Pytanie: Według Kabały człowiek nie znajduje się w światach, a światy w człowieku. Jeśli tak, to dlaczego dano nam taką zniekształconą percepcję? Dlaczego czujemy się w światach, a nie światy w sobie?

Odpowiedź: Dlatego abyśmy, naprawiając nasze odczucia, doprowadzili się do nowego, prawidłowego postrzegania świata, abyśmy sami odtworzyli go przed sobą i w sobie we właściwej formie. Żebyśmy My to zrobili. To znaczy, muszę się prawidłowo na niego nastroić, zmienić swoje właściwości z egoistycznych na właściwości obdarzania i miłości. To jest, Ja muszę to zrobić. Muszę postarać się, muszę zechcieć, aby tak się stało, wtedy będę samodzielny i będę mógł poczuć w całej głębi natury to, co się w niej dzieje.

Tak jak Japończycy czują kamienie, tak musimy dogłębnie poczuć wszelką materię, dlatego że cała materia jest częścią naszej duszy. Nie ma nic na świecie poza duszą. Cała nieożywiona, roślinna, zwierzęca natura i my wszyscy razem, to wszystko są – części duszy człowieka.

Pytanie: Ale jeśli moje dzisiejsze „ja” tylko mi się rysuje, a w rzeczywistości cały świat – to ja, to o jakim wyjściu z siebie mówi się? Czy w końcu dochodzę do stanu, w którym kocham siebie?

Odpowiedź: Wyjść z siebie do świata zewnętrznego lub pochłonąć go wewnątrz siebie to jest jedno i to samo.

Z programu telewizyjnego „Przybliżenie kamerą. Gałązka sakury”

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości