„Przez całe moje życie dorastałem wśród mędrców i nie znalazłem nic lepszego, od milczenia”. (Traktat Awot 1:17)

Pytanie: Dlaczego jest taka wysoka wielkość w milczeniu – „nie znalazłem nic lepszego”?

Odpowiedź: Dlatego że człowiek w zasadzie powinien rozmawiać sam ze sobą. A kiedy rozmawia ze sobą, przez to zaczyna przestawiać się na Stwórcę.

Pytanie: Modlitwy są napisane jednak słowami, odmawiane są trzy razy dziennie, kiedy trzeba. Jest czas na odmawianie modlitw. Dlaczego?

Odpowiedź: To jest dla tych ludzi, którzy nie umieją milczeć. Dla tych ludzi, którzy muszą coś koniecznie wyrazić, wypłakać i tak dalej. Zwykle, jeśli człowiek może wyrazić to wszystko w sobie, jest to najlepsze ze wszystkiego, silniejsze od wszystkiego. To takie krzyczące milczenie.

Z programu telewizyjnego „Wiadomości z Michaelem Laitmanem”, 21.09.2023

Kategorie: Modlitwa, Intencja, Wiadomości

Pytanie: W jaki sposób wiedza zdobyta w wyniku naszych studiów wpływa na miarę wiary?

Odpowiedź: W stopniu, w jakim studiujesz zgodnie z zaleceniami kabalistów, zaczynasz dostrzegać swoje egoistyczne właściwości i rozumiesz, że nieustannie zmuszają cię do krytycznego odnoszenia się do świata, do Stwórcy, do przyjaciół i do pełnego usprawiedliwiania siebie. Jest to wynikiem normalnej nauki.

Z drugiej strony, jeśli człowiek widzi, jaki ohydny jest w swoim egoizmie, to zaczyna być wobec siebie krytyczny i prosi Stwórcę, aby go naprawił. Od tego punktu zaczyna się droga naprawy.

Pytanie: Czym w danym przypadku różni się wiara ponad wiedzą od wiary w nagrodę?

Odpowiedź: Wiara w nagrodę jest wiarą egoistyczną, gdy dążę do otrzymania zapłaty za włożone wysiłki. A wiara ponad wiedzę to pragnienie wzniesienia się ponad egoizm i zjednoczenia się ze Stwórcą bezpośrednio we wzajemnym obdarzaniu.

Pytanie: Jak wzmocnić miarę wiary i nie popaść w rozpacz z powodu uświadomienia sobie oddzielenia od Stwórcy?

Odpowiedź: Jeśli będziecie łączyć się z przyjaciółmi i razem pracować na powodzenie waszego wspólnego wzniesienia, na rzecz połączenia między wami i Stwórcą, wówczas odniesiecie sukces. Stwórca pokazuje nam, jak małymi, bezsilnymi egoistami jesteśmy właśnie po to, abyśmy wybrali właściwą drogę.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 06.11.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Pytanie: Jest powiedziane: jeśli Tora oddala od miłości do Stwórcy, to nazywa się to „eliksirem śmierci”. Stwórca często oddala nas od Siebie z powodu naszego egoizmu. W jakim przypadku Tora przybliża nas do Stwórcy, a w jakim przypadku staje się eliksirem śmierci?

Odpowiedź: W Psalmach podany jest przykład, kiedy jeleń uciekając przed człowiekiem, nieustannie ogląda się wstecz, aby sprawdzić, czy udaje mu się zwiększyć dystans, czy nie. Tak samo jest ze Stwórcą.

Nawet w tym przypadku, gdy Stwórca oddala się i pokazuje nam to, postępuje tak tylko po to, abyśmy biegli za Nim i próbowali Go dogonić. Dlatego zawsze powinniśmy podążać za myślą, że Stwórca pragnie, abyśmy Go dogonili.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 03.11.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa

Pytanie: Czym różni się praca oczyszczenia od naprawy, która nazywa się świętością? Dlaczego dla nabycia właściwości świętości musimy wzmacniać własną niższość?

Odpowiedź: Nie ma potrzeby niczego wzmacniać, trzeba tylko dążyć do pozytywnych działań, do pozytywnych uczuć. A potem poczujesz przez to, co się z tobą dzieje. Jakość oczyszczenia zależy od twojego dążenia, połączenia z przyjaciółmi. Pragnienie zjednoczenia się z nimi prowadzi do oczyszczenia z egoizmu.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 05.11.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Zabawa jest bardzo ważnym środkiem rozwoju. Kiedy się bawimy, rozwijamy nowe relacje i połączenia.

Powszechnie wiadomo, że dzieci potrzebują zabawy, aby się rozwijać, dlatego kupujemy im gry i wkładamy wiele wysiłku w opracowanie zabaw najbardziej odpowiednich dla każdego etapu ich rozwoju, w przypadku nas, dorosłych, nie jest to już takie oczywiste. Tak naprawdę nie lubimy grać. Nasze relacje szybko się pogarszają, jeden drugiego poniża, co kończy naszą zabawę.

W rezultacie wiele tracimy z tego, co możemy czerpać z życia. Jako dorośli nie analizujemy wszystkich naszych możliwości, i w ten sposób wstrzymujemy nasz dalszy rozwój.

Zamieniliśmy nasze codzienne życie w swego rodzaju więzienie. Oznacza to, że musimy wyglądać, zachowywać się i mówić w określony sposób, najlepiej tylko w określony sposób – w przeciwnym razie nie będziemy pasować do innych i nie zyskamy ich szacunku. Bez ich szacunku jesteśmy traktowani w sposób, który nas krzywdzi. Cierpimy z powodu życia w takim więzieniu, ale stało się to tak zakorzenione, że nie możemy od niego uciec.

Istotą naszej gry jako dorosłych powinno być pozytywne traktowanie siebie nawzajem, nawet jeśli nie mamy na to ochoty, i uczenie innych, aby robili to samo. Taki sposób gry naśladowałby wyższy stan pozytywnego połączenia, do którego rozwija nas natura, i w taki sposób przyciągnęlibyśmy pozytywne siły połączenia do naszych relacji, które znajdują się w naturze, moglibyśmy wtedy czuć się szczęśliwsi, pewniejsi siebie i nasze życie ukierunkowałoby się na jeden cel.

Źródło: https://michaellaitman.medium.com/why-adults-should-play-b4aec06acaf4

Kategorie: Artykuły w mediach, Egoizm, Natura, Nowe publikacje, Połączenie, Prasa i my, Rozwój, Społeczeństwo