Najważniejsza jest modlitwa, ponieważ wyraża naszą prośbę, naszą postawę wobec Stwórcy. Modlitwa pokazuje, że już rozumiemy, że jesteśmy całkowicie od Niego zależni i sami nie możemy absolutnie nic zrobić, a wszystko zależy tylko od tego, jak potrafimy prosić. Dlatego naszą główną siłą jest siła modlitwy.

Ale my, odwrotnie, zazwyczaj płaczemy właśnie dlatego, że nie mamy już siły. Okazuje się jednak, że właśnie wtedy, gdy nie mamy już sił, jesteśmy gotowi do prawdziwej pracy, jaką jest modlitwa. Czyli powinienem się cieszyć, kiedy czuję się bezsilny – to znaczy, że doszedłem do momentu, w którym mogę zwrócić się do Stwórcy, krzyczeć, prosić, modlić się.

Trzeba wiele wysiłku, aby uświadomić sobie, że nic nie można osiągnąć samemu. A potem zwracam się do Stwórcy, prosząc Go o siłę i pomoc we wznoszeniu modlitwy. Ostatecznie Stwórca spełnia tę prośbę i pozwala nam przylgnąć do Niego. Stwórca odczuwa pragnienie człowieka, by przylgnąć do Niego, tak jak Stwórca już przylgnął do człowieka, chociaż człowiek jeszcze tego nie czuje.

Modlitwa musi wypływać z głębi serca i za każdym razem staje się coraz głębsza. Zwrócenie się z modlitwą oznacza trzymanie się Stwórcy rękami i nogami, tak jak gdybym znajdował się w Stwórcy jak zarodek w brzuchu matki. Piję i karmię się Nim, chcę utonąć i rozpuścić się w Nim bez końca. Chcę więc anulować się przed Najwyższym.

A zwrócenie się do Stwórcy jest możliwe tylko poprzez przyjaciół. Czyli, chcę uchwycić się za moich przyjaciół i anulować się przed nimi – będzie to oznaczać, że dołączyłem do Najwyższego.

Z lekcji na temat „Wszystko osiąga się siłą modlitwy”, 18.10.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Modlitwa, Intencja, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie