Pytanie w duchowości – to pragnienie (chisaron, potrzeba), do którego z góry pobudza światło. Przychodzi i napełnia to pragnienie. Nazywa się to prawdziwym pytaniem lub modlitwą. Jednak dopóki nie zostanie uformowane takie pytanie, człowiek ma wiele pytań wstępnych, które nazywane są „modlitwą poprzedzającą modlitwę”. To znaczy, zanim człowiek osiągnie prawdziwą modlitwę, nieustannie pojawia się w nim wiele małych, częściowych, niedokładnych pytań, aż w końcu w pełni ukształtuje się właściwe pytanie.

W zasadzie wszystkie pytania sprowadzają się do jednego: jaki jest sens życia, czy warto żyć? Jeśli tak, to dlaczego warto żyć? To jest jedyne pytanie. Człowiek zadaje je w miliardach różnych wariantów, i odpowiednio do tego otrzymuje za każdym razem częściowe odpowiedzi. Ale na końcu ogólnej, powszechnej naprawy wszystko to zostanie wyrażone jako jedno wielkie pytanie i jedna wielka odpowiedź – pełne scalenie (ziwug – a-szalem).

Pytanie: Z jakimi pytaniami można się do Pana zwrócić, a jakie pytania wyjaśniać w grupie?

Odpowiedź: Najlepiej, jeśli przyjdziecie do mnie z pytaniem grupowym. Jeśli w tobie pojawia się ogólne pytanie, wtedy zwracaj się do mnie.

Komentarz: Kiedy w grupie szukamy odpowiedzi na swoje pytania i raczej znajdujemy je, czuję, że na razie są zawsze poprawne.

Odpowiedź: Rzeczywiście – „na razie”. Tak na każdym poziomie: zarówno dla mnie jak i dla wszystkich. Zawsze ta odpowiedź, która była właściwa na tym poziomie, na następnym poziomie jest już nieprawidłowa, ponieważ Keter niższego parcufa zamienia się w Malchut wyższego.

Z lekcji w języku rosyjskim, 10.02.2014

Kategorie: Modlitwa, Intencja, Nauczyciel i uczeń, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie