Pytanie: Powiedział Pan, że nie ma sensu krytykować przyjaciela, dlatego że Stwórca go takiego stworzył. Ale jak stłumić w sobie krytykę, aby nie zaszkodzić przyjacielowi i wszystkim innym?

Odpowiedź: Krytyka może dotyczyć tylko rozpowszechniania, niczego więcej, ponieważ rozpowszechniając, człowiek pomaga wszystkim, a gdy nie rozpowszechnia, wierci dziurę w łodzi. Tylko to jedynie. Wszystko inne nie jest jego. Jego „ja” zależy tylko od tego, jak maksymalnie efektywnie wykorzystuje swoje właściwości, swoje możliwości.

Pytanie: Czy ma Pan na myśli rozpowszechnianie wewnętrzne czy zewnętrzne?

Odpowiedź: Jedno i drugie.

Pytanie: A skąd mogę wiedzieć, że przyjaciel rozpowszechnia wewnętrznie?

Odpowiedź: Przecież pomimo wszystko widzimy jego wysiłki. Ja to widzę.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Kochać Stwórcę… nienawidzić stworzenia…”

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Pytanie: Nabywając właściwość obdarzania, człowiek zaczyna napełniać się połączeniem ze Stwórcą. Ta część duchowego parcufa, w której dokonuje obliczeń, nazywa się „głową”. Część, do której wchodzi światło nazywana jest „ciałem”. A część, która nie może obdarzać to „kończyny dolne”.

W wyniku tego ciało człowieka w naszym świecie również tak wygląda, chociaż chodzi o pragnienia. Jaki jest związek pomiędzy parcufim i światami?

Odpowiedź: Światy to także tworzenie sił, które składają się z pewnych pragnień: „głowy”, „tułowia” i „kończyn dolnych”. Oznacza to, że jest to zbiór oddzielnych pragnień, powiązanych w określony sposób, aby wspólnie wpływać na naturę.

Istnieje pięć sfirot, pięć parcufim i pięć światów. Dzielą się z kolei na pięć, dlatego że taka jest właściwość światła, właściwość siły obdarzania i właściwość siły otrzymywania, które mają możliwość połączenia się ze sobą, zbliżania się do siebie poprzez pięć etapów, które nazywają się Keter, Chochma, Bina, Zeir Anpin, Malchut.

Wtedy od wyższego etapu Keter właściwości światła stopniowo schodzą i zbliżają się z właściwościami ostatniego etapu Malchut.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 27.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

W Liście 21 Rabasz napisał: „Taka jest bowiem natura człowieka, złożona z tego, że dąży i za każdym razem wydaje mu się, że już postępuje główną drogą, i nagle spogląda wstecz, czyli w miejsce, z którego już wyszedł, a wtedy skręca z podstawowej drogi.“

Chodzi o to, że człowiek musi zboczyć z prostej drogi, aby odczuć potrzebę pomocy Stwórcy. Z jednej strony, jeśli nie doświadczamy rozczarowań, wszelkiego rodzaju uczuć słabości na duchowej drodze, to nie potrzebujemy pomocy Stwórcy.

Z drugiej strony, jak wtedy możemy popaść w stany, w których jest nam potrzebna Jego pomoc? Dlatego nie powinniśmy unikać trudności. Musimy po prostu zanurzyć się w nich i zobaczyć, że nie możemy iść naprzód, że Stwórca specjalnie aranżuje dla nas różnego rodzaju upadki, z których krzyczymy i prosimy Go o pomoc.

Z lekcji na temat „Potrzeba zbawienia przez Stwórcę”, 18.08.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Pytanie: Czy to prawda, że wszystkie nasze niepowodzenia są nowymi kelim/naczyniami?

Odpowiedź: Zarówno powodzenia, jaki i niepowodzenia, wszystkie są nowe. Musimy traktować je jednakowo. Najważniejsze jest zebranie ich razem, uświadomienie sobie, że wszystkie pochodzą od Stwórcy i chcieć połączenia ich ze swoim przyszłym prawidłowym stanem.

Pytanie: Nie opuszcza mnie strach przed utratą dziesiątki i ścieżki duchowej, ponieważ bez dziesiątki jestem nikim. Jak poradzić sobie z tym strachem?

Odpowiedź: Bez dziesiątki jesteś nikim, to jest prawdą. Nie możesz też walczyć ze strachem sam, tylko poprzez dziesiątkę. Musisz trzymać się swoich przyjaciół, a strach pomoże ci nie opuścić ich. Strach – to dobrze, to pomoc od Stwórcy.

Z lekcji na temat „Potrzeba zbawienia przez Stwórcę”, 20.08.2023

Kategorie: Dziesiątki, Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa

Pytanie: Istnieje uczucie, że za każdym razem uciekamy od naszej pracy. Jak to zrobić aby nie uciekać od przeszkód? Jak właściwie podnieść się ponadto co konieczne i wznieść to co niezbędne, i jak znaleźć różnicę pomiędzy tym?

Odpowiedź: Najważniejsze jest, aby być w coraz większym połączeniu z przyjaciółmi, aż wszystkie punkty działania, zbudują przed tobą właściwą linię.

Pytanie: A czy można dokładnie określić, co wznosimy i nad czym się podnosimy?

Odpowiedź: Podnosimy się nad swoimi egoistycznymi żądaniami, uczuciami, doznaniami i celami. A wznosimy nasze dążenie do duchowości.

Z lekcji na temat „Potrzeba zbawienia przez Stwórcę”, 20.08.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Jak możemy sprawić, aby zrozumieć nasz świat? Aby to zrealizować, trzeba pociągnąć ludzi na wyższy stopień. Ale nie można tego osiągnąć z dystansu, gdy cię lekceważą.

Ludzie powinni wsłuchać się w świat, w jakiś sposób w nim uczestniczyć, chcieć się choć trochę rozwinąć, umniejszyć się, pochylić głowę, powiedzieć że mogą zrobić wszystko, nie siłą pieniądza lub samą siłą, ponieważ w naturze wciąż jest coś jeszcze niezrozumiałego.

Dlatego wydaje im się, że świat jest niekontrolowany. Po zrozumieniu mogą go kontrolować. Ale z innymi właściwościami, dzięki którym dojdą do zrozumienia. Ponieważ od naszych czasów, ludzie nie będą już kontrolować natury, chyba że upodobnią się do niej a jednocześnie zdobędą altruistyczną siłę, przeciwną sobie.

I tutaj już widzimy kilka dziwnych stwierdzeń pochodzących ze strony miliarderów: „Chcemy się z wami trochę podzielić. Zrobimy wszystko, aby…” – i tak dalej.

Wcześniej tak nie było. Byli gotowi okraść cię z każdego grosza, aby dodać kolejne zero do banku. Dzisiaj już tak nie jest. Z zewnątrz zaczyna docierać jakby promieniowanie, poprzez masy, gdzieś z natury. Ludzie nagle poczują, że istnieje inny ruch, i zaczną się do niego zbliżać.

Świat staje się takim, który zmusza nas do zmian. Patrzę na ten świat z wielką nadzieją. Dla mnie to narodziny! Wydarzenie bolesne, ale jednocześnie radosne, jakbyśmy czekali na dziecko, które ma się wkrótce narodzić.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Przyciąganie… odrzucenie…”

Kategorie: Globalizacja, Kryzys, Rozpowszechnianie metody

Pytanie: W Liście 21 Rabasz napisał: „A kiedy człowiek widzi, że dotarł już do wioski «kfar», czyli do właściwości niewiary «kfira», człowiek znowu zaczyna dążyć do wiary”. Czym jest ta właściwość „kfar” i w czym się przejawia?

Odpowiedź: Jest to zaprzeczenie Stwórcy, wyższej siły. Jest to bardzo wielka siła, której musimy unikać.

Pytanie: Co oznacza „patrzeć wstecz” w naszej pracy?

Odpowiedź: Patrzeć na to, co człowiek przeszedł. Człowiek nie ma prawa oglądać się wstecz i sprawdzać siebie. Powinien patrzeć tylko naprzód, gdzie jest bardziej połączony z przyjaciółmi i ze Stwórcą.

Pytanie: Co to znaczy przylgnąć i trzymać się przyjaciół, polegać na nich?

Odpowiedź: Przylgnąć do nich i pomagać we wszystkim, w czym tylko możesz, a nie wykorzystywać ich. Robić wszystko dla ich rozwoju.

Pytanie: Jak zrozumieć, co Stwórca chce przeze mnie przekazać przyjacielowi, aby moje działanie nie wynikało z egoizmu, a właśnie ze Stwórcy?

Odpowiedź: W takim przypadku musisz maksymalnie zjednoczyć się z przyjaciółmi, i wtedy Stwórca będzie razem z wami.

Pytanie: Mając ogromne pragnienie pełnego odkrycia Stwórcy, jak można przezwyciężyć strach, że zabraknie czasu na to i nie zdążę?

Odpowiedź: Poczucie bezpieczeństwa poczujesz tylko z przyjaciółmi, tylko łącząc się z innymi.

Z lekcji na temat „Potrzeba zbawienia przez Stwórcę”, 18.08.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Wejście i wyjście z wygnania – to nieustanny proces. Robimy krok i otrzymujemy od Stwórcy odrzucenie. Nie wiemy, jak iść dalej, prosimy Stwórcę o pomoc, dopóki nie znajdziemy sposobu przybliżenia się do Niego i ponownego przyciągania się do Stwórcy.

Oznacza to, że może być krok do przodu i krok do tyłu, a może być krok do przodu i dwa kroki wstecz. Wtedy człowiek czuje, że zamiast tego, żeby stać się silniejszym, lepszym, bliższym Stwórcy, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej się od Niego oddala.

Ale mimo wszystko, najważniejsze jest jednak to, by się nie wycofywać. Naszym największym problemem jest to, że czujemy się rozczarowani i osłabiamy swoje wysiłki.

Z lekcji na temat „Potrzeba zbawienia przez Stwórcę”, 20.08.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa

Pytanie: Jak możemy pomóc bliźniemu swoimi intencjami?

Odpowiedź: Nic innego nie może pomóc człowiekowi, oprócz modlitwy za niego. Jest powiedziane, że „więzień nie jest w stanie sam uwolnić się z więzienia”. Nie mogę pomóc sobie ani trochę w duchowym poznaniu – tylko w materialnym. A w duchowym tylko inni mogą mi pomóc.

Wszystko, co chcę osiągnąć w świecie duchowym: od zera i do nieskończoności – jest możliwe tylko pod warunkiem, że inni zechcą mi to dać, pomogą otrzymać i napełnią mnie. Jak mogę ich zainspirować, aby mi pomogli? Przyjaciele pomogą mi, jeśli ja podejmę wysiłek, by pomóc im.

Dlatego musimy myśleć tylko o włączeniu w pragnienia bliźniego i jego naprawie. Tylko w takiej formie można zobowiązać system o zadbanie o mnie, i to pragnienie nie będzie już egoistyczne.

Muszę zebrać pragnienia wszystkich – dlatego ta praca nazywa się Jesod. Moje naczynie – to pragnienia bliźnich, które zamierzam napełnić, postrzegając je jako bliższe niż swoje własne. Pracuję nad pragnieniami, ale ponieważ początkowo wydawały mi się obce, nazywają się intencjami.

Czym intencja różni się od pragnienia? Pragnienie należy do mnie – czuję w sobie pragnienie sprawiania sobie przyjemności. Pragnienia bliźniego nie czuję, i dlatego praca nad nim nazywa się intencją. Okazuje się, że cały czas pracuję z intencjami! Jeśli skracam swoje własne pragnienie, przenikam pragnieniami bliźniego i pracuję z nimi, stawiając je ponad własne, oznacza to, że pracuję z intencjami.

W taki sposób buduję głowę (Rosz) duchowego parcufa. Zamiast swoich pragnień biorę pragnienie bliźniego i pracuję z nim tak, jakby było moim. Nazywa się to pracą z intencją.

Z przygotowania do lekcji

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Intencja, Modlitwa, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Obecnie nasze główne rozpowszechnianie polega na tym, że jednocząc się ze sobą w systemie prawidłowej interakcji i wzajemnego poręczenia, tworzymy w sobie prototyp przyszłej ludzkości.

A ponieważ znajdujemy się wewnątrz dzisiejszej ludzkości, jesteśmy jakby rodzajem zakwasu, który dodaje się do ciasta i ono powoli zaczyna fermentować, pęcznieć. Dokładnie taką częścią systemu jesteśmy.

Oczywiście nie wszyscy się z nami zgadzają, ale coraz więcej osób mówi naszymi słowami zarówno dzięki temu, że zaczynają budzić się na swój własny bardzo powolny sposób, jak i dzięki czytaniu naszych materiałów, ale przede wszystkim dzięki otrzymywaniu naszej energii i właściwości, ponieważ jesteśmy jednym systemem.

Wszyscy jesteśmy w jednej zjednoczonej ludzkości, w zamkniętym wspólnym systemie, dlatego to do nich przechodzi i nagle zaczyna wypływać. Jest to najważniejszy system rozpowszechniania – poprzez wewnętrzne kanały komunikacji.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Uzdrawiająca energetyka”

Kategorie: Rozpowszechnianie metody