Pytanie: Jest napisane, że można dotrzeć do Stwórcy tylko poprzez nienawiść do swojego ciała, ale przecież ciało jest duchową powłoką. Co to ma z ciałem wspólnego?

Odpowiedź: Ciało w Kabale oznacza egoizm, a nie nasze ciało.

Pytanie: Jak Stwórca może nienawidzić tego, co stworzył?

Odpowiedź: Stwórca nienawidzi egoizmu i chce, żebyśmy się od niego uwolnili.

Pytanie: Ale my nie mamy wyboru. W każdym razie Stwórca doprowadzi nas do celu stworzenia: albo drogą przyspieszoną (ahiszena), albo drogą cierpienia (beito). Okazuje się, że nie daje nam wyboru?

Odpowiedź: Nie daje. Stwórca trochę nas bije, a jeśli dążymy do celu nie po to, aby zbawić się od uderzeń, ale by być powyżej egoizmu, upodobnić się do Stwórcy, wtedy nam pomaga. Dlatego modlimy się, aby Stwórca nas zmienił, podniósł, popchnął i wspierał.

Z lekcji na podstawie notatek Rabasza, 17.04.2024

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Modlitwa, Intencja, Praca duchowa

Pesach jest największym świętem dla kabalistów, ponieważ symbolizuje wyjście z naszego egoizmu, z pragnienia otrzymywania przyjemności, ze stanu oddzielenia od Stwórcy i oddalenia od przyjaciół. Pesach jest początkiem duchowej drogi, kiedy wyzwalamy się ze szponów egoizmu, który nas dusi i nie pozwala oddychać.

Dlatego chcemy uciec od tego, aby dążyć do zjednoczenia między nami i przywrócenia wspólnego kli Adama Riszona, jednej wspólnej duszy, aby doświadczyć w niej jednego duchowego świata, jednego światła, jednego Stwórcy i nas wszystkich razem jako jedności.

Dlatego to święto jest tak ważne. Nie ma ważniejszego święta niż Pesach. „Pesach” oznacza „przeskok” (pasach), kiedy przeskakujemy, przechodzimy ze stanu egoistycznego otrzymywania do altruistycznego obdarzania. Wyjście z naszego egoizmu, z otrzymywania przyjemności, z tej ziemskiej natury, sztucznie stworzonej przez Stwórcę, jest naprawdę wielkim świętem. Wraz z nim zaczyna się fascynująca droga w duchowość.

Człowiek musi poczuć, że potrzebuje duchowego kli, że chce pomieścić wszystkie części duszy, aby napełniły całe jego wewnętrzne pragnienie, a wszystkie jego myśli i dążenia dotyczyły tylko punktu połączenia ze Stwórcą. Jeśli człowiek osiągnął taki stan, oznacza to że już przygotował się do wyjścia z Egiptu.

Bez odczucia wygnania niemożliwe jest osiągnięcie wyzwolenia. Ponieważ przewaga światła odkrywa się tylko w ciemności. Dlatego, jeśli Stwórca chce nas doprowadzić do obdarzania, do stanu, równego Stwórcy, musi przeprowadzić nas przez wygnanie. Różnica między wygnaniem (gula) a wyzwoleniem (geula) kryje się tylko w jednej literze: „alef”, oznaczającej Stwórcę. Kiedy Stwórca zaczyna pojawiać się w naszym życiu, wygnanie zamienia się w wyzwolenie.

Z lekcji na temat „Pesach”, 06.03..2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Święta i specjalne daty

Pytanie: Co to jest wiara?

Odpowiedź: Wiara jest pewnością tego, czego nie mogę zdefiniować w swoich myślach i pragnieniach. Czyli pragnienie przyjęcia na siebie znacznie wyższego stopnia obdarzania i połączenia, chociaż wiem, że nie jest to w mojej mocy.

Pytanie: Wiara ponad wiedzę i miłość to różne rzeczy?

Odpowiedź: Tak. Wiara jest właściwością, w której człowiek obecnie przebywa. A miłość jest tym, co odczuwane jest jako wzajemne połączenie pragnień.

Z lekcji na podstawie notatek Rabasza, 18.04.2024

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa