Pytanie: Jak prawidłowo pracować z negatywnymi przykładami w otoczeniu, które czasem mają większy wpływ niż przykłady pozytywne i oddalają od źródła?

Odpowiedź: Staramy się ich nie dostrzegać zgodnie z regułą: wszystkie przestępstwa pokryje miłość.

Pytanie: Jaka jest różnica pomiędzy przykazaniami większymi i mniejszymi?

Odpowiedź: Nie ma między nimi żadnej różnicy, wszystkie przykazania są jednakowe. Istnieją jednak przykazania w stosunku do wszystkich ludzi i są to przykazania główne. Są też przykazania dotyczące poszczególnego człowieka lub czegoś innego i te przykazania są drugorzędne.

Pytanie: Możemy uniknąć stanu zapomnienia, tylko poprzez pracę dla obdarzania i pomnażając dobre uczynki w dziesiątce. Dlaczego więc wciąż powstają, mimo że staram się pracować dla obdarzania?

Odpowiedź: Ponieważ nie możemy utrzymać się w dobrym stanie, wzrasta w nas egoizm i ponownie w niego popadamy.

Pytanie: Czy na górze bierze się pod uwagę to, jak człowiek ocenia sam siebie, czy raczej jak ocenia go grupa?

Odpowiedź: Pod uwagę brana jest ocena grupy.

Pytanie: Aby poczuć Dającego w dziesiątce, musimy przebudzać punkt w sercu, aby nas połączył, i nieustannie otrzymując przyjemność, moglibyśmy poczuć Jego?

Odpowiedź: Nie, nie możesz ciągle odczuwać przyjemności i Dającego. Możesz osiągnąć te stany w takim stopniu, w jakim sam staniesz się dającym.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 25.11.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Przykazania

Pytanie: Powiedziano, że Stwórca przygotował dla nas na tym świecie włożenie naszych wysiłków w Torze i przykazaniach, aby zamienić pragnienie otrzymywania na pragnienie obdarzania. Jak to zrozumieć?

Odpowiedź: Istnieje narzędzie, za pomocą którego możemy zmienić siebie z otrzymujących na obdarzających tak, abyśmy starali się oddawać drugiemu, a nie otrzymywać od niego. Wynika to z oddziaływania na nas Tory i przykazań. Tora i przykazania są mechanizmem, który wpływa na nas i zmienia nas z otrzymujących na obdarzających.

Z programu telewizyjnego „Nauka Dziesięciu Sfirot (TES)”, 04.12.2022

Kategorie: Praca duchowa, Przykazania, Struktura Wszechświata, Tora

Pytanie: Powszechnie uważa się, że praca w grupie i akcent na zjednoczenie, jest wynalazkiem współczesnych kabalistów. Ale ludzie nie rozumieją, dlaczego tyle czasu trzeba poświęcić na zjednoczenie między sobą?

Odpowiedź: A w jaki sposób ludzie mają otrzymać Wyższą Siłę dla naprawy?

Komentarz: Twierdzą że istnieje wiele różnych działań, przykazań i praw dotyczących Stwórcy, a Pan mówi tylko o zjednoczeniu.

Odpowiedź: Niczego więcej nie ma. Widzimy to na przykładzie Raszbiego i jego uczniów. Napisali Księgę Zohar i realizując to wszystko na sobie, osiągnęli całkowitą naprawę – poziom Trzeciej Świątyni, tylko dzięki temu, że byli między sobą połączeni.

A na czym polegało ich połączenie? Na tym aby ożywić duszę, rozbity system zwany „Adamem”. I ten system my możemy ożywić właśnie w połączeniu dziesiątki.

Dzisiaj nie wymyślamy niczego nowego. O tym piszą wszyscy kabaliści od Ari aż do naszych czasów.

Komentarz: Jednak istnieje jeszcze ogromna liczba wszelkiego rodzaju działań – nazwijmy je przykazaniami …

Odpowiedź: Nie ma innych przykazań oprócz jednego – kochaj bliźniego jak siebie samego. Cała reszta to są jego części składowe.

Kochaj bliźniego jak siebie samego – to podstawowe przykazanie Tory. Jeśli zdołasz je osiągnąć, nic więcej nie jest potrzebne. W to przykazanie wchodzi cała twoja naprawa duszy.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 29.01.2019

Kategorie: Praca duchowa, Przykazania, Wspólna dusza "Adam"

Pragnienie człowieka składa się z 613 pragnień i każde z nich musi zostać naprawione z otrzymania na obdarzanie przez światło Tory, składające się z 613 świateł, z których każde koryguje odpowiadające mu jedno z 613 pragnień. Po korekcie to samo światło napełnia naprawione przez niego pragnienie – wypełnia Przykazanie.

Stwórca stworzył człowieka tylko w pragnieniu otrzymywać, ale pod wpływem Tory człowiek nabywa zamiar obdarzać, przez co staje się podobny do Stwórcy i zaczyna odczuwać wyższy świat Stwórcy.

Wszyscy jesteśmy różnymi częściami jednego mechanizmu. Należy tylko połączyć wszystkie części.

A my rozpaczamy, każdy z powodu swojego stanu. Chociaż stan każdego z nas jest naprawiony!

Problem jest w prawidłowym połączeniu z resztą. Ale i tę pracę z góry wykonuje Natura. A nasz udział – by tego pragnąć!

Aby z egoisty zrobić człowieka (adam oznacza edame, podobny do Stwórcy), Stwórca sukcesywnie daje człowiekowi wszystkie stany, przeciwne Sobie, aby człowiek ze wszystkich przeciwstawnych Stwórcy stanów zamiast osobistej wygody wybrał ideał – bycie podobnym do Stwórcy.

Istniejemy w systemie sił, które nas rozwijają.

W XX wieku wierzyliśmy, że następną formą społeczeństwa jest globalna ludzkość. W XXI wieku stało się jasne, że sama natura tego nie dokona.

Świat jest w ślepym zaułku.

Kabała mówi, że to natura (Stwórca) buduje globalną ludzkość na podstawie naszego świadomego pragnienia.

@Michael_Laitman

Kategorie: Myśli na Twitterze, Praca duchowa, Pragnienie, Przykazania, Różne

 Pytanie: Ludzie wierzą, że czeka ich nagroda za wypełnianie przykazań przyjętych w judaizmie, a za naruszenie – kara. Czy rzeczywiście tak jest? Wiem, że niektórzy nakładają tefilin przed tym, jak robią badania lekarskie, i wierzą, że to pomoże.

Odpowiedź: Zgodnie z nauką Kabały człowiek, jest jednym wielkim pragnieniem rozkoszować się, które czyni go przeciwstawnym do systemu natury, w którym on istnieje.

Po to, by zbudować połączenie z systemem, musi on naprawić swoje pragnienie z egoistycznego, troszczącego się tylko o samego siebie, na altruistyczne, działające dla dobra całego systemu. I wtedy oczywiście będzie rozkoszować się tym, że przynależy do całego systemu, a nie jest oderwany od niego, jak teraz.

Dlatego cała nasza praca polega na tym, aby zamienić swoją naturę z radykalnego indywidualizmu na pełną integralność z systemem. To przejście odbywa się za pomocą naprawy pragnienia człowieka. I zaczynając naprawiać swoje pragnienie, odkrywamy, że ono nie jest jedno, a składa się z 613 części.

Wszystkie te 613 części są egoistyczne, ale można naprawić je z pomocą szczególnej siły, ukrytej w naturze, która nazywa się „światło“. Kiedy przyciągamy tę siłę obdarzania i dobra, która przeprowadza naprawy i wyjaśnienia, to nazywa się to zajmowaniem się Torą i przykazaniami.

Za każdym razem naprawiamy jeszcze jedno i jeszcze jedno egoistyczne pragnienie, przyłączając je do wspólnego systemu z pomocą szczególnego „światła, które powraca do źródła” lub Tory.

Znaczy, że „wypełnienie Tory i przykazań” w pojęciach Kabały – to naprawa pragnień z egoistycznych na altruistyczne i ich integralne połączenie z ogólnym systemem. W rezultacie człowiek staje się integralną częścią całego systemu. Zgodnie z tym, jak on łączy się z systemem, naprawiając jedno pragnienie po drugim z indywidualizmu na altruizm, on coraz bardziej odczuwa system.

Oznacza to, że on odkrywa coraz bardziej ogólny system całej rzeczywistości, podnosząc się po stopniach światów, duchowych stopni, coraz bardziej rozumiejąc i czując. To jest ujawnienie człowiekowi prawdziwej rzeczywistości, które zapewnia mu nauka Kabały.

Pytanie: Gdzie jest tutaj nagroda i gdzie kara?

Odpowiedź: Nagrodą jest wszystko, co pomaga mi naprawić jeszcze jedno pragnienie z 613-tu i dołączyć do ogólnego systemu. W ten sposób z pełnego oddzielenia przychodzę do pełnego włączenia w system, a to jest dla mnie nagrodą. Przecież mogę być teraz użytecznym elementem systemu. A kara – to odkrycie swojego odłączenia od systemu.

Pytanie: Co oznacza niebiańska kara za naruszenie przykazań, która nazywa się „karet” – dosłownie „odcięcie” od wspólnej duszy Izraela?

Odpowiedź: Oddzielenie człowieka od ogólnego systemu – jest to właśnie kara „karet”.

Pytanie: A co to znaczy „kara śmierci”? Dlaczego system daje taką karę?

Odpowiedź: Kara śmierci może być tylko nad egoistycznym pragnieniem. To jest jak człowiek, który leczy się poprzez naświetlanie, zabijające w nim rakowy guz. To znaczy kara śmierci jest nakładana na nowotwór. W ogólnym systemie nie ma takich kar, tylko w egoistycznym.

Cały system nagrody i kary odnosi się tylko do egoizmu człowieka. Egoizm może otrzymać karę a nawet karę śmierci, a człowiek przy tym zaczyna żyć jako integralna część systemu.

Ciąg dalszy nastąpi …

Z rozmów o nowym życiu, 02.02.2017

Kategorie: Edukacja, Natura, Pragnienie, Przykazania

 Pytanie: Co oznacza z punktu widzenia Kabały, każde z dziesięciu przykazań: „Nie kradnij”, „Nie zabijaj” itp.

Odpowiedź: Nie rozumiemy prawdziwego sensu dziesięciu przykazań, które wydają się nam po prostu wskazówkami moralnymi.

Jednak na przykład przykazanie „Czcij ojca swego i matkę swoją” – dotyczy to związku pomiędzy parcufim ZO’N (Zeir Anpin i Nukwa) a Aba we-Ima (wyżsi: Ojciec i Matka).

Przykazanie „Nie kradnij” – jest to zakaz używania pragnienia otrzymania przyjemności i rozkoszy dla siebie, co oznacza kradzież. Przecież komu kradniesz? – Światłu, Stwórcy.

Wszystkie dziesięć przykazań dotyczy prawidłowego używania pragnienia przyjemności. Chodzi o ograniczenia, które muszą być dokonane na Malchut. Te ograniczenia nazywają się „ekran” i „odbite światło”. Dzięki temu, że Malchut przyjmuje na siebie te ograniczenia, może ona zostać odziana w dziesięć sfirot i dlatego nazywa się to dziesięcioma wypowiedziami.

„Mowa” jest tym, co rodzi się w ustach parcufa (w „pe de-rosz”). Wszystkie te działania dokonują się w świecie Acilut.

Tylko po tym, jak staniemy się jednym człowiekiem z jednym sercem, otrzymamy te dziesięć przykazań, wypowiedzi. W przeciwnym razie nie będziemy w stanie ich usłyszeć. Musimy znajdować się na stopniu Biny, aby posiadać ucho zdolne usłyszeć dziesięć wypowiedzi z góry Synaj.

Najpierw musimy przejść przez okres przygotowania i dojść do połączenia się w jednego człowieka z jednym sercem, i dopiero potem możemy studiować przykazania. W przeciwnym razie nie będziemy mieć narzędzia, aby je zrozumieć.

W procesie studiowania codziennie pojawia się w tobie nowy zamęt oraz nowe zrozumienie. Zadajesz pytanie i po tym, być może sto razy musisz się zaplątać, i sto razy zrozumieć, aby zrozumieć stan, o który pytałeś. Wszystko zależy od naczyń.

Pytanie: Ale te przykazania funkcjonują także w świecie materialnym? – „Nie zabijaj”, „Nie kradnij”.

Odpowiedź: Oczywiście, że w naszym świecie powinniśmy robić to samo, o czym jest napisane z punktu widzenia duchowości. Ale naprawa duszy odbywa się w świecie duchowym. Jednak powinniśmy stworzyć prawidłowe środowisko w świecie materialnym, aby wewnątrz niego osiągnąć duchową naprawę.

Przede wszystkim należy zrozumieć, że główna zasada Tory: „Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego” – jest podstawą wszystkich napraw. Czyli wszystkie naprawy, wszystkie szczegóły opisane w Torze są wyjaśnieniem tego, jak możemy osiągnąć spełnienie tego warunku miłości do bliźniego. Mój stosunek do czegokolwiek: do przyjaciół, do świata zewnętrznego i do wszystkich światów duchowych powinien być tyko z miłością – w takim stopniu, w jakim kocham siebie samego. I to wszystko!

Każdemu mojemu działaniu powinna towarzyszyć myśl, że robię to z miłości do bliskiego, i że ta miłość nie opiera się na słowach, ale naprawdę mam w sobie pragnienie postępowania w ten sposób. Inaczej nie nazywa się to przykazaniem.

Z lekcji do artykuły z księgi „Szamati”, 03.06.2014

Kategorie: Przykazania

 Przykazania i tradycje

Pytanie: Czy Kabała wymaga wykonywania tradycyjnych praktyk przyjętych w judaizmie?

Odpowiedź: Studiując naukę Kabały, nawet najbardziej świecki człowiek nie przestrzegający wcześniej żadnych tradycji zaczyna odczuwać, że te zwyczaje po to są dane, aby przypominać o związku z wyższą siłą. W związku z tym niektórzy zaczynają je wykonywać, ale nie ma żadnego przymusu.

Pytanie: Na przykład co oznaczają błogosławieństwa na początku pierwszego sobotniego posiłku: chleba i wina?

Odpowiedź: Bez nauki Kabały nie można wyjaśnić tych działań. Tylko ona wyjaśnia co oznacza siódmy dzień tygodnia – sobota, która odpowiada siódmemu tysiącleciu, czyli końcu naprawy.

Mamy nadzieję, że dojdziemy do takiego stanu, kiedy cały świat zostanie naprawiony i będzie istniał w całkowitej wspólnej miłości do bliźniego bardziej niż do siebie samego. A wtedy w naprawionym związku między nami ujawni się wyższa siła i zapanuje wśród nas.

Bez mądrości Kabały nie jest możliwe zrozumienie, o czym mówi Tora.

Pytanie: A dlaczego podczas błogosławieństwa chleba, na początku sobotniego posiłku posypuje się go solą?

Odpowiedź: Jest to bardzo łatwe do zrozumienia dla studiującego Kabałę, ale nie da się wytłumaczyć bez terminologii kabalistycznej. „Chleb” symbolizuje światło miłosierdzia Hassadim, Binę, a „sól” – Malchut. W ten sposób pojawia się związek pomiędzy Biną i Malchut, jak powiedziano: „Wszystkie swoje składane ofiary posyp solą” dla upamiętnienia związku.

Tego należy się uczyć, nie da się tego wytłumaczyć w kilku słowach. Jeśli chcecie zrozumieć wewnętrzne znaczenie jakiegoś zwyczaju, to jest to możliwe tylko przez studiowanie mądrości Kabały. Wszystkie zwyczaje, prawa, „przykazania” w judaizmie pochodzą z Kabały i istnieją tylko dzięki tej nauce, wyjaśniającej ich prawdziwe znaczenie i wypełniającej ich wewnętrznym sensem.

Z programu radiowego, 103FM, 28.02.2016

Kategorie: Kabała i religia, Przykazania, Pytania&Odpowiedzi

Pytanie: Jednym z punktów, w którym Pana krytykują, jest Pana stanowisko, że kabała – nie jest religią, i nie ma żadnego odniesienia do judaizmu.

Niech Pan w takim razie wyjaśni, dlaczego wielcy kabaliści, którzy żyli w naszych czasach, Baal HaSulam i Rabasz, byli ortodoksyjnymi Żydami, i w żaden sposób publicznie nie wyrażali swojej nieprzynależności do religii, do judaizmu, w żaden sposób nie mówili, że Bóg – to tylko natura, a nie osobowość.

Odpowiedź: Lepiej niż ja wyjaśnia to sam Baal HaSulam w artykule „Istota religii“ i w innych. O nauczaniu kabały nie Żydów wiemy jeszcze od Ramchala. W ogóle cała kabała mówi tylko o rozwoju miłości do bliźniego. A religia mówi o wykonywaniu ziemskich przykazań.

Tym kabała różni się od religii. Widzimy wyraźnie, biorąc pod uwagę stan religijnej społeczności, iż nie ma żadnego związku między rozwojem miłości do bliźniego, a wykonywaniem ziemskich, religijnych nakazów.

Definicja kabały: Kabała – jest to metoda odkrycia Stwórcy człowiekowi, w tym świecie. Religia nie ma tego celu (odkrycia Stwórcy w miłości do bliźniego), jak kabała. Dlatego też nie jest to jedno, i to samo. Natomiast Pana zdanie o tym, że Bóg – to osobowość, po prostu wprawia mnie w zakłopotanie: Pan zapewne jest bałwochwalcą?

Kategorie: Kabała i religia, Przykazania, Pytania&Odpowiedzi

Przykazania – są to działania, które wznoszą nas coraz bliżej do Stwórcy. Stajemy się coraz bardziej podobni do Niego. Przykazanie oznacza, że za każdym razem mogę naprawić jakąś część swojego pragnienia egoistycznego, zamieniając je na obdarzanie i miłość, na połączenie z innymi, na wejście w duchową przestrzeń. Naprawa naszego egoizmu, naszego złego początku na przeciwną, pozytywną właściwość jest wszystkim, co zostało nam nakazane.

W swoim artykule „Przykazania, które człowiek lekceważy” Rabasz pisze: „Przede wszystkim należy naprawić pragnienie otrzymywania (awijut), aby nie było ono zbyt duże – na tyle duże, że człowiek nie jest w stanie sobie z nim poradzić. Dlatego zmuszeni są dać mu (człowiekowi) słabsze pragnienie do przyjemności. A następnie, gdy widzą, że może poradzić sobie z małą przyjemnością, to dają mu większą i tak dalej.”

Oznacza to, że nasz egoizm zostaje jakby pocięty na „plasterki”, które stopniowo występują w nas i my możemy naprawić go częściami. Za każdym razem wykonuje się naprawa kolejnej, coraz grubszej i cięższej części egoizmu na altruizm, na obdarzanie. Nazywa się to wykonaniem przykazania.

Dlatego została dana człowiekowi praca iść z wiarą ponad wiedzę. Wiedzą nazywa się to, co odczuwamy w pragnieniu otrzymywania. Proces naprawy tego pragnienia, kiedy zaczynamy otrzymywać w celu obdarzania lub przynajmniej nic nie otrzymywać (co nazywa się obdarzaniem w celu obdarzania) – jest to właśnie wykonanie przykazania lub wiara powyżej wiedzy. Czyli właściwość obdarzania jest powyżej właściwości otrzymywania.

A więc mamy pragnienie otrzymywania, czyli nasz egoizm. Jeśli na niego stawiamy barierę i nie chcemy niczego otrzymywać dla siebie, to taki warunek nazywa się „pierwsze skrócenie ” (Cimcum Alef). Jest to już swego rodzaju przykazanie. A jeśli oprócz tego jeszcze możemy pracować na zewnątrz, dla świata zewnętrznego, to właściwość ta nazywa się „właściwością obdarzania” lub „wiarą”. Jest to właściwość Biny, a pragnienie otrzymywania – to Malchut albo wiedza.

W ten sposób mamy „wiarę ponad wiedzę”. Zwykle, jak tylko dochodzimy do studiowania tego pojęcia, nasi przyjaciele natychmiast spotykają się z problemem jego zrozumienia. Dlatego też objaśniam to tak szczegółowo, abyście byli pewni, że dobrze rozumiecie ten termin.

Rzeczywiście, nie jest on łatwy do zrozumienia. Ja także zmagałem się z nim. „Wiara ponad wiedzę, wiara ponad wiedzę” – niczym jakaś mantra. Wszędzie jest to napisane, ale nie jest zrozumiałe. Co to znaczy „ponad” i czym jest „wiara”? Błędnie to się nam kojarzy z wierzeniami, z religią. Ale nic takiego tu nie ma.

Z lekcji do artykułu na temat „Wiara powyżej wiedzy”, 21.07.2013

Kategorie: Praca duchowa, Przykazania

„Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie. Nie będziesz czynił posągu, ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie w górze, i tego, co jest na ziemiwdole, i tego, co jest w wodzieponiżej ziemi.

Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył; ponieważ Ja Bóg, Wszechmocny twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą; i okazuje łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają przykazań Moich.” (Tora, Księga Exodus,20:3-20:6)

Przykazania uważane są za fundament całego ludzkiego kodeksu, istnienia ludzkiego.Zostały one przyjęte przez wszystkie religie i we wszystkich społeczeństwach jako podstawa ludzkiego współżycia. W kabale jednak mają zupełnie inny sens.

„Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie. Nie będziesz czynił posągu…” – jest to najbardziej nieuchwytne przykazanie. Oznacza, że Ja jestem Jedyny! Ja jestem Bezcielesny! Ne da się Mnie opisać, w żaden sposób wyobrazić sobie, uchwycić w uczuciach i w rozumie! Nie daję wam żadnych wskazówek: nie włożysz Mnie do kieszeni, nie postawisz w rogu, nie powiesisz na ścianie, nie zrobisz ze Mnie amuletu – nic!

U człowieka tak nie jest. Jest on jak dziecko, które chwyta jakąś zabawkę i przez miesiąc nie wypuszcza z rąk. Daje ona mu ukojenie.

Człowiek wchodzi do świątyni, modli się, spowiada się i się uspokaja: „Wszystko będzie w porządku, jest dobrze”. To jest dla niego lekarstwo, uspokojenie, ochrona przed różnego rodzaju problemami: społecznymi, rodzinnymi itp.

A tu nie masz nic! Jeśli w żaden sposób nie jesteś w stanie wyobrazić Go sobie, to nie masz do kogo się zwracać. To jest problem. Wychodzi, że dla zwykłego człowieka w naszymświecie nie ma Boga. Nie jest on w stanie ani wyobrazić Go sobie, ani odczuć. Przecież to jest jakaś właściwość obdarzania i miłości, coś bezkształtnego, które wypełnia wszystko, a jednocześnie – nic. Gdzie on może Go ujawnić? Przecież musi na czymś Go poczuć! Nie ma nic!

Dlatego tego Boga, tę wyższą siłę, o której w rzeczywistości mówi Tora, nie jesteśmy w stanie w żaden sposób sobie wyobrazić i być z nią w kontakcie. Do tego musimy na czymś bazować, do czegoś się zwracać, jakoś wyobrazić sobie tę siłę.

Pytanie: Dlaczego obcinają mi wszystkie te nici? Człowiek jakby jest zawieszony w powietrzu… Po co?

Odpowiedź: Abyś znalazł Go na zupełnie innym poziomie. Abyś się wzniósł na Jego stopień. Wtedy będziesz odczuwał to, czego nie odczuwałeś wcześniej i zidentyfikował to, czego nie mogłeś określić wcześniej. Przecież w tobie pojawią się zupełnie inne narządy zmysłów zwane „pięć sfirot”.

A przed tym – jaki Bóg? Nie ma nic. Istnieje oczywiście jakaś natura, która kieruje mną, prowadzi naprzód, robi coś: zmusza mnie żyć, istnieć, rodzić, kieruje mną przez otaczające społeczeństwo, a potem zakopuje w ziemi – i koniec.

Specjalnie tak to wszystko uwypuklam, aby pokazać, że człowiek nie ma żadnego związku ani ze Stwórcą, ani z Torą. Dlatego powiedziano, że Tora jest czysta, ponieważ nikt dotąd nie był w stanie ani razu dotknąć jej.

Tora – to jest nauka, mechanika duchowa, która całkowicie jest oderwana od ludzi! Ale fakt, że uznaliśmy ją jako różnego rodzaju piękne zasady ludzkiego współżycia, przepisy prawne –to tylko dla nas na korzyść. Inaczej bylibyśmy barbarzyńcami!

Ale jeszcze raz podkreślam, że te zasady i przepisy nie mają nic wspólnego z prawdziwą zawartością Tory. Musimy zrozumieć, że nie na tym polega jej siła, jej prawda, jej rdzeń. Zupełnie nie na tym, co robimy w naszym świecie materialnym. Celem Tory jest, aby zmusić nas do wzniesienia się na następny poziom, gdzie ujawnimy Stwórcę, i do tego nie ma potrzeby, aby był On dla nas jawny, przyodziany w jakiś obraz lub zjawisko. Wzniesiemy sie do takich narządów zmysłów, kiedy nam nie będą potrzebne żadne obrazy, bo wyjdziemy z samych siebie!

Dlatego też przykazanie „Nie twórz innych bogów” jest pierwsze, podstawowe. A każde kolejne przykazanie (przecież nieprzypadkowo znajdują się one w określonej kolejności) określa jego wykonanie.

Jeśli nie jesteś w stanie wykonać tego przykazania, to wszystkie pozostałe nic nie są warte. Nie prowadzą one cię do celu. To pierwsze przykazanie powinno stale być przed tobą. Dla niego masz wykonywać wszystkie pozostałe.

Z programu TV „Tajemnice wiecznej Księgi”, 25.02.2013

Kategorie: Praca duchowa, Przykazania, Tora