Szczeście wiąże się z oczekiwaniem nagrody i jego otrzymaniem. Radość w oczekiwaniu na przyjemność jest najsilniejszym uczuciem, zwłaszcza jeśli jest to nieoczekiwana nagroda, ale zasłużona. Materialne dobra, sukces w karierze nie są źródłem stabilnego szczęścia: na miarę tego, jak człowiek przyzwyczaja się do nich, przechodzą one w rutynę. Szczęście jest w obcowaniu z przyjaciółmi, rodziną i bliskimi, podstawą szczęścia jest miłość, a przede wszystkim – przyjaźń.

W wyniku pogoni za zaspokojeniem swoich pragnień, człowiek po wszystkich rodzajach napełnień pragnie szczęścia – uczucia napełniania, abstrakcyjnego, nieprzemijającego. W obecnych czasach rozwija się cały przemysł szczęścia. Szczęście staje się towarem, handluje się nim, jest wielkie zapotrzebowanie na nie.

Specyficzną cechą  człowieka: zwykle (z niewytłumaczalnej przyczyny) jest on nieszczęśliwy, wszystko się  nieukłada – po prostu cierpi! Wszystko w życiu odbiera jako nieunikniony obowiązek (w tym religię), uważa, że ​​życie jest pełne obowiązków i cierpienia, odczuwa ciężkość życia, dlatego nie uważa życia jako pewną wartość, nawet bogactwo i osobiste osiągnięcia nie zmieniają tego nastawienia do życia. Rozwiązaniem tego jest zmiana wzorców zachowań, stosunku do świata, relacji z otoczeniem, które oferuje kabała.

Kabała uważa, że szczęście  jest w odczuciu wieczności i doskonałości stworzenia i siebie w nim.  Ponieważ jest to – stan naszego korzenia, z którego rozwinęliśmy się, a co znajduje się w korzeniu, jest postrzegane przez nas jako najbardziej pożądanym i doskonałym napełnieniem, jako szczęście. Osiągniecie takiego stanu – oznacza stać się takim jak ono samo.

W przyszłości przemysł szczęścia, w wyniku wyszukiwania produktów i rynków, zrozumie istotę obecnego prawdziwego szczęścia jako najbardziej poszukiwanego towaru i zajmie się realizacją kabały na świecie.

Kategorie: KABAŁA, Rozwój egoizmu