Pytanie: Kiedy doszło do rozbicia ogólnego systemu i jaka jest istota tego zjawiska?

Odpowiedź: Rozbicie kelim (naczyń) nastąpiło na samym początku tworzenia rzeczywistości. Po to aby ją stworzyć potrzebowaliśmy pragnień, które byłyby przeciwne jedynej sile natury – Stwórcy.

Stwórca jest pragnieniem obdarzania, nasycenia, miłości, połączenia. Aby powstało przeciwne do niego pragnienie, które w jakiś sposób różniłoby się od Stwórcy i które można by nazwać stworzeniem, pragnienie obdarzania zostało rozbite na wiele drobnych, egoistycznych pragnień.

Każde pragnienie myśli tylko o tym, jak siebie napełnić. W taki sposób powstała nasza natura, z której następnie rozwinęliśmy się. Powstanie egoistycznych pragnień jest procesem rozbicia. Pragnienia te stały się podstawą naszego świata: nieożywionej, roślinnej, zwierzęcej i ludzkiej natury.

Z programu TV „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 10.10.2023

Kategorie: Struktura Wszechświata, Wspólna dusza "Adam"

Komentarz: TaNT“A (Taamim, Nekudot, Tagin, Otiot) jest procesem, kiedy przyjemności wchodzą w pragnienia, a wychodząc, pozostawiają reszimot (zapis informacyjny), czyli wspomnienia tych przyjemności.

Odpowiedź: Oddziaływanie stworzenia ze Stwórcą jest interakcją pragnienia otrzymywania z wyższym światłem. Światło ze swej natury jest obdarzające, pragnienie – otrzymujące.

Jeśli stworzenie może dokonać skrócenia na swoje pragnienie otrzymywania i pracować tak samo, jak światło, z pragnieniem obdarzania (a to oznacza, że jednak będzie otrzymywać, ale już ze względu na Stwórcę, z inną intencją, niż początkowo), to okazuje się, że Stwórca oddaje stworzeniu przyjemność w postaci światła, a stworzenie swoim otrzymywaniem, sprawia zadowolenie Stwórcy.

Komentarz: W zasadzie Kabała wyjaśnia najbardziej naturalne procesy, które zachodzą także w naszym ciele, w naszym świecie. Jak otrzymywać przyjemność, jakie wspomnienia pozostają z przeszłej przyjemności, przyszłe przyjemności – Kabała uczy i opisuje to wszystko.

Odpowiedź: Cały problem polega na tym, że nie jesteśmy w stanie odtworzyć ich w nas samych tak samo szybko, jak z podręcznika. Musimy nad tym długo pracować, aby zacząć otrzymywać siłę, która podniosłaby nas nad egoizmem abyśmy mogli otrzymywać i oddawać według naszej własnej decyzji.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 26.09.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Pytanie: Jeśli parcufim są pragnieniami, to czym są sfirot?

Odpowiedź: Sfirot – od słowa „świecenie” (sapir, meir). Kiedy światło wchodzi w pragnienia i świeci w nich, wtedy te pragnienia nazywane są „sfirot”. A światy od słowa „olama”, „ukrycie”, wręcz odwrotnie, ukrywają w sobie światło.

Człowiek wznosząc się po stopniach światów duchowych odkrywa to świecenie, i ukrycie znika.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 27.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Pytanie: Stwórca nieustannie wpływa na nas, albo poprzez przyjemności, albo poprzez pewne niedogodności, ponieważ moje pragnienie postrzega wszystko jako gorycz lub słodycz. Dlaczego Stwórca wybrał właśnie taki sposób oddziaływania na człowieka – poprzez słodycz i gorycz?

Odpowiedź: Dlatego że te dwa smaki są przeciwne i precyzyjnie określają, gdzie jesteśmy, czego pragniemy. Taki jest język Stwórcy, który komunikuje się z nami poprzez przyjemności i cierpienia. Natura rozwija nas w taki sposób, żeby w pełni ocenić wyższe światło, poczuć potrzebę zbliżenia się do niego, ocenić wszystkie jego smaki, wszystkie jego metamorfozy i napełnić się nim.

Obecnie w naszym świecie automatycznie odczuwamy tylko cierpienia i przyjemności. Nie czujemy Tego, który to wszystko w nas wzbudza. Ostatecznie musimy dojść do odkrycia nam Dającego.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 27.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Pytanie: Nabywając właściwość obdarzania, człowiek zaczyna napełniać się połączeniem ze Stwórcą. Ta część duchowego parcufa, w której dokonuje obliczeń, nazywa się „głową”. Część, do której wchodzi światło nazywana jest „ciałem”. A część, która nie może obdarzać to „kończyny dolne”.

W wyniku tego ciało człowieka w naszym świecie również tak wygląda, chociaż chodzi o pragnienia. Jaki jest związek pomiędzy parcufim i światami?

Odpowiedź: Światy to także tworzenie sił, które składają się z pewnych pragnień: „głowy”, „tułowia” i „kończyn dolnych”. Oznacza to, że jest to zbiór oddzielnych pragnień, powiązanych w określony sposób, aby wspólnie wpływać na naturę.

Istnieje pięć sfirot, pięć parcufim i pięć światów. Dzielą się z kolei na pięć, dlatego że taka jest właściwość światła, właściwość siły obdarzania i właściwość siły otrzymywania, które mają możliwość połączenia się ze sobą, zbliżania się do siebie poprzez pięć etapów, które nazywają się Keter, Chochma, Bina, Zeir Anpin, Malchut.

Wtedy od wyższego etapu Keter właściwości światła stopniowo schodzą i zbliżają się z właściwościami ostatniego etapu Malchut.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 27.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Nasz świat wyraża pragnienie napełnienia, otrzymywania przyjemności. To w zasadzie cała jego materia, jego istota. Dlatego to, co widzimy wokół nas: nieożywioną, roślinną, zwierzęcą naturę, człowieka, gdziekolwiek spojrzymy, widzimy tylko materię, której właściwością jest wchłanianie, absorbowanie w siebie napełnienia, nasycenie siebie.

Pragnienie otrzymywania przyjemności jest wszystkim, co istnieje w naszym świecie. Od cząsteczek, atomów, po gigantyczne gwiazdy i mgławice – to wszystko jest tylko i wyłącznie pragnieniem. Wszystko, co wypełnia naszą materię, czyli sprawia że się porusza, reaguje, nie jest już pragnieniem otrzymywania przyjemności, ale samą przyjemnością, która wypełniając materię powoduje jej reakcje, ruch i tak dalej.

Tak więc pragnienie pochłaniające przyjemność jest jedyną rzeczą, jaką mamy we wszechświecie, które nieustannie, już od wielu, wielu lat badamy i odkrywamy.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 27.08.2023

Kategorie: Struktura Wszechświata

Duchowy parcuf jest duchowym pragnieniem, to znaczy zestawem sił, wektorów, które chcą pracować na rzecz obdarzania, a nie otrzymywania. Miejsce, w którym podejmowana jest decyzja, ile przyjąć światła dla obdarzania, nazywa się „rosz” (głowa). Część, w którą trafia to światło, nazywa się „toch” (tułów). A ta część, której nie można wykorzystać ze względu na Stwórcę lub społeczeństwo, nazywa się „sof” (kończyny dolne).

Miejsce, w którym znajduje się ekran – antyegoistyczna właściwość, która pozwala stworzeniu wykonywać wszystkie te obliczenia, nazywa się „pe” (usta). Okazuje się, że świat duchowy jest światem precyzyjnych obliczeń. To jedyny sposób, w jaki on działa.

Pytanie: Czy można powiedzieć, że wszystkie siły duchowe, wektory, jako przyczynowo-skutkowy związek, rysują w naszym świecie człowieka? Czy dlatego widzimy ciało człowieka, które ma również głowę, usta i tak dalej?

Odpowiedź: Oczywiście. Nasze biologiczne ciało jest zbudowane dokładnie zgodnie z tym, jak jest zbudowane wyższe duchowe ciało. W zasadzie nie ma żadnego związku między naszym biologicznym ciałem i wektorami duchowymi. Po prostu duchowe ciało dało pewne siły, właściwości dla stworzenia biologicznego ciała.

W świecie duchowym istnieją pewne relacje między głową, ciałem, nogami, rękami i tak dalej, co praktycznie odzwierciedlone jest w naszym zwierzęcym ciele. W taki sposób jesteśmy zbudowani. Jest to czysto przyczynowo-skutkowe podobieństwo.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 13.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

We „Wprowadzeniu do nauki Kabały” Baal HaSulam przedstawia nowe pojęcie „parcuf” (naczynie duchowe), które dzieli się na „rosz” (głowa), „toch” (tułów), „sof” (kończyny dolne).

Parcuf – to zbiór pragnień połączonych ze sobą jedną intencją w celu obdarzania. W Kabale rozróżnia się parcufim Chochma, które mogą otrzymywać ze względu na obdarzanie, i parcufim Bina, które są zdolne obdarzać ze względu na obdarzanie.

Podział każdego parcufa na trzy części wynika z faktu, że posiada część, która oblicza, czy może przyjąć wyższe światło ze względu na obdarzanie. To jest część głowy. Środkowa część, „toch” (tułów), przyjmuje w siebie porcję wyższego światła i rozkoszuje się nim.

Trzecia część parcufa, „sof” (kończyny dolne), która schodzi z drugiej części w dół, nie przyjmuje wyższego światła i działa, aby je zatrzymać, spowolnić.

Ponadto istnieje jeszcze bardzo dużo dodatkowych części ciała, które w Kabale określane są jako części parcufa (duchowego kli/naczynia). Ze swoimi częściami robi on wszystko, co jest konieczne dla otrzymania wyższego światła ze względu na podobieństwo do Stwórcy.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 13.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Do tej pory zostały wyjaśnione trzy pierwsze podstawowe pojęcia w nauce [Kabały]: Pierwsze – to światło i kli, gdzie światło jest tym, co pochodzi od Stwórcy jako przyjemność, a kli – to pragnienie otrzymywania. (Baal HaSulam, „Wprowadzenie do nauki Kabały, p. 17)

Światło wychodzi od Stwórcy i schodzi przez system światów, parcufim, sfirot, stopniowo słabnąc, aż osiągnie najniższy stopień, gdzie się całkowicie ukrywa. Kli jest naczyniem, które stopniowo odkrywa światło i w taki sposób prowadzi je z góry, od samego Stwórcy, do najniższych poziomów.

Drugim podstawowym pojęciem nauki Kabały według Baala HaSulama jest dziesięć sfirot i cztery światy. Schodząc od Stwórcy do naszego świata, najniższego ze światów, światło przechodzi przez dziesięć stopni osłabienia, ukrycia, zwanych stopniami zejścia. Studiujemy je, abyśmy sami mogli wznieść się z najniższego stopnia, na którym się pojawiamy, do najwyższego, który ostatecznie powinniśmy osiągnąć. Są to stopnie ukrycia.

Wiele stopni ukrycia, kolejno łączących się ze sobą, tworzy drabinę, zwaną światami. Są one łączone ze sobą po dziesięć stopni w większy stopień, następnie po dziesięć w jeszcze większe stopnie i tak dalej, aż osiągną najwyższy stopień. Mierzymy je w różny sposób. Są pomiary, gdy cała drabina poznania składa się z 625 stopni, jest ich więcej, mniej. Generalnie w zależności od tego, jak je zmierzyć.

Ale najważniejsze jest to, że najwyższym stopniem jest Stwórca, a najniższym stopniem jest stopień naszego świata, ukrycia. Wszystkie te stopnie z góry w dół lub z dołu do góry oznaczają, że na każdym z nich znajdują się stworzenia i światło, które je napełnia. Zasadniczo istnieje pięć podstawowych rodzajów ukrycia, czyli pięć światów, których stopnie podzielone są na pięć i jeszcze na pięć, i tak dalej.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 13.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata

Z jednej strony światło nieustannie naciska na nasze pragnienie, chce w nie wejść, gdyż celem stworzenia, jak napisał Baal HaSulam, jest zadowolić wszystkie stworzenia. Z drugiej strony, stworzenie przy pomocy ekranu uniemożliwia wejście światłu do wewnątrz, dlatego że nie chce odczuwać wstydu. To zetknięcie światła z ekranem nazywa się zderzeniem.

To światło, które trafia do kli w celu przyjemności ze względu na Stwórce, nazywa się wewnętrznym światłem, a światło które nie może wejść, nazywa się otaczającym światłem. Otrzymujesz tylko to, co możesz otrzymać ze względu na Stwórcę. A to, czego nie możesz jeszcze otrzymać zostawiasz, na później – istnieje to wokół, jako otaczające światło.

Pytanie: Ale czy można również nim zadowolić się?

Odpowiedź: Można otrzymywać przyjemność dlatego że ono istnieje, ale to wciąż jest ta sama przyjemność, którą otrzymujesz od wewnętrznego światła.

Pytanie: Czy oznacza to, że celem stworzenia jest to, żeby w nas było 100% tylko wewnętrznego światła?

Odpowiedź: Tak, ostatecznie kli, stworzenie, otrzymuje całe światło wewnątrz siebie.

Z programu telewizyjnego „Wprowadzenie do nauki Kabały”, 13.08.2023

Kategorie: Praca duchowa, Struktura Wszechświata