego rodzaju leki, medykamenty, zapisywali wyniki eksperymentów. Jest to szczególnie istotne w badaniu stanów człowieka. Na przykład w astronautyce prowadzi się różne badania na tysiącach ludzi: przeciążenie, stany nieważkości, izolacja i tak dalej. I my robimy to samo.

Tylko mamy inny problem: sami przez to przechodzimy na sobie, a potem dzielimy się swoimi doświadczeniami między sobą. Wszystkie książki kabalistyczne napisane są w oparciu o doświadczenia tych ludzi, którzy przeszli ścieżkę duchową. A my z książek czerpiemy tę metodę, w której wyjaśnia się, jak kabaliści przechodzą wszystko na sobie, co się także robi, jak się zachowywać i jak prowadzić innych.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Nie należy dzielić się smutkiem z innymi”

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Warsztaty

Warsztaty są duchowym działaniem, dlatego że zmuszają ludzi do tego aby nie przerywali jeden drugiemu, żeby się uzupełniali, żeby byli równi, rozmawiali na określony temat, który zadaje prowadzący warsztaty, a potem przez jakiś czas, nad nim zastanawiali się.

Jeśli podczas warsztatu pada od pięciu do dziesięciu pytań, które ludzie omawiają, to pomaga im zbudować wewnątrz siebie pewien system i wyznaczyć cele, etapy rozwoju. W efekcie dyskutujący tworzą między sobą duchową przestrzeń opartą na wzajemnym obdarzaniu i życzliwości. Omawiając tematy wyjścia z egoizmu, wzniesienia się ponad niego, budują między sobą polanę, na której pragną doświadczyć przejawu Stwórcy.

Warsztat – jest stanem, kiedy człowiek buduje swoje duchowe naczynie, które jest wspólnym duchowym naczyniem. Co więcej, zaczyna rozumieć, że to jest poza nim, że jest to wyjście z siebie, czyli realizacja metody. Podczas warsztatu człowiek prawidłowo wyraża siebie, swój „mówiący” poziom. To oznacza że człowiekiem nazywa się „Adam” – podobny do Stwórcy.

Oczywiście jest wiele dwunożnych stworzeń, kogut też jest dwunożnym stworzeniem. Ale człowiek nazywany jest „mówiącym”, dlatego że może wyrażać siebie i doprowadzać innych do stanu obdarzania i miłości. Dlatego obecnie nie ma nic skuteczniejszego niż warsztaty, gdzie wszyscy jesteśmy przesiąknięci jednym celem, jedną ideą.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Po co potrzebne są warsztaty”

Kategorie: Praca duchowa, Warsztaty

Komentarz: W ostatnich latach wprowadziliśmy taki środek połączenia w grupie, jak warsztaty.

Odpowiedź: Warsztaty są potrzebne, dlatego, aby nie pozostawiać przypadkowi połączenia w dziesiątce, a pozwolić ludziom studiować Kabałę i również rozmawiać o niej, spierać się, wyjaśniać.

Ale nie jesteśmy w tym nowicjuszami. Zajmowali się tym także autorzy Księgi Zohar, którzy również gromadzili się w dziesiątki i wzmacniali połączenie między sobą. Tak więc to nic nowego, po raz pierwszy wznowiliśmy ten system po autorach Księgi Zohar.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 11.03.2019

Kategorie: Dziesiątki, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Warsztaty

Pytanie: Jaki temat może od razu zainteresować uczestników pierwszych zajęć integralnej edukacji?

Odpowiedź: Jeśli ludzie chcą omówić coś zgodnie z integralnością natury, to najpierw muszą poznać warunki warsztatu, przestrzeganie zasad zachowania w kręgu. Ponieważ stają się podobni do tej natury, tylko zyskują na prawidłowej interakcji między sobą.

Na pierwszym warsztacie zwykle zadaje się pytania do dyskusji, które ujawniają ludzką naturę człowieka: „Jaka jest podstawowa istota człowieka?” „Dlaczego kocham tego, a nie innego?” „Czy to wynika z moich wewnętrznych cech, czy dlatego, że jestem taki zły, a on jest taki dobry?” I takie podobne pytania.

Dyskutując, ludzie sami dochodzą do wniosku, że każdy z nas jest egoistą. Jest to stwierdzenie faktu naszej natury. Chociaż według fizjologii wszyscy jesteśmy zwierzętami, ale w nas jest dodatkowy składnik – nasz egoizm, który we wszystkim jest zły. To oznacza że jest już diagnoza. Ale czy jest na to lekarstwo? Co otrzymamy, jeśli wyleczymy się?

Może to dzięki egoizmowi pędzę do przodu, podnoszę się, wstaję, badam, płoną mi oczy, chcę właśnie to danie, tylko tego partnera, takie wakacje itd. A co jeśli tego nie będzie, jaki jest wtedy smak życia? Oznacza to, że ego ma pozytywne i negatywne strony, które muszą być w jakiś sposób zrównoważone.

Nie niszczymy w żadnym wypadku egoizmu, a jedynie używamy go poprawnie, aby nie przegrać. Tam, gdzie egoizm mi szkodzi, odwrócę jego zastosowanie i podniosę się, znajdę lepsze wyjście. A tam, gdzie on mi pomaga – dlaczego by nie? Jeśli patrzę na ciebie, zazdroszczę ci, że jesteś taki wysportowany, też zaczynam biegać rano. Albo patrząc na kogoś mądrego, zaczynam się uczyć. W takich przypadkach nasz egoizm jest pomocnikiem.

Nasza postawa nie jest logiczna i żadna inna, gdzie wszystko jest nastawione na stłumienie ego. Nie tłumimy ego, ani nie anulujemy, a tylko używamy go poprawnie. I wtedy okazuje się, że w egoizmie znajduje się lekarstwo, jak u węża: zarówno jest lekarstwo, ale jest też i jad.

Z programu telewizyjnego „Wskroś czasu”

Kategorie: Integralne wychowanie, Rozpowszechnianie metody, Warsztaty, Wychowanie, dzieci

Pytanie: Dlaczego na warsztacie nie mogę mówić o swoich odczuciach? Czy to znaczy, że muszę je ukrywać?

Odpowiedź: Nie musisz ich ukrywać, po prostu twoje egoistyczne uczucia nikogo nie interesują; z ich pomocą nie możesz nas naprawić, nie możesz nas podnieść.

Jeśli będziesz mówił frazami z książki, to nie myślę, że możesz zainspirować przyjaciół, dlatego że wszyscy rozumieją, że ty to wyczytałeś. I od serca mówić także specjalnie nie trzeba, ponieważ jeśli my, egoiści, będziemy to czuć, co ty odczuwasz w sercu, to możemy tobie zaszkodzić.

Zazwyczaj kabaliści mówią o ogólnym wzniesieniu, o wielkości Stwórcy swoimi słowami. Ale w zasadzie najlepiej jest mówić o grupie; jaki szczególny jest to system, z którego pomocą możemy osiągnąć połączenie ze Stwórcą i doprowadzić cały świat do nowego stanu, który jest mu niezbędny.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

 Pytanie: Gdy mówię na warsztacie, to jestem obdarzającym, a inni uczestnicy – otrzymującymi? Czy odwrotnie: kiedy oni mówią, ja odbieram ich jako największych na świecie?

Odpowiedź: Niekoniecznie. Ja mogę mówić i być przy tym otrzymującym a nie – obdarzającym. To wszystko jest bardzo uwarunkowane, dlatego że zależy od intencji człowieka.

Pytanie: Najtrudniejsze jest słuchanie kogoś. Jeśli po raz pierwszy widzę człowieka, jak mogę tak go wywyższyć, aby móc usłyszeć?

Odpowiedź: Powinienem wyobrazić sobie siebie znajdującego się w obszarze działania Stwórcy i to, że On przez moich przyjaciół zwraca się do mnie.

Dlatego interesuje mnie, po pierwsze, co mówi przyjaciel, i po drugie, jak ja na to reaguję. Być może reaguję na to dobrze, z miłością, wzruszeniem, wybaczeniem, a być może źle – z krytyką, niezadowoleniem, nienawiścią.

Obserwuję swoje reakcje i tak podnoszę się nad nimi i nad wszystkim, co mówią przyjaciele, aby się z nimi zjednoczyć.

Stwórca demonstruje mi, w jakim stanie się znajduję. I bez względu na to, co każdy z nich by nie mówił w kręgu, chociaż tego nienawidzę, nie podoba mi się to, mam dość tego, muszę mimo tych uczuć osiągnąć do nich miłość nawet, jeśli będą mówić najbardziej nieprzyjemne rzeczy. Przecież patrzę nie na nich, a na to, że przez nich mówi Stwórca.

Pytanie: Powiedzmy, że uważnie obserwuję swoje reakcje na to, co oni mówią. I co mam zrobić z tymi obserwacjami?

Odpowiedź: Analizować, na ile ty się z nimi zgadzasz, czy nie i starać się w swoich  odpowiedziach podnieść nad swoim egoizmem.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

Pytanie: O czym nie należy i o czym można mówić na warsztacie? Wiem, że w Kabale nie mówimy o osobistych osiągnięciach, o tym, jak odczuwamy Stwórcę.

Odpowiedź: Możemy mówić o wielkości Stwórcy, ale nie uwzględniając naszych odczuć. To znaczy, nigdy nie mówimy o osobistych uczuciach, osobistych myślach, aby nie zaszkodzić naszym przyjaciołom. Nie chcę narzucać im swojej opinii, swojego uczucia, swojego zrozumienia. Ale mogę inspirować.

Pytanie: Czy można mówić językiem artykułów, jeśli je omawiamy? Czy lepiej jest mówić od siebie?

Odpowiedź: Nie powinno się wyrażać swojego punktu widzenia językiem artykułu. Możemy czytać stamtąd fragmenty, ale sam powinienem krótko i jasno wyrazić swoje myśli, trzymając się ogólnego kierunku, że robiąc to inspiruję swoich przyjaciół i chcę, aby wzrastali w poczuciu więzi i miłości między nami. Nie należy mówić cytatami. Ale początkująca grupa może cytować, ponieważ nie ma jeszcze własnych uczuć i sformułowanych myśli.

Pytanie: Nie można mówić cytatami i nie można mówić od serca. Jak można w takim razie?

Odpowiedź: Swoimi własnymi słowami, ale nie cytatami. Tak „przetrawisz” je w sobie i staną się twoje.

Pytanie: Czy można podawać przykłady z życia?

Odpowiedź: Można, ale lepiej nie ze swojego. Nie powinieneś narzucać ludziom osobistych przykładów. Najlepiej robić to, nie uwzględniając jakiegoś obiektu.

Komentarz: Jeśli ściśle przestrzegać tych zasad, wychodzi sucha rozmowa: ani nie pożartować sobie, ani nie pośmiać…

Odpowiedź: Oczywiście, na poważne stwierdzenia nie należy reagować żartobliwie, przecież tym ty je gasisz, zaniżasz ich ważność. Ale żartować można. Wręcz przeciwnie, kabaliści we wszystkich czasach bardzo lubili  żarty, piosenki, to zawsze było mile widziane.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.02.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

 Pytanie: Skąd wzięły się wszystkie reguły warsztatu: mówić po kolei, anulować się, nie krytykować? Przecież wręcz przeciwnie, w sporze rodzi się prawda.

Odpowiedź: Wszystkie reguły warsztatów są oparte na zasadach opisanych przez kabalistów, poczynając od Księgi Zohar, kiedy zebrało się dziesięciu wielkich kabalistów razem, ukryło się w jaskini i tam napisali tę Księgę. Stamtąd pochodzi pojęcie, co to jest „dziesiątka”, jak się w niej zjednoczyć, co z nią należy robić.

Później mój nauczyciel Rabasz bardzo szczegółowo opisał wzajemne relacje w dziesiątce, podkreślając, że wszystkie podstawy wzajemnej interakcji między ludźmi w kręgu nie mają nic wspólnego z psychologicznymi treningami.

Stwierdzenie, że w sporze rodzi się prawda, jest całkowicie błędne. Jak w sporze może urodzić się prawda, jeśli wszyscy są egoistami, wszyscy myślą nieprawidłowo, i z tego, że będą się sprzeczać, z dziesięciu egoistycznych prawd zacznie się rodzić jeszcze dwadzieścia, trzydzieści, czterdzieści takich samych.

Nie widziałem, aby w sporze rodziła się prawda. Do tego ludzie powinni być wyjątkowi, rozumiejący, w jaki sposób w swoich ograniczonych możliwościach, można z tej zasady korzystać.

W Kabale jest to całkowicie nie do przyjęcia. Nie może być żadnych sporów, dlatego że prawda musi przyjść do nas z następnego poziomu poznania – nie z naszego! Nie mamy nic do szukania w sobie. Wydaje mi się, że ludzka historia już nam to wyraźnie pokazała: my nie możemy wydobyć z siebie niczego dobrego.

Dlatego nie należy niczego szukać, w tym również żadnej „prawdy”. Musimy tylko zebrać się w taki sposób, aby przyciągnąć do siebie wyższe świecenie, wyższe światło. I wtedy osiągniemy sukces.

Z lekcji w języku rosyjskim, 08.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

 Pytanie: Dlaczego ważne jest, aby się wypowiedział każdy uczestnik warsztatu?

Odpowiedź: Musimy rozwijać swoich przyjaciół, poczuć ich. Każdy z nich powienien potrafić mówić, aby bardziej zrozumieć siebie, być w stanie wyrazić siebie.

Pytanie: A jeśli człowiek mówi: „Przepuszczam, nie mogę mówić, nie chcę”?

Odpowiedź: Nic nie możesz zrobić. W naszym świecie są różni ludzie: milczący i rozmowni. Ale w grupie musimy to wszystko wygładzić.

Komentarz: Podczas warsztatu słuchamy każdego przyjaciela i dobitnie to demonstrujemy. To znaczy, że mówimy po kolei, nie przerywamy sobie nawzajem, uważnie słuchamy.

Odpowiedź: Na warsztacie interesuje nas opinia absolutnie każdego. I nawet jeśli nie jestem zainteresowany niektórymi opiniami, muszę zmusić się do przysłuchiwania, żeby mój egoizm nie niwelował mi wiadomości od moich przyjaciół.

I chociaż moje ego nie chce nikogo słuchać, ale ich opinie są dla mnie najważniejsze, konieczne, efektywne.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty