Koncepcje nauki Kabały różnią się od tych, do których jesteśmy przyzwyczajeni w naszym świecie. Gra – to właściwie przejście. Jak kot, który kołysze się przed skokiem, przymierza i dopiero potem skacze. Całe to przygotowanie, ustawienie wyimaginowanego skoku to tylko gra. Kot odgrywa skok, jaki zaraz wykona.

Oznacza to, że gra jest prezentacją przyszłego stanu. Dlatego całe nasze życie powinno być grą. Staramy się zjednoczyć i wewnątrz naszego połączenia ujawnić Stwórcę, cel naszego istnienia, życie wieczne i doskonałe. Wszystko to osiąga się dzięki grze.

Dzieci cały czas się bawią i dzięki temu rosną. To samo dzieje się w życiu duchowym, ale tam musimy wziąć grę w swoje ręce, zrozumieć ją i grać razem ze Stwórcą. Przecież bez gry nie będziemy mogli zbliżyć się do Niego i zostać Jego partnerami. Ale im bardziej wyobrażamy sobie siebie w odniesieniu do Stwórcy, tym lepiej rozumiemy zasady tej gry.

Okazuje się, że cały czas musimy grać: człowiek gra ze sobą, gra z grupą, gra ze Stwórcą. A Stwórca gra z Lewiatanem, czyli z całym stworzeniem. Z pomocą gry dochodzimy do stanu zwanego „posiłkiem Lewiatana”, kiedy cała ludzkość zasiada przy dużym stole ze Stwórcą, aby skosztować Lewiatana.

Graliśmy z nim, wykorzystaliśmy go, aby stać się człowiekiem, Adamem, czyli podobnym do Stwórcy, i połączyliśmy się z Nim w jedną całość. A potem cały Lewiatan, całe stworzenie jest do naszej dyspozycji do właściwego wykorzystania, co nazywa się posiłkiem Lewiatana, końcem naprawy.

* * *

Nie ma nic oprócz gry. Gra polega na tym, że przechodzę z obecnego stanu do kolejnego, bardziej zaawansowanego. Całe życie jest ciągłą zmianą, przejściem od stanu do stanu. Muszę tylko dodać Stwórcę do tych zmian: jako pierwszego, który rozpocznie całą tę grę i jako ostatniego, do którego przychodzę po udanej realizacji.

Wszystkie zachodzące stany najpierw odkrywam wewnątrz dziesiątki, w obecnym stanie i przemieniam dziesiątkę, mój udział w niej, aż dojdę do właściwego wykorzystania warunków przygotowanych przez Stwórcę. Oto jak postępujemy.

* * *

Nazywa się to grą, ponieważ nie osiągnęliśmy jeszcze stanu, w którym chcemy być. Wysiłek zmierzający do osiągnięcia pożądanego stanu, wyższego, bardziej obdarzającego, bardziej zaawansowanego w stosunku do połączenia między nami a naszym połączeniem ze Stwórcą nazywa się grą.

Zawsze można grać. Nawet zwierzęta się bawią, ale robią to nieświadomie, tak jak dzieci rozwijają się instynktownie. Jeśli chcemy wyjść z tego świata za pomocą gry do wyższego świata, musimy zaakceptować tę grę, zrozumieć jej zasady i sami zbudować system gry, aby się wznieść.

* * *

Każdy z nas gra przez cały czas. Każdy człowiek jest jak marionetka, którą gra albo egoistyczne pragnienie nie prosząc o jego zgodę, albo pragnienie obdarzania, które od sam zaprasza do gry w nim. I wtedy on gra w miłość do swoich przyjaciół.

Zawsze widzimy grę, i dlatego musimy oceniać człowieka tylko w zależności od tego, w jaką grę gra: w negatywną, z inicjatywy swojego egoizmu lub w pozytywną, gdy siłą przyciąga pragnienie obdarzania do gry przez niego.

Z lekcji na temat „Gra”, 04.01.2021

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa