Pytanie: Jaki jest właściwy sposób na przeciwstawienie się egoistycznym pragnieniom?

Odpowiedź: Nie możesz przezwyciężyć swoich egoistycznych pragnień, jeśli nie przeciwstawiasz się im. Musisz zbudować połączenie ze Stwórcą ponad wszystkimi swoimi pragnieniami.

Ponieważ wszystko, co powstaje teraz w tobie, daje ci uczucie skierowane przeciwko jedności Stwórcy, przeciwko Jego istnieniu, a powinieneś zachowywać się tak, jakby On istniał, On jest Jedynym Źródłem wszystkiego, co się dzieje, absolutnie dobrym, czyniącym tylko dobro.

A ty otrzymujesz zupełnie inny, ciągle zmieniający się obraz przeciwny tym postawom. Ale ty wznosisz się ponad nie i działasz zgodnie z nimi, mówiąc: „Dajesz mi te uczucia, te myśli, te relacje ze wszystkimi i do wszystkich, tworząc wokół mnie ten bezwartościowy świat.

A ja będę ponad to wszystko traktował Ciebie jako dobrego, przynoszącego dobro, jedynego istniejącego, jako przyczynę wszystkiego, co się dzieje. A w ogóle, to wszystko wokół mnie po prostu nie istnieje, jesteś tylko Ty!”.

Przypuśćmy, że rozmawiasz teraz ze mną, ale mnie nie ma, traktujesz mnie jako wpływ Stwórcy na siebie, a ja nie istnieję. I ja – dokładnie to samo. Nawet te myśli i uczucia, które we mnie powstają, są wywoływane przez Ciebie. A kim ja jestem? Jestem tylko punktem doświadczalnym, który odczuwa to wszystko i jest tak skonfigurowany, aby to postrzegać. A następnie z tego punktu doświadczalnego zaczyna rozwijać się dusza.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Przezwyciężyć siebie”

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości, Praca duchowa, Pytania&Odpowiedzi

Pytanie: Czy nasza świadomość nigdy nie wychwytuje starych informacji z poprzedniego wcielenia lub przeszłego rozumienia pewnych rzeczy? A może są one gromadzone w podświadomości?

Odpowiedź: Mogę powiedzieć tylko jedno: nie jesteśmy tacy, jakimi się czujemy, że jesteśmy, zamknięci w pewnej określonej fizycznej objętości, w produkcie biologicznym. W rzeczywistości jesteśmy myślą. Ta myśl jest tylko względnie odczuwana przez nas jako pewne uformowane ciało w pewnej fizycznej formie, które w rzeczywistości nie istnieje.

Myśl rysuje nam holograficzny lub, można powiedzieć, laserowy obraz świata. Wszystko, co postrzegamy, jest myślą, informacją, która jest w nas przedstawiana w postaci obrazu otaczającego nas świata.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Czym jest „ja” człowieka?”

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości

Różnica między czasami: przeszłością, teraźniejszością i przyszłością polega jedynie na sile naszego zjednoczenia. Jeśli się jednoczymy, to kompresujemy czas i robimy skok w przyszłość.

W istocie, czasu nie ma! Tylko zgodnie z naszym wewnętrznym wysiłkiem, aby się zjednoczyć, ujawniamy nasze bardziej naprawione stany. To właśnie oznacza, że istniejemy w czasie.

Z lekcji według artykułu Rabasza, 06.08.2023 

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Postrzeganie rzeczywistości, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie

Egoistyczne pragnienie dzieli czas na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Ponieważ pragnienie otrzymywania przyjemności nie zadowala się tym, co miało w przeszłości lub będzie miało w przyszłości, pragnienie otrzymywania jest związane z teraźniejszością, w której odczuwa korzyść jaką ma ze światła, które się w niego ubiera teraz.

Jednak w przyszłości pragnienie obdarzania połączy razem wszystkie czasy: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

Z lekcji według artykułu Rabasza, 06.08.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Postrzeganie rzeczywistości, Praca duchowa

W trakcie naszego życia odzywają się w nas coraz częściej smutne refleksje, dotyczące sensu naszego istnienia w kontekście nieubłagalnego faktu, że wcześniej czy później nasze życie dobiegnie końca. Na znaczeniu traci wówczas zgromadzony przez nas majątek, pozwalający nam zapewnić pożądany komfort i beztroskę funkcjonowania w tym świecie, oraz wszelkie inne, wydawało by się atrakcyjne, materialne korzyści.

Ten stan wewnętrznego opustoszenia i bezsensowności zabiegania o materialne cele jest dla nas zaproszeniem do wejścia na duchową ścieżkę, głosem który podpowiada nam, że duchowość do której zaczynamy się skłaniać oferuje nam dużo bogatsze i trwalsze wartości, które pragną być przez nas odkryte.

Osiągnięcie takiego stanu jest uwarunkowane rozwijaniem pozytywnych relacji międzyludzkich, zbudowanych na równości, bezpieczeństwie, szczęściu i przyjaźni i na poziomie duchowym jest procesem łączenia rozbitych części wielkiego globalnego organizmu, w jedną wielką całość poprzez działającą między nami siłę miłości i obdarzania będącą naszym spoiwem.

W miarę naszych duchowych postępów odkrywamy, że zyskujemy coraz więcej siły, do przezwyciężenia takich problemów jak lęk, depresja, samotność, i stajemy się bardziej zaradni w rozwiązywaniu konfliktów w rodzinie i społeczeństwie.

Dzieje się tak ponieważ w procesie rozwoju duchowego nie odczuwamy samotności, a wręcz przeciwnie coraz mocniej doznajemy przeświadczenia, że jesteśmy połączeni z coraz większą liczbą ludzi, a to daje nam poczucie wzmocnienia.

Przestajemy wówczas odczuwać nasze maleńkie, indywidualne światy i stajemy się świadomą częścią ogromnego organizmu, który istnieje wiecznie, podtrzymywany przez siłę wszechogarniającej miłości, i nazywa się to „duszą”, jedną dla wszystkich.

Źródło:https://michaellaitman.medium.com/how-does-spirituality-benefit-a-person-a810eae0dbdc

Kategorie: Artykuły w mediach, Duchowość, Kryzys, globalizacja, Nowe publikacje, Postrzeganie rzeczywistości, Prasa i my, Rozwój, Wiadomości

W naturze istnieje wyższa siła, która kontroluje rzeczywistość, w której żyjemy, i bez względu na to, jakie wysiłki podejmujemy, nie możemy zrobić nic co jest poza planem i kontrolą tej siły.

Powoli zbliżamy się do uświadomienia sobie, że nasze niezliczone wysiłki zmierzające do uczynienia świata lepszym są daremne, a wszystko dlatego, że działamy w oparciu o pragnienia, które nastawione są na osiągnięcie osobistej korzyści i przyjemności, a to nie stoi w zgodzie z prawami tego świata.

Powinniśmy się zatem starać zrozumieć cel, do którego ta siła nas prowadzi i czego oczekuje od nas, zanim jeszcze nie doprowadziliśmy do totalnej zapaści tego świata, stawiając się w roli bezkarnych decydentów, drwiących z faktu istnienia wyższego i mądrzejszego zarządzania.

Uznajmy z pokorą, że nasze zrozumienie zasad panujących na tym świecie jest na razie mizerne i jeżeli nawet czasami udaje nam się zbliżyć odrobinę do prawdy, to wciąż jeszcze jesteśmy daleko od miejsca w którym moglibyśmy być pełnoprawnymi partnerami tej potęgi, która, gdy właściwie ją pojmiemy, uchyli przed nami prawdziwe moce i wielkość.

I zrozumiemy wówczas, jak wielka była nasza ignorancja i zobaczymy, że to co nazywamy sukcesem naszych globalnych osiągnięć przyczyniło się do klęski ludzkości, która pogrążona jest w depresjach lęku i stresie.

Coraz wyraźniej manifestuje się przed naszymi oczami rzeczywistość, jakiej nie chcielibyśmy doświadczać, gdzie normą jest zażywanie narkotyków, przestępczość, samobójstwa, podziały społeczne i ubóstwo. Trudno wobec takiego rezultatu triumfować, trzeba raczej z pokorą przyznać się do tego, że wszystko, co stworzyliśmy, było z intencją przyniesienia korzyści samym sobie, bez refleksji istnienia drugiego człowieka i skończyło się stworzeniem okropnego świata, który z kryzysu na kryzys pogrąża się w coraz większych problemach.

I jeżeli chcemy zatrzymać te negatywne tendencje i uchronić świat przed skutkami licznych katastrof oraz cierpienia milionów ludzi, zatrzymajmy się… Poznajmy naszą własną naturę, poznajmy siebie, nauczmy się zasad rządzących naszym światem. Zsynchronizujmy się. Zagrajmy wszyscy w jednej orkiestrze, w której dyrygentem będzie jedyna panująca siła, zwana miłością.

Źródło: https://michaellaitman.medium.com/where-has-the-world-come-to-93db055ae61f

Kategorie: Artykuły w mediach, Kryzys, globalizacja, Natura, Nowe publikacje, Postrzeganie rzeczywistości, Prasa i my, Wiadomości

Pytanie: Czy widzi Pan ten sam obraz świata, który ja widzę?

Odpowiedź: Nie. Widzę świat w zupełnie inny sposób – całkowicie wzajemnie połączony. W tej sztywnej konstrukcji między mną, tobą i wszystkimi innymi istnieje wyraźne połączenie, jak rurki, które łączą nas ze sobą w jeden system. Jak kuleczki i między nimi rurki – właśnie tak widzę świat.

Tymczasem każdy z nas, egoista, zamyka się na innych. W taki sposób system nie może nic zrobić – nie ma w nim cyrkulacji. Zatrzymuje się system krwionośny, nerwowy, limfatyczny – zatrzymuje się życie w organizmie.

Wcześniej mogliśmy działać, w dowolny sposób. Sama natura wspierała nas od wewnątrz, dlatego że istnieliśmy w rozwoju swojego egoizmu. A teraz osiągnęliśmy szczyt rozwoju, jesteśmy zamknięci na siebie i to wszystko. Obecnie, jeśli nie chcesz być właściwie połączony z innymi, nie będziesz miał możliwości istnienia.

Tak postrzegam system, i to bardzo realistycznie. Widzę w nim wszystko, co robi ludzkość, jak anty systemowo postępuje.

Pytanie: Więc to Pan z tego powodu najbardziej cierpi?

Odpowiedź: Z jednej strony, tak. Z drugiej strony widzę, że ludzkość mimo wszystko dojdzie do tego, nawet przez wielkie cierpienia. W jaki sposób, dobry czy zły, nie wiem, ale to nadejdzie. Dlatego jeśli mam jakąkolwiek możliwość, pokazania czegoś, przekazania jakiegoś źródła bez żadnego związku ze mną, to robię.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Kto jest winny w pogromach?”

Kategorie: Kryzys, globalizacja, Postrzeganie rzeczywistości, Praca duchowa, Pytania&Odpowiedzi

Wszystko to, co postrzegamy z użyciem naszych pięciu zmysłów, składa się na rzeczywistość zwaną naszym środowiskiem, i znajduje się wewnątrz nas. Całokształt różnorodnych doświadczeń osobistych i tych wynikających z relacji z innymi ludźmi są naszymi wewnętrznymi bilansami zysków lub strat w zaspokajaniu naszych pragnień.

Na podstawie tych danych człowiek buduje sobie wewnętrzną matrycę, według której dokonuje oceny i formułuje wnioski na temat świata w którym żyje. Zwierzęta również posiadają takie właściwości, co przejawia się na przykład w wyjątkowej zdolności rozpoznawania przez psa swojego właściciela, nawet jeżeli nie znajduje się on w zasięgu jego wzroku lub perfekcyjnego wyczuwania emocji domowników przez kota.

Różnica między nimi jest jednak duża, ponieważ w przeciwieństwie do zwierząt ludzie mogą projektować wewnętrzny wygląd swojego środowiska znacznie bardziej pomysłowo i przy użyciu dużo większego wachlarza intencji. Niestety, większość ludzi, nie wie, że zbudowane w ich wnętrzach konstrukcje wyglądu tego świata oddziaływają na niego, niezależnie od tego czy są tego świadomi, czy nie.

Nie rozumieją oni, że kreowana przez nich rzeczywistość w której uwzględniony jest cały wszechświat, natura i różnorakie formy istnienia innych ludzi jest plastyczna i może wpływać pozytywnie lub negatywnie na losy tego świata.

Dlatego tak bardzo potrzebna jest dzisiaj edukacja, dzięki której ludzkość wyzbędzie się szkodliwej ignorancji i pozna podstawowe prawa tego świata. Wiedza, która otworzy przed ludźmi dostęp do arsenału reguł i zasad, których przestrzeganie przeniesie całą ludzkość na tory nowej wspólnej rzeczywistości, jaką jeszcze nie jest w stanie wyprojektować człowiek w najwspanialszych swoich wizjach, a jaka z pewnością się urzeczywistni.

Źródło: https://michaellaitman.medium.com/what-is-behavioral-change-ae44cf35413

Kategorie: Artykuły w mediach, Edukacja, Nowe publikacje, Postrzeganie rzeczywistości, Prasa i my, Rozwój, Wiadomości

Pamiętam, jak Rabasz podczas naszych wyjazdów, siedząc obok mnie w samochodzie, komentował to, co widział po drodze. Tak samo jak mieszkaniec Azji Środkowej jeździ na osiołku i śpiewa o tym, co widzi: „Tutaj drzewo rośnie przy drodze, a w oddali pojawiła się wioska” i tak dalej, tak samo Rabasz, gdy widział jakieś zwierzęta, opowiadał, że są aniołami, siłami takiego a takiego typu i jakie interakcje mają ze sobą. Dorzucił kilka słów, tu i tam ale to przekazywało odczucie innej rzeczywistości, która jest z tobą połączona, wpływa na ciebie, a ty – na nią, a wszystko to jest jednym doznaniem.

Pytanie: Czy lubił łączyć te dwie percepcje?

Odpowiedź: Rabasz cały czas był w tym. Dlatego, kiedy rozmawiał z człowiekiem, była to dla niego jego wewnętrzna rzeczywistość. Zwracał się tylko do tej części w człowieku, przez którą mógł wpływać na jego wolną wolę, aby człowiek mógł się do niego podłączyć. Czyli, rozmawiając z tobą, rozmawiam ze swoją częścią, która ma swoją wolną wolę i którą muszę przekonać, aby użyła jej, by podłączyć się do mnie i zjednoczyć.

Pytanie: Czy naprawdę w tamtym okresie było tak wielu ludzi, z którymi mógł się komunikować jak ze swoją wewnętrzną częścią?

Odpowiedź: Nie! Absolutnie nie! Pracował wewnątrz siebie. Ta komunikacja przechodziła przez wewnętrzny system. Przecież wszystko było w nim i w nikim innym. Naprawiając w sobie stosunek do ludzi, jakby naprawiał ich. Przygotowywał ich do tego, aby poczuli możliwość naprawy.

Komentarz: Ale Rabasz był w bardzo trudnym środowisku, które nie było przystosowane do tego, czym się zajmował.

Odpowiedź: Dlatego pomijał ich. Nie istnieli dla niego jako osobowości. Tylko ci, którzy dysponowali pewnym potencjałem wolnej woli, istnieli dla niego jako jednostki. Wszyscy inni są na poziomie zwierząt. Muszą dojść do uświadomienia sobie siebie jako osobowości, którą należy rozwijać. Ale wciąż są bardzo daleko od tego i działają instynktownie, jak wszyscy ludzie na świecie.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Świat oczami Rabasza”

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości, Rabasz

Pytanie: Istnieją seansy hipnotyczne, podczas których człowiek przenosi się do swoich poprzednich wcieleń. Co przy tym odczuwa?

Odpowiedź: Nie zajmowałem się tym i nie wiem, ile w tym prawdy. Ale w zasadzie wszystko jest możliwe. Jednak nie wierzę w takie seansy. Jakie przeszłe życie?! Zwierzęce? Co w nim jest?

Komentarz: Na przykład podczas seansu mówi się człowiekowi, że w innym wcieleniu był taki albo taki.

Odpowiedź: I co z tego, że był? Powiedzmy, że w przeszłym wcieleniu byłeś kinooperatorem na wsi, pierwszym takim chłopakiem we wsi. I co dalej?!

Pytanie: Poza tym istnieją takie rzeczy, kiedy szukają kogoś przez hipnozę. Dlaczego w ogóle potrzebna jest hipnoza?

Odpowiedź: Myślisz, że ja coś przed tobą ukrywam? Hipnoza istnieje również u zwierząt: jak one hipnotyzują jedno drugiego, jak na siebie wpływają. Ale Kabała nie zajmuje się zwierzęcym poziomem.

Pytanie: Ale czy na zwierzęcym poziomie ma to jakiś duchowy korzeń?

Odpowiedź: Oczywiście, że ma! Na różnych poziomach, wszystko to wchodzi w jeden jedyny system. Ale po co się tym zajmować?!

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Siła hipnozy”

Kategorie: Dusza i ciało, Postrzeganie rzeczywistości