Co to znaczy „miłość do Stwórcy”?
Pytanie: Co oznacza „miłość do Stwórcy”?
Odpowiedź: Kochać Stwórcę, z punktu widzenia Kabały oznacza osiągnąć właściwość obdarzania bliźniego na takim poziomie, gdy ty naprawdę postrzegasz doskonałość tej właściwości, która podnosi cię na najwyższy poziom napełniania twoich pragnień.
Mówiąc nawet o duchowym napełnieniu, o duchowej miłości, mówimy mimo wszystko o tym, co dzieje się w pragnieniach, dlatego że cała nasza natura jest pragnieniem rozkoszowania się.
Ale prawidłowe, absolutnie pełne napełnienie tego pragnienia może być tylko wtedy, gdy zjednoczysz w sobie wszystkie inne pragnienia, dodasz je do siebie pomimo swojego egoizmu, tj. praktycznie osiągniesz największy, ogromny egoizm. Ale to już nie nazywa się egoizmem, dlatego że ty postępujesz wbrew tym pragnieniom, które są w każdym stanie.
Istnieją różne pragnienia. Każde z nich czuje tylko siebie. Jeśli te pragnienia będą w stanie wyjść „z siebie“ i zaczną łączyć się ze sobą nawzajem, to zaczną budować między sobą sieć sił i czuć ją jak wspólne dążenie do wspólnego napełniania. Ta sieć nazywa się właśnie „Stwórca” lub „miłość”.
Dlaczego tak się dzieje? – Dlatego, że każdy z nosicieli tych pragnień wewnątrz jest egoistą (minus). On wychodzi „z siebie“, aby napełnić wszystkich innych.
Przy tym minus pozostaje, a między sobą oni budują jeden wielki plus. A zatem w konfrontacji plusa i minusa między nimi pojawia się różnica potencjałów, nazywająca się miłością, z manifestacją całej sieci połączeń między nimi. Właśnie ona będzie w stosunku do nich manifestować się, jako Stwórca.
Innymi słowy załóżmy, że ja jestem plusem. Potrzebuję kogoś, z jakością minusa: przyjaciel, świat – nieważne kto.
Wtedy między plusem i minusem musimy stworzyć następny stan: wzajemną naturalną sprzeczność, oddalenie, nienawiść i jednocześnie siłę przyciągania, miłość. To w ujawnieniu minusa i plusa stworzonego przez nas pola, my właśnie istniejemy.
Odczuwamy go na kilku poziomach. To właśnie jest Wyższy świat, a jego napełnienie – Stwórca.
Nauka Kabały mówi tylko o tym, dlatego że w naszym rozwoju, od stworzenia pierwszego punktu (minusa w nas), cały czas poruszamy się naprzód, aż nie osiągniemy ostatniego punktu – plusa. Ale ten plus istnieje jednocześnie z dużym minusem.
Rozwój egoizmu ma miejsce w trakcie sześciu tysięcy lat. Zaczynając od określonego stanu i dalej, coraz bardziej i bardziej jesteśmy go świadomi i zaczynamy wbrew niemu rozwijać miłość i związek między nami. Okazuje się, że z jednej strony rozwijamy egoizm w dół (niebieska linia na rys.) z drugiej strony zgodnie z tym rozwijamy plus (czerwona linia na rys.).
W rezultacie osiągamy bardzo poważne przeciwieństwo pomiędzy plusem i minusem (zielona linia na rys.), które daje nam właśnie efekt ogromnej miłości.
Przy czym, w każdnym momencie nie możemy rozwijać się w plusie, jeśli nie idziemy w minusie. Dlatego nasze postępy naprzód zawsze odbywają się, jako wzloty i upadki.
Z lekcji w języku rosyjskim, 06.08.2017