Badanie: Narodowe badanie demograficzne amerykańskich studentów żydowskiego pochodzenia, w 2014 roku wykazało, że 54 % żydowskich studentów doświadczyło antysemityzmu na terenie kampusu.

Antysemityzm w studenckim miasteczku – to już państwowy problem. Ten problem jest już powszechny. Żydowscy studenci są narażeni na przejaw tradycyjnych uprzedzeń, jak i nowy, polityczny antysemityzm. 59% studentek oraz 51% studentów doświadczyło na sobie antysemityzmu. W kampusach college’ów konserwatywni i reformistyczni żydowscy studenci, częściej niż ortodoksyjni, zawiadamiają o tym, iż padają ofiarą.

Badanie to zostało przeprowadzone przed wojną pomiędzy Hamasem a Izraelem, latem 2014 roku, co doprowadziło do wzrostu antysemityzmu na całym świecie.

Komentarz: Wojna jest tylko pretekstem do manifestacji nienawiści, która rozszerza się na zewnątrz, od antysemitów do Żydów. Nie ma potrzeby dodawać, że ani Europejczykom, ani Amerykanom nie żal jest Arabów, jak i Arabom w tych karajach, nie jest żal nieszczęsnych mieszkańców Gazy. W przeciwnym razie wstrzymaliby wojnę!

W rzeczywistości oni szukają powodu do zniszczenia Izraela-i jeśli w osiągnięciu tego celu, zginie kilka tysięcy- to nie ma znaczenia. Nienawiść jest większa niż miłość do swoich dzieci!

Zgodnie z Torą, nie ma nic wyższego niż ludzkie życie. Okazuje się, że Izrael wymienia tysiące zabójców za jednego porwanego żołnierza. Winny jest Izrael-w tym, że brakiem połaczenia wewnątrz siebie, nie doprowadza do zjednoczenia całego świata. To znaczy pośrednio jest odpowiedzialny za wszystkie wojny i cierpienia.

Kategorie: Izrael i narody świata, Wiadomości

Wskazówki, jak pracować podczas czytania księgi Zohar:

Zaczynam czytać razem ze wszystkimi i słuchać. Ale na początku nie słucham osoby czytającej, nie chcę słuchać i myśleć o tekście. Myślę tylko o połączeniu z grupą i ze Stwórcą w intencji, aby wyższe światło utrzymywało mnie w tym stanie i coraz bardziej zwiększało mój stan połączenia.

Jeśli uda mi się utrzymać w takim stanie przez kilka minut, wtedy pozwalam sobie rozpocząć słuchanie. Ciągle skaczę jak spławik na wodzie, cały czas sprawdzając siebie, czy muszę więcej słuchać czy mniej, czy widzieć litery czy nie. Ale najważniejsze jest to, żebym się trzymał stale „na wodzie”, w połączeniu.

W tej mierze, w jakiej mogę dodać tu swoje wrażenia z tekstu (na przykład on poruszył mnie, ponieważ już przeżyłem podobne stany), na tyle pozwalam sobie włączyć ten tekst do połączenia. W przeciwnym razie lepiej, żebym w ogóle go nie słyszał. Najważniejsze jest to, aby moje myśli cały czas pozostawały prawidłowe.

To oznacza, że przede wszystkim wszyscy razem chcemy być w połączeniu z wyższą siłą, we wzajemnym poręczeniu, w jedności, a Stwórca nas wzmocni i sklei ze sobą. I o ile jest to możliwe, dodajemy do tego to, co jest opisane w tej księdze.

Zohar opowiada o wszelkiego rodzaju zmianach, trasach prowadzących, drogach, ścieżkach: naczyniach włosowatych, komórkach, narządach tego jednolitego systemu, objaśniając, jak on pracuje. A ja muszę się starać, aby także utrzymywać się w tym.

Chcemy czuć się jak pod prysznicem otaczającego światła lub w oceanie światła, w samej jego głębi, żeby ono ciągle oddziaływało na nas. Im ściślej łączymy się ze sobą, tym silniejszy jest jego wpływ. Należy poczuć, że znajdujemy się w oceanie wyższego światła, a słowa księgi Zohar przenikają nas.

W tej mierze, w jakiej będziemy w stanie dołączyć je do naszych intencji i naszej jedności, na tyle pozwalamy im wejść w nasze serce i umysł. A jeśli one przeszkadzają i rozpraszają nas w połączeniu, to nie pozwalamy im przeniknąć w nas.

Z lekcji do księgi Zohar. Przedmowa, 02.03.2014

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, ZOHAR

Pytanie: Dlaczego tak trudno podnieść się właśnie z pierwszego stopnia – z materialnego świata w duchowy? Przecież to najniższy duchowy poziom?

Odpowiedź: Jest to najniższy duchowy poziom, ale my podnosimy się z niego w warunkach całkowitego niezrozumienia duchowego.

Potrzebujemy go, aby się w nim urodzić! Nie ma nic trudniejszego na świecie, niż narodziny.

Naukowcy uważają, że tą energię, siłę, koncentrację wysiłku, którą wkłada plemnik, żeby wniknąć w komórkę jajową, relatywnie nie da się porównać z żadnym innym wysiłkiem.

Przecież to dwa zupełne przeciwieństwa i mimo to, jednemu z nich, udaje się przebić granice, ekran i zagnieździć wewnątrz drugiego.

Ten pierwszy stopień podnoszenia się z materialnego w duchowy jest rzeczywiście najtrudniejszy.

Z przygotowania do lekcji, 04.10.2009

Kategorie: Praca duchowa

Pytanie: Powiedział Pan, że nauka Kabały – to wewnętrzna część Tory? Czy to znaczy, że Kabała odnosi się do religii?

Odpowiedź: Poprzez naukę Kabały człowiek całkowicie zmienia postrzeganie rzeczywistości i zaczyna mieć inny stosunek do znanych przez niego pojęć. Przez Torę rozumie się wykorzystanie siły wewnętrznego światła do swojej naprawy i spojrzenie z innej perspektywy na dzisiejszą rzeczywistość.

Jeśli człowiek osiąga miłość do bliźniego, to wychodzi ze swojego ciasnego i ograniczonego świata w przestronny i wieczny, wyższy świat. Ta metoda pozwala człowiekowi rzeczywiście zacząć żyć w całkowicie nowym świecie, a nie tylko psychologocznie uspokoić się. On przechodzi z jednego świata w inny – zmienia swoje zmysły odczuwania, rysujące cały obraz jego świata.

Z programu radiowego 103FM, 8.02.2015

Kategorie: Kabała i religia, Postrzeganie rzeczywistości

Pytanie: Nauka kabały mówi o jednej sile łączącej w sobie wszystkie siły przyrody, o jednym, jedynym prawie kierującym całym systemem wszechświata, całą tą grą, nazwaną naszym życiem. Co to jest to prawo, jak się go odczuwa, gdy człowiek zaczyna się go uczyć?

Odpowiedź: To powszechne prawo nosi nazwę „wzajemne poręczenie“.Wszystkie części przyrody; nieżywa, roślinna, zwierzęca i ludzka, wszystkie siły, cała przyroda w pełni połączona jest w jeden system, a wszystkie części wzajemnie się wspierają do takiego stopnia, że budują doskonałą formę.

Pytanie: To prawo działa również na ludzkim poziomie?

Odpowiedź: Tak. Problem tkwi w tym, że ludzkość powinna uzupełnić swoje braki. Jest to zrobione celowo, żebyśmy osiągnęli poziom tej jednej, jedynej siły, stali się jej partnerami.

Ta jedyna siła zawiera w sobie całą rzeczywistość, wszystkie czasy, wszystkie światy, oprócz naszego świata, wyższe czasy, przestrzenie, przemieszczenia, wyższe niż możemy pojąć- ogromny obszar, w którym działa tylko jedna siła. Tą siłę możemy nie tylko ujawnić, ale możemy podnieść się do jej poziomu.

Ten cel musimy osiągnąć tutaj, w naszym życiu. Wtedy uwalniamy się ze wszystkich ograniczeń czasu, przestrzeni i ruchu, życia i śmierci – nie istnieje to dla nas. Odkrywamy swój świat przy życiu.

Z programu radiowego 103 FM, 18.01.2015

Kategorie: Stwórca, Wzajemne poręczenie

Pytanie: Bardzo lubiałem w dzieciństwie czytać romantyczne nowele, czego rezultatem było stworzenie idealnego romantycznego świata. Dorastając próbowałem osiągnąć ten ideał, ale ciągle coś brakowało. Okazało się, że ta idealna forma nie ma nic wspólnego z tym, czego właściwie potrzebuję.

Odpowiedź: Oczywiście, właśnie dlatego te wyimaginowane romanse o miłości nie opisują prawdziwego, wewnętrznego połączenia. Cała twoja praca powinna polegać na uwolnieniu się od tych fałszywych form i obrazów. W związku z tym natura zobowiązuje nas do naśladowania jej, przez co dochodzimy do rozczarowania i uwalniamy się od kłamstwa. Odkrywamy jak znaleźć prawdziwą miłość. W przeciwnym razie nie mielibyśmy tej możliwości.

W międzyczasie nadal jesteśmy uwięzieni w tym kłamstwie, w wymyślonych i sztucznych obrazach. Dopiero gdy oczyścimy się z zewnętrznej Klipy (skorupa) i stopniowo odkryjemy sieć naszego ja, nasze pragnienia i właściwości, wtedy osiągniemy prawdziwe wewnętrzne połączenie. To nie będzie wtedy jakieś zakochanie, ale będzie to prawdziwa miłość, naszym pragnieniem jest połączyć duszę z duszą w stosunku do naszych duchowych właściwości umieszczonych w każdym z nas.

Zrozumiemy jak to jest możliwe dawać i obdarzać się nawzajem. Całe moje szczęście i uczucia będą wspierane przez to, abym mógł poczuć jak napełnić moją żonę, a ona mnie, każdy z nas będzie żyć w drugim.

Z rozmowy o integralnej edukacji 20.06.2013

Kategorie: Edukacja, Mężczyzna i kobieta

Jak można osiągnąć wieczność i doskonałość? – Zgodnie z prawem podobieństwa właściwości.

Jeżeli światło i pragnienie są odwrotne w stosunku do siebie, światło anuluje pragnienie. Jeśli są podobne do siebie, wówczas wspierają się wzajemnie.

Wtedy czujemy, że istnieją – to się nazywa życie wieczne. Właśnie do tego przeznaczona jest nauka kabały.

Aby doprowadzić nas do takiego stanu, umiejętności życia wiecznego i poczuć naszą prawdziwą rzeczywistość, podobieństwo do Stwórcy, powinniśmy przejść proces naprawy.

Wszystkie te naprawy polegają na tym, aby pragnienie rozkoszowania stało się podobne do światła, aby osiągnąć zgodność z prawem podobieństwa właściwości.

Na tym polega cała naprawa. Albo jesteśmy przeciwieństwem Stwórcy, jak zostaliśmy stworzeni początkowo, albo stopniowo osiągamy Jego podobieństwo.

Naprawiamy siebie, dopóki światło i pragnienie nie połączą się – i w takim momencie rodzimy się w duchowym.

Ta metoda naprawy nazywa się nauką kabały (kabała w języku hebrajskim znaczy „otrzymanie“) – jest nauką o tym, jak otrzymać światło w pragnienie, żeby nie zniknęło, a ja żebym poczuł swoją wieczną prawdziwą rzeczywistość. To naprawdę ogromna i niełatwa wiedza.

Niezbyt dobrze rozumiemy, jak to można urzeczywistnić. Ale na tym polega całe nasze wewnętrzne pragnienie, którego nawet nie jesteśmy świadomi. W tym celu istniejemy i podświadomie cały czas tego szukamy.

Etap, na którym po raz pierwszy osiągamy kontakt ze światłem, czujemy go w swoim pragnieniu i ono w nas zostaje, to znaczy, my osiągamy życie wieczne, światło jest w nas i nie rozstajemy się już z nim – te duchowe narodziny nazywają się wyjściem z Egiptu.

Do tego czasu powinniśmy znajdować się w egipskim wygnaniu, w ramach przygotowań do duchowych narodzin, do zbawienia.

Dlatego tak wiele uwagi poświęcamy studiowaniu tych etapów, które powinniśmy przejść w egipskim wygnaniu, żebyśmy jak najszybciej mogli z niego wyjść, z pomocą wszelkich możliwych sposobów, przygotowanych dla nas przez wszystkie pokolenia kabalistów.

Z lekcji do księgi Zohar, 25.03.2010

Kategorie: Praca duchowa, ZOHAR

Pytanie: Moi znajomi mówią, że niebezpieczne jest studiowanie nauki kabały, bo można zwariować. Czy to naprawdę jest tak niebezpieczne i czego należy się wystrzegać w nauce?

Odpowiedź: W przedmowie do „Nauki dziesięciu sfirot”- głównego podręcznika do nauki kabały, mówi się, iż kabaliści celowo rozpuścili plotkę, że niebezpiecznie jest uczyć się kabały, ponieważ nie chcieli, żeby ludzie przychodzili uczyć się. Więc nauka kabały była ukryta do momentu zburzenia świątyni i niemal do dnia dzisiejszego.

To powinno było się wydarzyć, ponieważ ludzkość powinna była rozwijać się, a naród Izraela – przejść wygnanie. Wygnanie – to także oddzielenie od nauki kabały, od znajomości systemu, zanurzenie w ciemności.

Z tego powodu znajdujemy się od 2000 lat w ciemności i do tej pory egzystuje ten mit o kabale. Jednak to było rozpowszechniane przez samych kabalistów, aby do pewnego czasu oddalić ludzi do kabały. Dzisiaj natomiast jest odwrotnie. Podobnie jak reszta naszego świata, zmienił się również stosunek do kabały.

Kabaliści piszą, że w dniu dzisiejszym i w przyszłości wszyscy jesteśmy zobowiązani do odkrycia nauki kabały i ujrzenia, co ona daje narodowi Izraela. Przecież bez niej nie możemy dalej istnieć i rozwiązywać naszych problemów.

Dlatego nie należy się obawiać. Można otworzyć książkę i uczyć się. Istnieje mnóstwo książek odpowiednich dla początkujących, dla mężczyzn i kobiet.

Pytanie: Wychodzi na to, że ludzkość w ostatnich latach osiągnęła taki etap, w którym wszyscy powinniśmy uczyć się kabały. Wcześniej tak nie było i nawet obowiązywał zakaz jej nauczania. Lecz dzisiaj ludzkość znajduje się w takim impasie, że jedynym sposobem wyjścia z niego jest uczyć się życia, które istnieje za jego granicami?

Odpowiedź: To właśnie jest to wyjście, które otwiera nauka kabały, wyprowadzając nas z impasu, w którym się teraz znajdujemy.

Pytanie: Co Pan rozumie poprzez „ życie poza granicami“?

Odpowiedź: To życie poza granicami naszego zepsucia – życie w naprawionym świecie. Świat funkcjonuje według rutynowych praw, niczego się nie zmienia, oprócz naszego wzajemnego stosunku. Nauka kabały tłumaczy nam, jak kierować siłami i siecią połaczeń między nami, żeby prawidłowo się zjednoczyć.

Osiągamy w stosunkach między sobą taką harmonię, takie połączenie, że odkrywamy między nami szczególną siłę, która pomaga nam podnieść się nad tym życiem wewnątrz ciała i tylko dla niego i zacząć odczuwać życie na wyższym poziomie istnienia. W taki sposób, wykraczamy poza granice tego świata, tego życia.

Pytanie: Czy w tym celu nie trzeba być wielkim mędrcem?

Odpowiedź: To jest dostępne dla wszystkich. W domu masz lodówkę, kuchenkę mikrofalową – czy wiesz, jak one pracują? Ale to nie przeszkadza ci z niej korzystać. Dlatego też mędrcy-kabaliści stworzyli technikę, jakby kuchenkę mikrofalową. Zwyczajnym ludziom wystarczy tylko nauczyć się z niej korzystać.

Każdy powinien w jakiś sposób nauczyć się tego, podobnie jak w kuchence mikrofalowej trzeba wiedzieć, które przyciski naciskać, żeby zmieniać programy.

Z programu radiowego 103FM 15.02.2015

Kategorie: KABAŁA, Rozpowszechnianie metody

Pytanie: Co się stanie, po mojej śmierci, ze światem, który postrzegam zgodnie ze swoimi właściwościami?

Odpowiedź: Powinniśmy postarać się zmienić rzeczywistość, zanim umrzemy. Umierając człowiek uwalnia się od postrzegania rzeczywistości poprzez fizyczne zmysły. Jeśli do tej pory nie uzyskał poczucia innej rzeczywistości, nie zaczął postrzegać jej z własnego wyboru, to dla niego nie ma innej rzeczywistości.

Dlatego on musi wrócić do tego świata, w ten sam stan i znowu dostanie możliwość osiągnięcia władzy nad rzeczywistością, podczas swojego życia.

Nauka kabały mówi, że jeśli człowiek wychodzi z postrzegania rzeczywistości wewnątrz siebie i próbuje znaleść się wewnątrz innych, to zaczynie widzieć świat poprzez nich i wtedy widziany przez niego obraz nazywa się wyższym światem, przecież on widzi go narządami oddawania a nie otrzymywania, oczami miłości a nie nienawiści.

Zacznij podnosić się nad swoim ciałem w miłości bliźniego, jak siebie samego i zobaczysz rzeczywistość znajdującą się poza tobą. To nie jest ten świat, który postrzegasz wewnątrz siebie, poprzez pięć fizycznych zmysłów: wzroku, słuchu, węchu, smaku, dotyku.

Wzniesiesz się nad nimi i poczujesz rzeczywistość taką, która jest obiektywna, znajdującą się poza tobą, w jej prawdziwej postaci.

Do tej pory przyjmowałeś wszystkie obiekty wewnątrz siebie, w takiej formie, w jakiej przedstawiały się w twoich odczuciach. Jeśli podniesiesz się ponad siebie, to wyjdziesz poza granice swojego ciała i będziesz przyjmował wszystko takim jakie jest. To będzie znaczyło, że poczułeś wyższy świat duchowy.

Z programu radiowego 103 FM, 08.02.2015

Kategorie: Dusza i ciało, Postrzeganie rzeczywistości

Istnieje możliwość podniesienia się na wyższy poziom istnienia: prowadzić życie nie konsumpcyjne, a w oddawaniu. To nie jest miłość, gdy wspomagasz pieniężnie biednych-a-życie powyżej swojego egoizmu. Życie ponad egoizmem daje poczucie anty-życia, anty-materii, jest anty-ziemskie, jak powiedziano: „ujrzałem odwtotny świat“.

Istnieje inna forma życia-równolegle do naszego świata. Nauka kabały uczy nas, jak pojąć tę nową formę życia. To odwrotne życie-nie wewnątrz egoizmu, który pochłania wszystko, nie wewnątrz pragnienia rozkoszowania się, a wewnatrz pragnienia oddawać, kochać.

To nie jest egoistyczna miłość, którą znamy w tym świecie. Miłość – to kiedy ja zapominam o sobie i złączam się z pragnieniami innych. Wtedy żyję tymi pragnieniami, nie dla własnej korzyści. Taka forma życia nie jest ograniczona mocą przyjemności, którą można w niej otrzymać.

To nie jest przyjemność, rozkosz wewnątrz materialnego ciała, które nie może jeść i pić bez umiaru. W oddawaniu nie jestem niczym ograniczany, gdy troszczę się o innych. Nie jestem ograniczony życiem fizycznego ciała, a znajduję się poza nim i tam czuję swoje życie.

Moje ciało istnieje, ale żyje obok mnie, jak oswojone zwierze żyjące obok człowieka. Człowiekiem nazywa się moja wewnętrzna część, która wyszła ze mnie i połączyła się z innymi.  A ta moja część, która pozostała-moje fizyczne, zwierzęce ciało, jak zwykle, żyje wyznaczony mu czas, chodzi do lekarzy, dopóki go nie wywiozą na cmentarz.

Pytanie: Ale człowiek zmaga się z ziemskimi, codziennymi problemami i nie jest zainteresowany takimi wzniosłymi sprawami, jak życie poza ciałem?

Odpowiedź: Każdego człowieka zaprzątają pytania o życiu i śmierci. Dzisiaj nawet zwykłego życia nie da się uregulować, nie włączając się w prawidłową sieć, nie wyrównując własnego otrzymywania i oddawania i nie tworząc pomiędzy sobą prawidłowych związków. Do tego zobowiązuje nas wszystkich nauka kabały, żeby doprowadzić do porządku swoje własne życie.

Z programu radiowego 103FM, 08.03.2015

Kategorie: Dusza i ciało, KABAŁA, Postrzeganie rzeczywistości