Pytanie: Czy pochodzenie człowieka jest konsekwencją przypadkowych zmian w naturze, czy konsekwencją jakiegoś procesu ewolucyjnego?

Odpowiedź: W naturze nic nie dzieje się przypadkowo. Jeśli czegoś nie widzimy, nie powinniśmy przypisywać tego przypadkowi. Musimy to odnieść do naszej niewiedzy, naszej niezdolności zrozumienia na razie, jakiegoś zjawiska. Ale im bardziej odkrywamy naturę, tym bardziej widzimy w niej precyzyjną deterministyczną drogę rozwoju, niekończące się powiązania, ich formy.

Wszystkie zbudowane są na jednym jedynym prawie maksymalnej korzyści: w każdej chwili znajdować się w najniższym energetycznym stanie i w najwyższym egoistycznym napełnieniu. Prawa natury opierają się na tym, że cała materia natury – to pragnienie otrzymywania przyjemności, które cały czas rozwija się i nieustannie poszukuje dla siebie nowych form rozwoju. Metoda rozwoju pragnienia jest wewnątrz samej materii, wewnątrz samego pragnienia. Przy czym rozwój ilościowy prowadzi do jakościowego rozwoju nieożywionej, roślinnej, zwierzęcej natury i człowieka.

Z programu telewizyjnego „Przybliżenie kamerą. Przyszłość ludzkości”

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości, Struktura Wszechświata

Pytanie: Mówi Pan, że największymi egoistami są ludzie, którzy teraz nie żyją już dla siebie, ponieważ przekazują wyższe światło do wszystkich innych. Gdzie jest tutaj egoizm?

Odpowiedź: Aby otrzymać wyższe światło, potrzebny jest ogromny egoizm – ogromne naprawione pragnienie, które wcześniej było egoistyczne. W zasadzie pragnienie pozostaje, zmienia się tylko intencja.

Chciałem zagarnąć cały świat, więc go zdobyłem. W jaki sposób? Otrzymuję teraz wyższe światło, aby napełnić cały ten świat. Czuję go jako swój, jestem jak kwoka nad wszystkimi. Uważam go za swój świat: „To moje! Muszę troszczyć się o niego!”. A nie myśleć: „To moje! Muszę z niego wszystko wyssać!”.

Ale pragnienie jest jedno i to samo, obejmuje wszystkich. Po prostu stosunek do niego jest albo egoistyczny, albo altruistyczny.

Z programu telewizyjnego „Przybliżenie kamerą. Gałązka sakury”

Kategorie: Praca duchowa

Pytanie: Wybitny myśliciel i lekarz Rambam opracował zbiór postulatów, z których jeden głosi że: „Życie w zdrowiu jest koniecznością duchową”. Czy mógłby Pan to skomentować?

Odpowiedź: Nasze zdrowie jest jednym z warunków ogólnej równowagi człowieka z naturą, równowagi samego człowieka i jego połączenia ze Stwórcą. Dlatego równowaga na wszystkich poziomach – mentalnym, moralnym, fizycznym, etycznym, duchowym, fizjologicznym – jest jednym i tym samym systemem pełnej równowagi. Nie ma wątpliwości, że człowiek, który razem z całym światem osiągnie w przyszłości całkowitą naprawę, będzie otrzymywał ze wszystkich stron tylko pozytywne wpływy, ta ogólna równowaga wzbudzi w nim absolutne zdrowie.

Możemy mówić o wieczności, nieskończoności, życiu wiecznym, ale to wszystko nie jest teraz dla nas, dlatego że nie rozumiemy wszystkich tych cudownych zmian, które mogą zajść w człowieku, ponieważ zgodnie z naszym obecnym wyobrażeniem ciało materialne nie może istnieć wiecznie. Ale nie o to chodzi.

Chodzi o to, że jest to możliwe tylko wtedy, kiedy człowiek będzie włączony we wspólny system, kiedy wszyscy ludzie na świecie będą na tyle prawidłowo połączeni między sobą, zaczną się tak wzajemnie uzupełniać i równoważyć siebie nawzajem, że zdrowie każdego będzie determinowane przez prawidłowe zdrowie wszystkich.

Pytanie: Gdy Rambam mówi, że zdrowie fizyczne jest duchową koniecznością, co ma na myśli mówiąc „duchowe”?

Odpowiedź: Duchowe odnosi się do przyszłego stanu duchowego człowieka, kiedy człowiek podnosi się ponad swoją zwierzęcą część i zaczyna uzdrawiać swoją duchową część, która w danym momencie nie jest odczuwana przez nikogo, oprócz kabalistów.

Wszyscy ludzie mają tę duchową część w pewnym wewnętrznym stanie embrionalnym, ukrytym przed nimi, tak jak u małego dziecka potencjalnie istnieje jego przyszłe dziecko, czyli nie objawia się w żaden sposób.

Z programu telewizyjnego „Medycyna przyszłości”, cz. 3, 07.04.2013

Kategorie: Wychowanie, dzieci, Zdrowie

Pytanie: Dlaczego naturą Stwórcy – jest obdarzanie i miłość? Dlaczego w stosunku do nas przyjął On taką formę, a nie inną?

Odpowiedź: Stwórca stworzył egoistyczną właściwość, zgodnie z którą każde Jego stworzenie pragnie napełnić się Nim, Stwórcą. Takie pragnienie nazywa się „nieożywione”, „roślinne” lub „zwierzęce”.

A jeśli stworzenie chce napełnić się nie tylko w postaci „nieożywionej”, „roślinnej”, „zwierzęcej”, ale z odczucia drugiego, to znaczy już nie w sobie, a w innym, to wtedy nazywa się „człowiek”. Stwórca czuje nas poza sobą. A jeśli osiągniemy taki stan i będziemy mogli poczuć coś poza sobą, to wtedy będziemy nazywali się „Adam” (człowiek) – od słowa „dome” (podobny do Stwórcy).

Z programu telewizyjnego „Stany duchowe”, 07.06.2022

Kategorie: Praca duchowa