Pytanie: Dlaczego uczniowie kabalisty mają jakieś wewnętrzne dążenie do Kabały?

Odpowiedź: Nie tylko do Kabały. Czasami pojawia się w nich na przykład dążenie by pojechać i zamieszkać w jakiejś wiosce, w jakiejś społeczności, w jakimś miejscu, żeby tam zgromadzić grupę podobnie myślących ludzi. Jednak jest to pewien punkt na drodze ich rozwoju. A dzięki takiej grupie zrozumieją, że ciągnie ich do szerszej społeczności, aby tam zrealizować swoje idee, inaczej nie będą rozwijać się.

Pytanie: Ale dlaczego, przeżywając trudne stany, człowiek nie porzuca Kabały, lecz wciąż trzyma się tego źródła?

Odpowiedź: Jakże może oderwać się?! Czyniąc to traci nadzieję na odkrycie wyższego świata. Jak więc to możliwe?

Człowiek nie może zadowolić się niższym poziomem niż ten, do którego się rozwinął. Nie może. Zaoferuj mi teraz złotą klatkę, czyli nie zajmowanie się Kabałą, a wszystkim, co tylko jest na tym świecie. Jak mogę to zrobić?! Następnego dnia będę biadolić. Co mi da to bogactwo? Co ja z nim zrobię?

Człowiek nie może już opuścić się do tego poziomu, bo nie jesteśmy wolni w niczym. Ten poziom egoizmu, który w nas działa właśnie realizujemy. Nie możemy opuścić się niżej, to wbrew ruchom natury. A jeśli ludzie przychodzą do nas, a potem odchodzą, to znaczy, że dowiadują się, że nie są jeszcze na tym samym poziomie – pomylili się. Więc muszą udać się o piętro niżej.

Z rozmowy „Zadzwonił mój telefon. Uwaga, Kabała”

Kategorie: Praca duchowa