Historia Kabały, cz. 3
Księga Zohar i Kabała Luriańska
Pytanie: Po napisaniu Tory, w okresie półtora tysiąca lat miało miejsce baradzo wiele wydarzeń. Ale najważniejszym z nich jest pojawienie się Księgi Zohar w II wieku naszej ery. Być może w tym okresie również coś zostało napisane, ale nie dotarło do nas?
Odpowiedź: Chodzi o to, że przez wszystkie te stulecia od czasu otrzymania Tory, do czasu napisania Księgi Zohar, egoizm rozwijał się, ale nie pokonał narodu. A w II wieku naszej ery jednak pokonał naród.
Oznacza to, że naród osiągnął taki stan, kiedy zburzył połączenie między sobą – nazywa się to zniszczeniem Drugiej Świątyni – i w taki sposób popadł w egoizm, w jakim nigdy nie był.
Wszystkie stulecia od czasu otrzymania Tory do czasu wyjścia z Egiptu, oraz do zniszczenia Drugiej Świątyni naród pracował nad sobą i był w stanie w jakiś sposób przezwyciężyć rosnący egoizm. Ale kiedy już nie mógł to nastąpiło zniszczenie Drugiej Świątyni, tzn zniszczenie połączenia między ludźmi. Konieczna była nowa metoda, która została przedstawiona w Księdze Zohar. Jednak sama Księga była ukryta przez wiele lat.
W zasadzie ukryta była do XVI wieku, tj. do czasu Ari. Tylko Ari mógł osiągnąć jej sens i stopniowo odkrywać go ludzkości.
Pytanie: Co jest szczególnego w Księdze Zohar, czego nie ma w Torze?
Odpowiedź: Księga Zohar wywołuje Wyższe Światło – siłę, ukrytą w naszym świecie, która oddziaływuje na ludzi i pomaga nam rozwinąć w sobie anty-egoistyczne właściwości, które zdolne są połączyć nas nad egoizmem.
Pytanie: To znaczy że sama Tora nie była już wystarczająca? Że powinna była pojawić się szczególna książka, komentarz do Tory?
Odpowiedź: Powinno było pojawić się szczególne jej wyrażenie. Tora zawiera w sobie całą moc dla naprawy egoizmu, ale jej przedstawienie nie odpowiadało takiemu wielkiemu egoizmowi, który pojawił się w stanie zniszczenia Drugiej Świątyni.
Pytanie: W XVI wieku, wielki kabalista Ari rozwinął dalej tę metodę, stała się znana jako „Kabała Luriańska”. Na czym polegała praca Ariego?
Odpowiedź: Ari w swoich pismach, przekazał o czym mówi Księga Zohar. Raczej on dyktował, a jego uczniowie pisali, głównie Chaim Vital zapisywał.
Wszystko to zostało przekazane od Ariego, dalej przez jego uczniów, którzy później również ukryli te zapisy, ponieważ ludzkość nie była jeszcze gotowa do ich studiowania. Wtedy jeszcze nie przejawił się taki egoizm, żeby ludzie zrozumieli, że tego potrzebują. Tak trwało to do początku XX wieku.
Pytanie: O ile rozumiem, Ari miał naukowe podejście do Kabały? Ponieważ żył w czasach, w takim okresie, gdy rozwijały się wszystkie nauki.
Odpowiedź: Tak, to był okres średniowiecza, kiedy wszystko zaczęło się budzić. A potem w XVII wieku nastapił rozkwit chasydyzmu. Najważniejszym jego przedstawicielem był wielki kabalista Baal Szem Tow, który przejął metodę Ari, zmysłowo odkrył ją w sobie i zaczął uczyć innych.
Stworzył odrębną małą akademię, w której nauczał podstaw Kabały 30-40 letnich mężczyzn, a następnie posłał ich do różnych krajów, żeby tam nauczali innych.
Była to już praktyczna Kabała, ponieważ Baal Szem Tow wyjaśniał, że konieczne jest aby zbierać się w grupy, w dziesiątki i w taki sposób zajmować się Kabałą. Dlatego to co robimy dzisiaj, jest praktycznie kontynuacją jego metody.
Ciąg dalszy nastąpi …
Z programu TV „Podstawy Kabały”, 22.11.2018