Pewna kobieta zamieszkająca w Australii, w wieku 100 lat została poproszona o odpowiedź na temat sekretu jej długiego życia.

Zdradziła wówczas, iż jej główne credo życiowe opierało się o zasadę – „Nie martw się o rzeczy, które mogą się nigdy nie wydarzyć”. To, oraz spokój w podejściu do wszelkich burzliwych wydarzeń życiowych, jak również zaprzestanie pielęgnowania wszelkich uraz i pretensji pozwoliło jej zachować długowieczność.

Które z tych rad przyjmuje dla siebie kabalista do stosowania?

On również uważa, że nie należy przejmować się tym, co wydarzyło się wczoraj i nie troska się o to, co może wydarzyć się jutro. Prawdziwe życie, zdaniem kabalisty odbywa się „tu i teraz”.

Podobnie zwierzęta, pomijając te momenty kiedy kierowane są np. przeczuciami o nadchodzących zagrożeniach, żyją chwilą obecną. Natomiast ludzie mają zamiłowanie angażować się w problemy kosmicznych rozmiarów, które w żaden sposób ich nie dotyczą, takich jak na przykład wybuch gwiazdy na innej galaktyce.

Dzieje się tak, ponieważ zamartwianie się daje egoizmowi człowieka poczucie, że żyje, gdy tymczasem spokojne istnienie wydaje się mu być nieco przerażające. Kabalista wybiera jednak inną drogę i skupiając swoją uwagę na teraźniejszości otwiera się na świat w sposób szczególny, poprzez aktywne uczestnictwo w tym, co dzieje się na zewnątrz, poza jego wnętrzem w bieżącej chwili.

Obserwuje, chłonie pragnienia i problemy świata, a następnie dzięki wewnętrznej akceptacji przetwarza je, dokonując w ten sposób swojej naprawy, a następnie wysyła światu skorygowaną informację zwrotną.

Reasumując wszystko co postrzega kabalista, bez względu na charakter wydarzenia przyjmuje do siebie z wielkim szacunkiem jako pochodzące z jednej siły – siły miłości i obdarzania. Kabalista wie, że odbierany przez niego obraz jest jego osobistą wewnętrzną projekcją i naprawiając ją wewnątrz siebie wywiera pozytywny wpływ na rzeczywistość zewnętrzną.

Dlatego usprawiedliwia wszystko czego doświadcza, na wszystkich poziomach swojej percepcji – nieożywionej, roślinnej, zwierzęcej i ludzkiej, wpływając tym samym na tworzenie nowej rzeczywistości.

Nie jest to łatwe, ale żyjąc w ten sposób kabalista wznosi swoje życie na pozytywny poziom, nie przyzwalając sobie projektować wyimaginowanych problemów oraz hołubić w sobie bezsensownej nienawiści.

Ale przede wszystkim zyskuje świadomość, że jego praca ma wpływ na poprawę tego świata, i to nadaje sens jego życiu i poczucie spełnienia.

Źródło: https://bit.ly/3Bwt2zu

Kategorie: Artykuły w mediach, Nowe publikacje, Prasa i my, Sens życia, Wiadomości, Zdrowie

Na razie jeszcze nie wiemy jak działać ze względu na Stwórcę, musimy pracować dla dobra naszej grupy, dla przyjaciół. Podobnie jak w zwykłym życiu, człowiek nigdy nie żyje tylko dla siebie. Ma przecież rodziców, dzieci, może już wnuki i żyje z myślą o nich wszystkich.

Czasami słyszy się, że człowiek marzy o porzuceniu wszystkiego i udaniu się na bezludną wyspę, aby troszczyć się tylko o siebie. Ale to tylko z rozpaczy, ponieważ człowiek powinien być połączony z innymi.

Współczesne środki informacji łączą nas ze sobą coraz ściślej. W końcu poczujemy że żyjemy razem z całym światem, nie tylko w naszym komputerze, ale w naszym mózgu, w naszym sercu, z którego nie da się uciec. W taki sposób Stwórca zobowiąże nas do zjednoczenia się jako jeden człowiek z jednym sercem.

Teraz odrzucamy to połączenie, ale niewątpliwie wkrótce nadejdzie: częściowo nieświadomie, częściowo dobrowolnie dzięki naszemu własnemu pragnieniu, ale też z braku innego wyjścia.

Wszyscy będą zobowiązani by zostać specjalistą w dziedzinie połączenia między ludźmi. Tak jak dzisiaj każdy musi wiedzieć, jak włączyć komputer, wprowadzić hasło, jak korzystać z elektronicznej poczty i innych aplikacji, tak więc w przyszłości będzie wymagane od nas zwiększenie wiedzy w budowaniu połączenia między sercami.

Z lekcji na temat „Z lo liszma przychodzą do liszma”, 13.05.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kryzys, globalizacja, Praca duchowa