Chociaż człowiek jest w stanie wykonywać duchową pracę w ofierze, ale nie może zdecydować, czy ta praca w ofierze jest na właściwym miejscu. (Baal HaSulam, Szamati 187. „Rozstrzygnięcie [sprzeczności] dzięki wysiłkowi“)

Miejsce na ofiarowanie siebie powstaje wtedy, gdy człowiek czuje w sercu, że może poświęcić wszystko dla Stwórcy. To nie przychodzi od razu, bardzo powoli, stopniowo, ale kabalista czuje to w sobie.

Pytanie: Do czego prowadzi taki stan, taka myśl? Czy to sprawia zadowolenie Stwórcy?

Odpowiedź: Nie o to chodzi. Stwórca wie, do czego człowiek jest zdolny, a do czego nie, w każdych okolicznościach. Dając człowiekowi jakieś próby, Stwórca zna ich wynik. Próby są potrzebne tylko dla człowieka, aby mógł sprawdzić, czy może sobie z nimi poradzić czy nie, czy prawidłowo je rozumie, czy nie itd.

Pytanie: Załóżmy, że człowiek rozumie, że naprawdę chce poświęcić wszystko, ale nie może. Co to jest za stan?

Odpowiedź: Jeśli nie może poświęcić wszystkiego dla połączenia się ze Stwórcą, wówczas ma możliwość modlitwy, proszenia, i ostatecznie osiągnie swój cel.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 25.12.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Modlitwa, Intencja, Praca duchowa