Nauka Kabały – to nie tylko opowieść o całej rzeczywistości, ale także program całego wszechświata, instrukcja dla stworzenia, jak korzystać z całej rzeczywistości.

Nauka Kabały jest napisana w taki sposób, że jest rzeczywistością samą w sobie. Kiedy czytamy kabalistyczne teksty, mówimy o nich, myślimy lub czujemy, mimowolnie przyjmujemy w siebie, w swoje nieuformowane pragnienie, światło, które je kształtuje– to jest właśnie nowa rzeczywistość.

Należy zrozumieć, że nauka Kabały zawiera w sobie wszystko – materiał (pragnienie, stworzenie) i światło (Stwórcę). Wszak Stwórca, po hebrajsku „Bo-re”, oznacza „Przyjdź-zobacz” to, co odkrywa się w naczyniach percepcji stworzenia.

Nauka Kabały – sama w sobie jest programem stworzenia, i cały proces jego rozwoju, i jego początek i koniec – wszystko, co tylko możemy sobie wyobrazić, łącznie z tą pierwotną siłą, która nas stworzyła i wszystkim zarządza. Nie ma nic, co wychodzi poza granice tej nauki. Z reguły uważamy, że nauka to opowieść o jakimś obszarze wszechświata, jego właściwościach.

Ale Kabała – nie jest opowieścią. Same w sobie litery są naczyniami percepcji. Działania, o których opowiada nauka Kabały, są istotnie samymi działaniami. Gdybyśmy mieli możliwość czytania tych wersetów tak, jak są napisane, to podczas czytania wykonalibyśmy te działania. Ponieważ czytamy wewnątrz naszego pragnienia, i nasze pragnienie, podczas czytania tekstu, natychmiast wypełniałoby to działanie.

Nauka Kabały – polega na wprowadzeniu w działanie całego materiału rzeczywistości, a nie opowiadanie o strukturze wszechświata i o zarządzaniu nim. Kabała sama w sobie wprowadza w działanie całą rzeczywistość. W końcu kabaliści piszą swoje książki dla tych, którzy już dysponują anty-egoistycznym ekranem na swoje pragnienie przyjemności i natychmiast wykonują wszystkie działania.

Z lekcji według artykułu „Istota nauki Kabały”, 12.10.2009

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, KABAŁA, Postrzeganie rzeczywistości, Praca duchowa