Pytanie: Co to znaczy „prowadzić rozmowę z centrum grupy?” Co to jest?

Odpowiedź: Kiedy przestaję czuć „ja” i zaczynam czuć tylko „my”.

To uczucie musi pojawić się w nas podczas dyskusji, dosłownie mówiąc, jak gdyby jesteśmy ze sobą nierozerwalnie połączeni w jedną całość, w jedno ciało. Z tym uczuciem powinienem opuścić warsztat.

Pytanie: Czy to jest „wysokość zjednoczenia”?

Odpowiedz: Że już nie jestem w stanie patrzeć w inny sposób, że w taki sposób patrzę na świat, siebie i wszystko dookoła.

Z wirtualnej lekcji, 20.05.2012

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Warsztaty

Zaplątanie w głowie, które pozostaje po lekcji, jest dobre. Przeżyliście na niej wiele stanów i nie wiecie, co dalej.

Przyjdźcie wieczorem na warsztaty i omówicie razem swoją przyszłość. Na miarę waszego połączenia otrzymacie odpowiedź. Inaczej nic nie może zostać ujawnione.

Miejmy nadzieję, że to się stanie. Przygotujmy się do tego w ciągu dnia, myślmy o tym, pozbywając się wszystkich innych myśli – aby przyjść maksymalnie przygotowanym do zjednoczenia z przyjaciółmi.

Nie oczekujcie niczego ode mnie. Na moim miejscu może siedzieć każdy  inny – wszystko zależy tylko od jedności przyjaciół. Oczywiście dołożę wszelkich starań, aby właściwie pokierować przebiegiem warsztatu, ale wszystko zależy od Was.

Z lekcji „Przedmowa do Talmud Eser Sfirot” 20.05.2012

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Rozwój, Warsztaty

Pytanie: Jak powinienem postrzegać swoją grupę w wyniku warsztatów?

Odpowiedź: Grupa oznacza „jeden”, ponieważ została stworzona tylko jedna dusza. A im bardziej ujawniam strukturę jednolitej duszy, tym lepiej pojmuję grupę.

Grupa to nie jest pojęcie materialne, nie jest to dziesięć fizycznych ciał siedzących w kręgu. Grupą jest to, co budujemy ponad naszym egoizmem przez połączenie między nami, anulując nasze ego i zwiększając znaczenie zjednoczenia, Stwórcy, Światła. Im bardziej oddalamy te dwa przeciwległe punkty i zwiększamy znaczenie oddawania, miłości, połączenia, tym bardziej zaczynamy czuć się „powyżej” jako jedność.

Każdy z nas czuje tylko tą jedność myśli i pragnień, znajdującą się poza ciałem. Wszyscy mają tylko jedno pragnienie i jedną myśl, „jak jeden człowiek o jednym sercu”. To właśnie oznacza grupę.

Jeśli wszyscy podczas warsztatów będą podchodzić do tego w ten sposób, zbudujemy w naszym kręgu wspólny radar i zaczniemy odbierać wszystkie inne „jedności” w sali, które utworzyły się w każdym kręgu lub zbliżają się do tego. Potem z pomocą tego czujnika zaczniemy postrzegać wszystkie dusze sprawiedliwych, wszystko co istnieje w świecie duchowym i stanie się to naszym naczyniem, z którym pracujemy w duchowości.

Wszystko to zdarza się dzięki grupie, dlatego tworzymy kręgi po dziesięć i więcej osób, a następnie grupy te łączą się miedzy sobą. W ten sposób, coraz bardziej łączymy się w piramidę, aż docieramy do samego szczytu i naprawdę stajemy się całością.

Z lekcji: „Pytania dotyczące ostatnich kongresów”, 17.05.2012

Kategorie: Dusza i ciało, Jedność, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Warsztaty

 Lekcja z Ameryki

Pytanie: Podczas warsztatów w grupie niektórzy ludzie mówią dużo a inni mniej, niektórzy są bardziej ekspresyjni, a inni z kolei mniej. Jak należy odnosić się do tego prawidłowo?

Odpowiedź: Kiedy siedzę razem z innymi ludźmi w kręgu, powinienem postrzegać każdego z nich jak marionetkę, przez którą mówi Stwórca. To nie człowiek, który siedzi naprzeciwko mnie, tylko w ten sposób Stwórca przedstawia mi się w różnego rodzaju formach. Jeśli mówią oni głupoty, to nie jest to dla mnie ważne, anuluję się przed nimi. Jeśli nagle wydają mi się nieprzyjemni, odpychający i niesympatyczni to w przeciwieństwie do tego powinienem zrozumieć, że to On wzbudza we mnie te uczucia, tą antypatię. I tutaj jest miejsce do pracy.

O wielkim mędrcu rabinie Jossi Ben Kisma jest napisane, że miał on grupę uczniów, którzy byli absolutnie początkującymi, głupimi, nic sobą nie przedstawiającymi ludzmi, ale on stawiał się jeszcze niżej niż oni i w ten sposób byli w jego oczach wielcy i właśnie przez niech mógł on otrzymać od Stwórcy całe duchowe poznanie.

Nie ma „wyższego” i „niższego” – wszystko to według naszej oceny. Dlatego też mogę siedzieć w grupie tych, którzy „przyszli z ulicy” i nie ma to znaczenia, że są początkującymi. Wszystko zależy od tego, jak upozycjonuję się w stosunku do nich.

Z lekcji do artykułu z książki „Szamati”, 10.05.2012

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Rozwój, Warsztaty

ONE kongres w New Jersey. Warsztat 3

Pytanie: Pod jakimi warunkami możemy żądać, przyciągnąć i objawić siłę zwaną otaczającym Światłem, która naprawi i połączy nas we wzajemnym poręczeniu, tak abyśmy mogli odkryć Stwórcę, duchowy świat? Jak możemy domagać się od tej siły, aby nas naprawiła? Co jest potrzebne, aby to zrobić?

Odpowiedź: Muszą być spełnione trzy warunki:

1. Wielkość celu
2. Rozpacz z powodu zwątpienia we własne siły
3. Połączenie ze wszystkimi przyjaciółmi

Wtedy wszyscy razem będziemy w stanie osiągnąć to uczucie, które nazwane jest „modlitwa wielu”, po tym jak uczyniliśmy wszystko, co mogliśmy aby się połączyć.

Wtedy przyjdzie Światło i zaprowadzi nas z powrotem do źródła. Co oznacza „do źródła”? Oznacza to prawdziwą prośbę. Jest to otaczające Światło, które przyniesie nam prawdziwą prośbę.

Dlatego zgodnie z mądrością kabały istnieje wyjaśniające Światło AB-SAG i Światło naprawy. Również tutaj wszystko odbywa się w dwóch fazach.

Najpierw robimy wszystko, co możemy. Organizujemy kongresy, prace w grupie i staramy się połączyć, a tym samym przyciągamy Światło, które wyjaśnia nam, gdzie się naprawdę znajdujemy.

To sprawia, że ​​czujemy wielkość celu. Jednocześnie pokazuje ono nam, w jak niskim stanie jeszcze jesteśmy, w stanie, w którym nie możemy wykonać nawet jednego kroku do celu. Jednak te dwa punkty: wielkość celu, nasza rozpacz i zwątpienie w nasze własne siły osiągają dwa bieguny, pomiędzy którymi już istnieje dziesięć Sfirot.

Następnie potencjał między nimi aktywuje Światło naprawy. Ten stan nazwany jest „modlitwą”, ponieważ modlitwa powstaje z dwóch punktów: wielkości celu i uświadomienia naszej nikczemności. Ten wewnętrzny krzyk przynosi nam Światło naprawy, które łączy te dwa punkty przez dziesięć Sfirot i ukazuje nam całe naczynie – kli.

Z 3 warsztatu ONE kongresu w New Jersey, 12.05.2012

Kategorie: Duchowość, KABAŁA, Modlitwa, Intencja, Naprawa, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Pytania&Odpowiedzi, Rozwój, Warsztaty

Pytanie: W jaki sposób kobiety mogą zbudować silne, ogólne pragnienie, aby jak najlepiej móc wspierać mężczyzn podczas kongresu?

Odpowiedź: Do dzisiaj nie udało się nam wyjaśnić kobietom, że wykonują one dokładnie taką samą pracę duchową jak mężczyźni – jedyną różnicą jest to, że styl ich wzajemnego połączenia różni się nieco od połączenia mężczyzn.

U mężczyzn wszystko zaczyna się bardzo prosto, od przyjaźni, wspólnych działań. Idą razem nad morze, siedzą razem, jedzą razem i studiują. U kobiet połączenie to jest znacznie bardziej skomplikowane. Ale jeżeli kobiety wyznaczą sobie wyższy cel i zrozumieją, że muszą się zjednoczyć ze względu na ten cel, to będą w stanie tego dokonać. Oznacza to, że wzniosłość celu prowadzi je i są one gotowe do zjednoczenia się ze względu na niego.

Pytanie: Czy kobiety muszą przygotować się do kongresu w jakiś szczególny sposób? Może powinnyśmy coś razem zrobić albo korespondować ze sobą? Czy też po prostu powinnyśmy zjednoczyć się wewnętrznie?

Odpowiedź: Ważność zjednoczenia powinna być taka sama dla mężczyzn jak i dla kobiet – to po pierwsze, a po drugie, kobiety muszą zrozumieć, że one także muszą osiągnąć jedność. Kobiety mogą zjednoczyć się w imię wyższego celu i powinny szczegółowo badać takie możliwości.

Biblia mówi o tym, że siostra Mojżesza, Miriam połączyła wszystkie kobiety razem po wyjściu z Egiptu, a także, jak kobiety w Egipcie pracowały nad sobą i jak żeńska część wspierała Mojżesza, czyli siłę, która wyciągnie nas z Egiptu.

Pytanie: Czego kobiety powinny oczekiwać od warsztatów?

Odpowiedź: Kobiety, tak jak mężczyźni, powinny omawiać wszystkie szczegóły zjednoczenia. Pozwólmy im to zrobić, niech odkryją to, co jest dla nich odpowiednie, a co nie. Tak właśnie znajdą one własną drogę w sposób praktyczny, ponieważ inaczej nie będzie to funkcjonować.

Z jednej strony, kobiety mówią: „Dlaczego nie?” Ale kiedy faktycznie proponuje im się pracę dla zjednoczenia, mówią. „To nie jest dla mnie!” W ten sposób powstaje problem, i nie wiadomo, co należy zrobić, aby go rozwiązać?

Kobiety muszą zjednoczyć się dla wspólnej sprawy, jak w wielu istniejących organizacjach kobiecych, gdzie kobiety potrafią się zjednoczyć, aby coś osiągnąć, coś, co nie znajduje się między nimi, ale poza nimi. Niech więc się zjednoczą dla osiągnięcia czegoś poza nimi samymi i w tym celu niech się połączą – nie przeciw komukolwiek, lecz aby coś osiągnąć. One są w stanie to zrobić!

Pytanie: Czy kobiety muszą się zjednoczyć aby osiągnąć cel, czy też dlatego, by mężczyźni go osiągnęli?

Odpowiedź: Kobiety muszą się zjednoczyć dla osiągnięcia wspólnego sukcesu. Trzeba wyjaśnić, że i one zobaczą centralny punkt, w który muszą się dokładnie dopasować aby uzupełnić mężczyzn. I w żaden sposób nie można oceniać ich pracy jako mniejszej niż praca mężczyzn: w rzeczywistości jest ona większa.

Pytanie: Jak kobieta powinna przygotować swojego męża do kongresu?

Odpowiedź: Wymyj go, ubierz i pielęgnuj go, daj mu jego plecak i wyślij do szkoły. Mówię zupełnie poważnie: Przygotuj go, jakby był dzieckiem. To znaczy, daj mu do zrozumienia, że oczekujesz od niego wielkich osiągnięć, że masz nadzieję, iż podczas kongresu naprawdę będzie zmierzał we właściwym kierunku, z dobrymi i odpowiednimi myślami. W taki sposób przygotujesz swojego męża. W tej kwestii kobieta posiada to, co nazywa się mądrością życia.

Pytanie: W jaki sposób mężczyźni mają w prawidłowy sposób korzystać ze wsparcia kobiet na warsztatach?

Odpowiedź: Mężczyźni na razie nie powinni zwracać na to uwagi. Później, kiedy będą naprawdę w prawidłowy sposób połączeni z sobą, odczują wpływ kobiet, ich presję.

Jest dobrze, jeśli potrafimy to poczuć, to nas zobowiązuje. Miejmy nadzieję, że będziemy w stanie to poczuć.

Z wirtualnej lekcji, 22.04.2012

Kategorie: Kobieta, Kongresy, wydarzenia, Mężczyzna i kobieta, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Pragnienie, Praktyka połączenia, Warsztaty

Ta szczególna atmosfera, która powstała podczas kongresowych warsztatów na Litwie, musi zawsze panować na lekcjach. Człowiek powinien stale znajdować się w takim odczuciu. Nie ma znaczenia, czy siedzi fizycznie w kręgu, obejmując przyjaciół, czy odczuwa połączenie bez jakiegokolwiek fizycznego objęcia, lub nawet będąc w oddaleniu.

Oczywiście tak jest trudniej, jednak poczuliście już, że możliwe jest, chociażby w niewielkim stopniu, ograniczenie materialnej przestrzeni i zatracenie poczucia czasu. To połączenie, tak jakby wisi w powietrzu.

Musimy stale utrzymywać taką atmosferę na lekcjach, we wszystkich działaniach, nawet w pracy. Nie ma znaczenia, gdzie dana osoba pracuje: w fabryce czy dla obcego pracodawcy, lecz we wszelkich swoich działaniach powinniśmy stale być w połączeniu ze Stwórcą, szukać Go. Człowiek w każdej sytuacji powinien czynić wysiłki, aby ujawnić wyższe Światło, tak jakby znajdował się fizycznie pośród przyjaciół.

I wtedy będziemy mogli zobaczyć, jak dzięki wszystkim tym próbom, otworzy się nasze połączenie z liczną grupą kabalistów wszystkich pokoleń, pracujących razem z nami i kontynuujących z nami te wysiłki. To wszystko znajduje się ponad materialnymi ograniczeniami.

Przygotowaliśmy się do tych warsztatów, usiedliśmy w pewien określony sposób, ale to są tylko działania formalne. Musimy spróbować rozszerzyć tego ducha, którego tam odczuliśmy, na cały zakres naszych studiów. Najważniejszą nagrodą są wysiłki, a nie silne emocje, których oczekujecie. Powinniśmy doceniać samą pracę, a nie nagrodę za nią.

Dlatego też nie możemy czekać na to, kiedy te wzruszające i inspirujące stany do nas powrócą. Najważniejsze jest, aby być w ich poszukiwaniu i nie z powodu przyjemnych doznań, lecz by przygotować się do ujawnienia Stwórcy, aby móc sprawić mu radość. Właśnie ta możliwość jest także naszą nagrodą. A to jest już stan trochę zbliżony do stanu dawania, „liszma”. Spróbujmy to zrobić.

Wybaczcie mi, ale dzieci zawsze domagają się tego, co lubią najbardziej, a rodzice dają im to, co z ich dorosłego punktu widzenia jest dla nich najlepsze. I to nie zawsze jest to samo. Uczyńmy wysiłki, aby osiągnąć jeszcze bardziej poprawną formę.

Musimy doceniać możliwość inwestowania w wysiłki i ograniczyć emocje – właśnie wtedy przyjdzie odczucie obdarzania.

Z przygotowania do lekcji, 27.03.2012

Kategorie: Jedność, Kongresy, wydarzenia, Połączenie, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Stwórca, Warsztaty, Wzajemne poręczenie

Kongres w Wilnie. Warsztat 1

Pytanie: W czasie warsztatów miałem uczucie jakbym był strażnikiem dla moich przyjaciół. Czy takie uczucie jest dopuszczalne? Czy w kręgu, gdzie wszyscy są równi, każdy ma prawo nadzorować przyjaciół, aby nie odbiegali od celu i tematu warsztatu?

Odpowiedź: Powinienem postrzegać grupę jako coś absolutnie doskonałego. Jest to wieczny, nieskończony, doskonały system, w który wchodzę jak małe dziecko w coś ogromnego, w coś co wpływa na mnie i kształtuje mnie.

Kiedy znajduję się w grupie i postrzegam w zachowaniu moich przyjaciół coś nieprzyjemnego, powinienem zrozumieć, że to tylko mi się tak wydaje, ponieważ sam jestem niedoskonały.

Innymi słowy, Stwórca żartuje sobie ze mnie, sprawia że dokładnie w taki sposób postrzegam wszystkich – negatywnie. To On jest tym, który figluje ze mną, bo „Nie ma nikogo oprócz Niego”. A ja powinienem wszystko, co wydaje mi się negatywne, usprawiedliwiać, ponieważ postrzegam wszystko w ten sposób z powodu moich nienaprawionych właściwości.

Gdybym znajdował się w prawidłowym połączeniu z moimi przyjaciółmi, wówczas widziałbym tylko ich doskonałość! Jeśli jest inaczej, to znaczy, że ja jestem winny lub Stwórca (ale na pewno nie przyjaciele).

Z 1 warsztatu kongresu w Wilnie, 23.03.2012

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Rozwój, Stwórca, Warsztaty

Europejski Kongres. Lekcja 3

Pytanie: W trakcie warsztatów przyjaciel powiedział, że jako dziecko bawił się samochodzikami i to nie była dla niego zabawa lecz rzeczywistość. Co powstrzymuje nas dzisiaj od tego, aby ujawnić, że wszystko, co robimy, nie jest grą, tylko rzeczywistością?

Odpowiedź: Jeżeli byśmy grali tak naprawdę, wówczas już odkrylibyśmy Stwórcę. Cała gra jest w grupie. Do dnia dzisiejszego nie zostały jeszcze spełnione warunki, które są konieczne. Czyniliśmy przygotowania i nie był to stracony czas. Doczekaliśmy się stanu zrozumienia zarówno ogólnej atmosfery na świecie, a także naszej własnej wewnętrznej gotowości. Osiągamy stopniowo punkt, w którym będziemy gotowi do realizacji tej gotowości w grupie. Takie grupy będą mnożyć się na całym świecie.

Nie ma innego sposobu, aby to przeprowadzić, jak tylko w małych grupach dziesięcioosobowych. Jeśli grupa jest duża, musi być podzielona – po dziesięć osób, a następnie trzeba zamieniać się, nie ważne jak. Nie ma znaczenia gdzie zajmiesz kolejne miejsce, ponieważ ujawniasz twój punkt w sercu. Nie zwracasz uwagi na zwierzęca formę swojego przyjaciela. Możliwe, że nie możesz ścierpieć go z powodu  jego wrodzonych właściwości – to czyni tą sprawę jeszcze ​​lepszą. Ułatwi to jeszcze bardziej wejście w kontakt z jego punktem w sercu, a nie z jego fizycznymi cechami. W taki sposób musimy pracować a nazywa się to „gra w samochodziki”.

Z 3 lekcji Europejskiego kongresu 24.03.2012

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Rzeczywistość, Stwórca, Warsztaty

Z 4 warsztatu europejskiego kongresu

Pytanie: Chciałbym aby był pan z nami tak długo, jak to tylko możliwe.

Odpowiedź: Po pierwsze, jeżeli ludzie traktują siebie w miły sposób, to myślą, że dobrze jest, aby być blisko siebie. Nie wiem, czy jest lepsze miejsce, aby być blisko siebie.

Po drugie, jeśli mówisz o mnie, to nauczyciel zostaje przy uczniach tak długo, jak długo go potrzebują. Jak tylko ta potrzeba znika – powstaje inna praca – zostaje on przeniesiony w inne miejsce.

Tak wiec, nie ma nic strasznego. Powinieneś troszczyć się tylko o to, by realizować to co jest opisane w materiałach źródłowych i to wszystko. Czy jest nauczyciel, czy też nie, nie zależy od nas. Najważniejsze jest to, co teraz robimy.

Jeżeli są takie grupy gdzie kobiety wspierają i aktywnie pomagają ukierunkować się do centrum pragnień grupy, aby ujawnić tam Stwórcę, to wtedy wszystko będzie dobrze.

Wówczas nauczyciel nie będzie potrzebny. Stwórca, Światło będzie was nauczać. W rzeczywistości to jest właściwie to, co staramy się uchwycić, pojąć – metodę pracy ze Światłem.

Z 4 warsztatu Europejskiego Kongresu 25.03.2012

Kategorie: Kobieta, Kongresy, wydarzenia, Nauczyciel i uczeń, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia, Rozwój, Stwórca, Warsztaty