Każdy człowiek musi otrzymać rozkosz przygotowaną dla niego w zamyśle stworzenia przez Stwórcę. Jeśli człowiek nie stanie się godny osiągnąć cel stworzenia w tym życiu, to stanie się godny w jednym z następnych żyć.

Będzie rodził się na tym świecie dopóki nie osiągnie realizacji zamysłu Stwórcy w odniesieniu do siebie.

Cały ten czas, gdy próbuje, chociaż jeszcze nie może osiągnąć idealnego stanu, Wyższe Światło świeci mu z daleka i pomaga się naprawić, by napełnić jego naprawione pragnienia. (Baal HaSulam, Przedmowa do Nauki Dziesięciu Sfirot)

Człowiek powinien starać się rozwinąć w sobie właściwość obdarzania, właściwość połączenia między rozdrobnionymi częściami ogólnego stworzenia, wspólnej duszy, aby połączyć je razem, w jak największym stopniu uczestniczyć w tym. Na tym właśnie polega realizacja warunku „kochaj bliźniego swego jak siebie samego”.

W takim stopniu, w jakim on ​​przybliża się albo nawet realizuje już warunek „kochaj bliźniego”, świeci mu wewnętrzna energia, tak zwana miłość, połączenie między rozbitymi częściami.

Ona przyciąga te części do siebie i pomaga sformować w jedną całość, jedną duszę znajdującą się już na nowym poziomie, ponieważ egoizm wszedł między nimi ze swoim minusem i plus stał się wyższy niż minus, to znaczy, wzrósł dzięki minusowi.

Dlatego człowiek otrzymuje ogromną, nową duszę, właściwość obdarzania, właściwość poznania, która nazywa się „Wyższy Świat”.

Pytanie: Będąc w ciele biologicznym, człowiek jakby wchodzi w odczucie tej wspólnej duszy i nawet, gdy ciało umiera on kontynuuje w niej życie?

Odpowiedź: Jedno nie jest powiązane z drugim. Nasze zwierzęce ciało konieczne jest, by zacząć wchodzić w tę duszę, poczuć ją, zacząć ją budować.

Pytanie: To znaczy my poprzez nasze ciała nawiązujemy, jakby pierwszy kontakt z innymi ludźmi? A potem to wszystko dzieje się już na zmysłowym poziomie?

Odpowiedź: Tak i całkowicie poza ciałami.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 11.12.2018

Kategorie: Dusza i ciało, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam"

Pytanie: Czy istnieje związek pomiędzy duszami różnych ludzi?

Odpowiedź: Wszystkie części pierwotnie rozbitej wspólnej duszy muszą koniecznie się połączyć, ale już nie w taki sam sposób jak w przeszłości, gdy stykały się ze sobą i reprezentowały jedno, jedyne ciało.

Teraz jest między nimi przepaść, egoistyczne oddalenie, które odpycha je od siebie. Dlatego koniecznie musimy odkryć pozytywną siłę miłości, która będzie je przyciągać. Wtedy to odrzucenie, a nad nim wzajemne przyciąganie – stworzą moc, siłę, poziom, stopień Nowej Duszy.

Pytanie: Czy każdy ma swoją duszę, czy jedna dusza jest dla wszystkich?

Odpowiedź: Jedna dla wszystkich. A my wszyscy jesteśmy jej częściami. Ponieważ znajdujemy się w jednym całkowicie zamkniętym systemie.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 11.12.2018

Kategorie: Dusza i ciało, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam"

Z lekcji na temat „Wzajemne poręczenie“

Rozbite części wspólnej duszy Adam Riszon znalazły się w egoizmie, w stanie sprzecznym ze wzajemnym poręczeniem. Właśnie to nazywa się naszym światem.

Nie tylko znajdujemy się w stanie zero, nie czując żadnego poręczenia, ale wszelkimi sposobami sprzeciwiamy się temu z powodu naszej percepcji, nawyków, pragnień. Dlatego potrzebujemy przygotowania do tego, by zneutralizować ten sprzeciw – egoizm, który zakłóca naszą dobrą więź.

Ale nie dokonuje się tego poprzez tłumienie egoizmu. Bezpośrednio z nim nie walczymy i nie próbujemy go zniszczyć, ale budujemy nasze połączenie ponad nim. Praca człowieka polega na skłonieniu swojego egoizmu i przekształceniu anioła śmierci w świętego anioła.

Rozbicie nie nastąpiło przypadkowo, dlatego nie musimy anulować jego skutków. Zostawiamy wszystko, co Stwórca zrobił dla naszego dobra. Jeśli połączymy się nad istniejącą między nami separacją, to odkryjemy 620 razy większe połączenie niż poprzednio. Dlatego nie odczujemy ograniczonej egzystencji jak małe robaczki, ale poznamy samego Stwórcę, jego siłę i moc, intencję i cel.

Nasz egoizm nie znika, on musi pozostać, ponieważ to nad nim budujemy nasze połączenie. Pragnienie zneutralizowania egoizmu, zniszczenia go pojawia się w naturalny sposób. Ale to nie jest prawidłowe podejście i dlatego nie udaje nam się tego dokonać w naszym świecie. Egoizm pozostanie i całe zło na świecie pozostanie, ale pokryjemy go dobrem. Dobro wzrasta właśnie dlatego, że pod nim ukrywa się zło, natomiast dobro podnosi się coraz wyżej i wyżej.

Dlatego nie należy niszczyć egoizmu, wzajemnego odrzucania, przecież ono daje nam siłę, możliwość życia w minimalnym świetle „nefesz de nefesz“, z którego możemy osiągnąć pełne poznanie Stwórcy, największe Światło Jechida. A wszystko to dzięki powiększeniu naszego egoizmu, który rośnie za każdym razem, kiedy się nad nim podnosimy.

Wszystkie grzechy będą pokryte miłością, dlatego niech odkrywa się wiele następstw rozbicia. I zrozumiemy, że zły początek, stworzenie, musi być egoistyczne i należy tylko wiedzieć jak z nim pracować prawidłowo.

* * *

Wskaźnikiem właściwej pracy jest radość z przyczyny odkrywających się grzeszników. Cieszę się z odkrywającego się zła, przecież ono jest rezultatem mojej pracy i przygotowania. Dlatego nie anuluję go, a tylko podnoszę się ponad nim. Taka jest różnica między pracującymi dla Stwórcy i nie pracującymi dla Niego.

Ludzie, którzy nie zajmują się duchową pracą, cierpią z tego powodu, że odkrywa się im zło. Nie chcą go zauważyć zamykając oczy, tak jak robią to małe dzieci. Ale kabaliści zobowiazani są być poważnymi, dorosłymi ludźmi i zrozumieć, że Stwórca nie stworzył niczego na próżno, i całe zło musi być włączone do pracy.

W stworzeniu nie ma nic zbędnego i konieczne jest użycie wszystkiego, co jest nam dane przez Stwórcę.

* * *

Wzajemne poręczenie to moja polisa ubezpieczeniowa gwarantująca to, że będę kontynuował swoją ścieżkę duchową, jeśli zatroszczę się o pozostałych. Jeśli będę troszczył się tylko o siebie, koncentrując się na tym, co jest we mnie, to z pewnością jest to egoistyczna forma pracy, która nie ma przyszłości.

Tylko pod warunkiem, że cały czas troszczę się o dziesiątkę, o grupę, o światową społeczność Bnei Baruch a nawet o cały świat. Również o wszystkie coraz bardziej i bardziej zewnętrzne kręgi, ale nie o siebie – wtedy tylko mam zagwarantowany właściwy postęp.

Z porannej lekcji 09.11.2018

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam", Wzajemne poręczenie

Nauka Kabały bada system wspólnej duszy Adam Riszon. Duszy, która rozbiła się i powinna połączyć się ponownie. W rzeczywistości wszystko dzieje się w jej częściach, w duszach. My ludzie jesteśmy fragmentami dusz, które muszą się odnaleźć i przywrócić między sobą właściwe połączenie.

Kabała mówi słowami naszego języka, ale należy zrozumieć: że chodzi o zjednoczenie duchowe a nie materialne. Tak, zaczynamy od grupy ludzi zjednoczonych wspólnym celem, ale z czasem przenikamy coraz głębiej, i coraz bliżej nam do właściwego zrozumienia.

Po prostu nie jednoczą się ludzie, czy ludzkość – a jednoczy się stworzenie, dusza. Miłość, wzajemne włączanie się, anulowanie – to jest jej określenie.

Tak oto stopniowo zaczynamy rozumieć schemat i prawdziwą istotę nauki Kabały.

* * *

„I znalazł go człowiek, i oto on błąka się po polu. I zapytał go człowiek: Czego szukasz? I odpowiedział on: Szukam mych braci.” (Tora).

Pewnego dnia na duchowej drodze człowiek odkrywa, że zagubił się w polu pracy nadanej mu przez Stwórcę. Nie jasne jest gdzie jestem, nie jasne jest czego ode mnie chcą. Można tak błądzić dziesięć, dwadzieścia lat – i niczego nie osiągnąć.

Wtedy pytam siebie: Co mam zrobić? Czym jest ta praca? Jaki jest jej cel? Jak mogę go osiągnąć?

I stopniowo zaczynam rozumieć, a raczej czuć, że brakuje mi połączenia z przyjaciółmi – z innymi ludźmi, którzy zmierzają do tego samego celu.

Doświadczają tego samego. Jak możemy odnaleźć siebie w tym polu duchowej pracy? Każdy jest jakby zanurzony w ciemności, wszyscy błąkamy się po ciemku. Jak się połączyć? Co połączyć? W jakim celu?

Człowiek, który naprawdę czuje, że zbłądził widzi, że jego rozbite pragnienia nie pozwalają mu znaleźć właściwego związku z przyjaciółmi. A wtedy krzyczy wzywając Stwórcę.

I Stwórca znajduje go na polu i mówi: „Musisz poprosić przyjaciół, znaleźć z nimi połączenie“ . Wtedy w tym wzajemnym związku odnajdziecie drogę do Mnie. A w przeciwnym razie nie zrozumiecie, gdzie ona jest.

Pole – to dusza, to siła naszej jedności, to jest sam Stwórca. A nasza praca polega na tym, żeby odkryć Go i znaleźć między nami.

* * *

„Ci, którzy we łzach sieją, żąć będą w radości“ (Psalm 126).

Praca duchowa jest naprawdę trudna. Jest przeprowadzana „we łzach” – wbrew pragnieniu, przeciw rozumowi. Musimy jak najdokładniej wypełniać rady kabalistów, skłaniając głowę przed otoczeniem, przed przyjaciółmi – jak nigdy dotąd, dosłownie łamiąc siebie.

Musimy pracować coraz mocniej i głębiej połączyć nasze najskrytsze punkty, tak aby między nimi pojawiła się nowa duchowa percepcja. I musimy pomagać sobie wzajemnie na tej drodze.

To jest właśnie to „pole pobłogosławione przez Stwórcę” – najcenniejsza praca. Ponieważ błądząc po tym polu na różnych poziomach, zaczynamy szukać tego, kto nami pokieruje.

Na początku człowiekowi wydaje się, że umysł wskaże mu drogę. Ale droga umysłu, to błądzenie egoizmu, błądzenie „osła“ (hamor) w pragnieniach materialnych (homer). Umysł tylko je obsługuje, ale one same należą do zmysłów i rozwijają się zmysłowo. I dlatego musimy skupić się na tym.

Ale przecież nauka Kabały bada prawa Natury. Jak można kierować się czymś niejasnym, nienaukowym?

Te szczegóły percepcji są niejasne i nienaukowe tylko w naszym świecie. Tutaj nie jesteśmy w stanie pracować z uczuciem i dlatego lekceważymy to. Psychologia i psychiatria nie należą do nauk ścisłych. Nikt nie jest w stanie dokładnie zrozumieć wewnętrznego świata człowieka i opisać go jasnymi formułami.

I tutaj nauka Kabały naucza: odczucie – to kluczowe naczynie, narzędzie, pewny i jedyny środek, rozwijając je człowiek wchodzi w duchowy świat.

Naszą rzeczywistość możemy podzielić na wiele części, poczuć ich związki – „uwierzyć w harmonię algebry”. Ilościowo opisać nasze odczucia i nauczyć się z nimi pracować – pracować z tym, co pierwotnie było tylko uczuciem, egoistycznym pragnieniem – „złym początkiem”.

Nauka Kabały przeznaczona jest, by podnieść człowieka nad materią. W naszym świecie bardziej cenimy wiedzę niż uczucia. A w duchowym przede wszystkim przenikamy zmysły, badamy je, nadajemy im cechy, definicje – w ten sposób postrzegamy świat.

Dlatego tak ważne jest znalezienie w sobie poprawnych odczuć, więzi pomiędzy nami. Jak bardzo mogę zbliżyć się z przyjaciółmi? Jak bardzo jestem świadomy swojego oddalenia od nich? To jest najważniejsze. Takie uczucia należy jak najdokładniej mierzyć, badać, rozumieć. W Kabale nauka i uczucia są nierozłączne.

Z porannej lekcji 08.11.2018

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam"

Pytanie: Dlaczego w naszym świecie tak trudno jest rozbudzić w ludziach pragnienie poznania Wyższego Świata, Stwórcy?

Odpowiedź: Istnieje system, w którym skoncentrowana jest ogromna ilość pragnień. W pierwotnym stanie wszystkie jego części były wzajemnie połączone, a system znajdował się w absolutnie zrównoważonym stanie wieczności, w doskonałości.

A następnie miało miejsce jego rozbicie, to znaczy zostało utracone połączenie między jego częściami.

Te rozbite części, które nie pozwalają zjednoczyć się elementom systemu nazywane są „egoizmem”.

Co jest w tym dobrego? To, że pojawiła się niezależność stworzenia, jego oddzielenie od Stwórcy. System, który był całkowicie podobny do Stwórcy, stał się odwrotny do Niego.

Po rozbiciu kontynuował już swój egoistyczny rozwój, aż do naszego świata. Doszliśmy do tego, że egoistyczne siły całkowicie opanowały cały system. Ale działa na ten system mimo wszystko nadal otaczające światło – Stwórca.

On zaczyna formować ten system, wyodrębniać z niego początkowo najbardziej zewnętrzny krąg, potem następny, następny – od słabego egoizmu do większego i jeszcze większego, aż do najbardziej centralnego.

Pod wpływem światła system zaczyna się odbudowywać na nieożywionym, roślinnym i zwierzęcym poziomie natury. Ale kiedy dochodzi do ludzkiego poziomu, tutaj pojawia się problem, ponieważ wymaga się świadomego zrozumienia, gdzie się znajdujemy. Sami musimy go zebrać, sami zarządzać nim. Na tym polega nasze zadanie.

Począwszy od naszych czasów system przestał rozwijać się. Zakończył swój poprzedni rozwój na nieożywionym, roślinnym i zwierzęcym poziomie.

A na poziomie człowieka wymaga się świadomego stosunku do siebie, zrozumienia, tego co my robimy. Dlatego żyjemy w tak trudnym czasie.

Ponieważ musimy przywrócić między sobą przeróżne rozerwane części, połączyć cały system w całość.

Ale żeby to zrobić, musimy zjednoczyć się, razem uczestniczyć w ogólnym „montażu”. Ale jak możemy to zrobić? Ludzkość cały czas próbuje się jakoś zebrać między sobą, ponieważ natura i społeczeństwo poganiają go do tego, ale niestety to się nie udaje. Dlatego w tym celu konieczne jest pobudzenie Wyższej Siły, aby na nas wpłynęła.

W tym celu dana jest nam nauka Kabały, która wyjaśnia, jak otrzymać tę siłę, która by nas sformowała. Musimy tylko prawidłowo prosić. Ale zanim zaczniemy prosić, należy najpierw sformować pytanie, potrzebę. Właśnie dlatego uczymy się, gdzie się znajdujemy, o co powinniśmy prosić, jak prosić, co to znaczy przejawić gotowe do naprawy pragnienie. Cała nauka Kabały przygotowuje nas, tylko do tego.

Z lekcji w języku rosyjskim, 10.02.2019

Kategorie: Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam"

Okrągły stół niezależnych opinii. Berlin 2006

Pytanie: Dlaczego uważamy że życie niektórych ludzi jest ważniejsze od życia innych?

Odpowiedź: Dzieje się tak dlatego, że nie widzimy ogólnego kręgu, wspólnego mechanizmu, wspólnego systemu naszej globalizacji. Należymy do jednego systemu, a każdy z nas w rzeczywistości to jedno ciało.

Każdy z nas jest komórką w jednym ciele, komórką która zobowiązana jest troszczyć się o dobro całego organizmu. Jeśli zobaczymy że cała ludzkość w ostatecznym rozrachunku, to jeden Człowiek z tymi samymi organami i częściami, wtedy to oczywiście zrozumiemy, że każdy posiada swoją odrębną wartość.

Ponieważ nawet jeśli jedna komórka w ciele staje się rakowa … A to w gruncie rzeczy jest specyficzną cechą egoizmu: bo zaczyna wchłaniać innych. Ale póki co, na dzień dzisiejszy, wszyscy jesteśmy podobni do komórki rakowej. To właśnie odkrywa się nam teraz: wszyscy znajdujemy się w ogólnoludzkim systemie, który jest chory na raka.

Jeśli to odkryjemy, to oczywiście przekonamy się, że każdy zobowiązany jest być zdrowym, to znaczy zrezygnować ze swojego egoizmu, z wchłaniania, wykorzystywania innych i przejścia do stanu obdarzania innych.

Odkrywając to zobaczymy, że życie polega tylko na tym, aby doceniać każdego w jego rozwoju, w jego wkładzie w społeczeństwo. Jeśli będziemy zachęcać społeczeństwo do tego, aby przekazywało każdemu człowiekowi wartości, które skierowane są tylko na to, to tym samym oczywiście zobowiążemy ludzi, aby byli użyteczni dla ludzkiego społeczeństwa. Wtedy wszyscy będą równi. I wtedy życie jednego człowieka nie będzie ważniejsze od życia kogoś innego.

Okrągły stół niezależnych opinii. Berlin 09.09.2006

Kategorie: Kryzys, globalizacja, Pytania&Odpowiedzi, Rozwój egoizmu, Wspólna dusza "Adam"

Z lekcji na temat „Wzajemne poręczenie“

Wzajemne poręczenie to rodzaj połączenia, miara skorygowania rozbitych części, które ponownie jednoczą się w jeden system wspólnej duszy zwany „Adam Riszon”. Jesteśmy zobowiązani do odtworzenia tej duszy zgodnie z prawem wzajemnego poręczenia.

Dlatego wzajemne poręczenie obejmuje wiele poszczególnych praw i warunków. Obejmuje to również fizyczne połączenie w grupie, organizację społeczeństwa i wszystkich jego systemów, pozwalajacych na wspieranie wewnętrznego mechanizmu poręczenia, to jest połączenia pragnień, intencji, celów. W rezultacie zaczynamy rozumieć czym jest wspólny cel, wspólne pragnienie, wspólny Stwórca.

Wzajemne poręczenie to bardzo złożone pojęcie. Ponieważ trzeba przywrócić między nami tysiące połączeń, dlatego aby osiągnąć połączenie, jak gdyby jeden człowiek z jednym sercem. Stąd też studia przeprowadzane są zarówno w praktyce, jak i w intencjach oraz w działaniach.

Za każdym razem osiągamy coraz większą precyzję, a poprzedni stan rozbija się, tak jakby był bezużyteczny. Za każdym razem podnosimy się na coraz wyższy poziom, doświadczamy wzlotów i upadków.

Poprzednie osiągnięcie wydaje się już nieprawidłowym i postrzegane jest jako grzech. Wydawało nam się, że osiągnęliśmy poręczenie i jedność, ale nie, okazuje się że nasze połączenie było niewystarczające i bezużyteczne. W taki sposób pracujemy.

Wzajemne poręczenie jest naszym celem, który należy realizować zarówno w sferze materialnej, jak i duchowej, we wszystkich formach. Dlatego w odniesieniu do poręczenia zawsze jest wystarczająco dużo pracy, bardzo poważnej i żmudnej. Nie można ignorować tego pojęcia nie uwzględniając tej kwestii.

* * *

Rozbicie dotyczyło związków między częściami duszy, a nie samych dusz. Wynika z tego, że to nie sam człowiek zostaje sądzony, ale tylko jego stosunek do innych: czy znajduje się on w połączeniu z innymi. Nie ma żadnego dobra i zła, z wyjątkiem gotowości lub niechęci, aby połączyć rozbite części duszy.

Każdy musi być gotowy, by poczuć potrzeby przyjaciela, innych rozbitych części, aby właściwie połączyć się z nimi i tylko w taki sposób przyjaciele budują Stwórcę, Bore (przyjdź i zobacz).

Jest powiedziane: „Wy stworzyliście Mnie” tym, że staraliście połączyć się ze sobą nawzajem i szukaliście gdzie w tej więzi jest święte imię, gdzie jest zaszczytne miejsce. Stwórca króluje tylko „między nami‘‘ a nie w każdym z nas.

Dlatego należy modlić się za przyjaciela, czuć jego ból. Należy przenikać troskami społeczeństwa, nie oddalać się od niego. Przykazania człowieka w stosunku do przyjaciela poprzedzają przykazania w odniesieniu do Stwórcy. Ponieważ tylko w korektach odnośnie do przyjaciela odkrywają się związki i prawa między człowiekiem i Stwórcą zwane „miejscem”.

A na razie nie ma tego „miejsca”, do którego możnaby odnieść te przykazania. Najpierw należy je zbudować. To „miejsce” znajduje się wewnątrz połączenia między nami. Budując je, jednocześnie budujemy Świątynię, dom, gdzie odkryje się świętość, siła miłości i jedności.

Musimy dokładnie wyobrazić sobie to podejście, w przeciwnym razie będziemy poruszać się w złym kierunku. Starać się koncentrować coraz bardziej na naszym połączeniu, a nie skupiać się na sobie. Wychodzimy z samych siebie i znajdujemy się w połączeniu z innymi. Dlatego pragnienie przyjaciela jest ważniejsze niż moje, przecież ono wyprowadza mnie z mojego egoizmu i pozwala mi się z nim połączyć.

Każdy istnieje osobno, ale Stwórca zamieszkuje tylko między nami.

Należy znaleźć to miejsce, wyjaśnić je, odkryć i poczuć się jak grzesznik tylko w odniesieniu do tego, zamiast szukać grzechu w sobie. W każdym z nas nie ma ani dobra ani zła – są one oceniane tylko w odniesieniu do związku między nami.

Różni się to od zwykłej dla nas moralności tego świata. Dlatego że w egoistycznej formie każdy bierze pod uwagę tylko siebie, swoje własne istnienie. A my musimy postarać sie przenieść uwagę z siebie na związki między nami, zapełnić pustkę między nami tysiącem poprawnych połączeń tak jakby wiązkami laserowymi, rozciągającymi się od jednego do drugiego przyjaciela, i w taki sam sposób „od każdego do wszystkich‘‘.

Z porannej lekcji 06.11.2018

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam", Wzajemne poręczenie

Opinia: Z punktu widzenia nauki, miłość którą człowiek odczuwa do drugiego, jest po prostu procesem chemicznym zachodzącym w jego organizmie.

Odpowiedź: Oczywiście to wszystko są – procesy chemiczne.

Pytanie: A co to jest miłość z punktu widzenia Kabały?

Odpowiedź: Jest to miłość na innym poziomie. Ale w rezultacie realizuje się w nas w tych samych fizycznych i chemicznych procesach. Tylko w Kabale studiowana jest z wyższego źródła, skąd się w nas pojawia.

W rzeczywistości wszystko jest określane, to co nazywa się pokrewieństwem duszy. Na ile nasze dusze, nasze duchowe komponenty, znajdują się w bliskim stanie do siebie nawzajem we wspólnym systemie wszystkich dusz na świecie. Zgodnie z tym przyciągamy się i odnajdujemy się nawzajem.

Wydaje się nam, że jest to przypadek, że są to jakieś okoliczności. Nic podobnego na świecie nie ma przypadków! Tylko wyższy korzeń wprowadza nas w jakiś ruch ku sobie nawzajem. To on zobowiązuje nas do zwracania na siebie wzajemnej uwagi i zbliżania się. A na jakim poziomie zbliżyć się, w jakim sensie zbliżyć się? – to już zależy od jakości naszych duchowych korzeni.

Pytanie: W jaki sposób zachodzi to duchowe zbliżenie?

Odpowiedź: Człowiek w naszym świecie tego nie wie. Tak jak się to mówi, „obwąchujemy” siebie nawzajem, badamy siebie nawzajem. Wydaje się nam, że odpowiadamy sobie albo nie. Wydaje nam się też, że do tego doprowadzają nas okoliczności, wszyscy nam mówią: „Jesteście tacy podobni” – i tak dalej. To wszystko jest światem kukiełek, światem gry. A w rzeczywistości wszystko determinują właśnie duchowe siły, duchowe korzenie.

Pytanie: Jak osiągnąć poszukiwanie partnera duchowego?

Odpowiedź: Ludzie tego nie mogą osiągnąć. Ludzie tego nie rozumieją. Studiujemy to w nauce Kabały i rozumiemy w jaki sposób to działa. Ale w naszym świecie na razie nie możemy tego realizować.

Pytanie: Miłość – to pokrewieństwo dusz?

Odpowiedź: Miłość – to przyciąganie pokrewnych dusz. Ale to jest właśnie duchowa, idealna miłość.

Pytanie: Co to jest „bratnia dusza“?

Odpowiedź: Bratnie dusze – to te, które znajdują się w bardzo bliskim połączeniu w świecie duchowym.

Istnieje jedna wspólna dusza. W niej – mnóstwo, miliardy indiwidualnych dusz które współistnieją ze sobą, w różnego rodzaju kombinacjach. Ich kombinatoryka determinuje właśnie zbliżenie, separacje, ruch w tym również fizyczny – ogólnie rzecz biorąc, wszystko to są ruchy prawa Browna między nami, w naszym świecie.

Pytanie: Czyli nazwa „moja druga połówka” oznacza bratnią duszę?

Odpowiedź: Tak w idealnym przypadku.

Pytanie: Co oznaczają cierpienia miłości?

Odpowiedź: Cierpienia miłości w naszym świecie – to czysto egoistyczne cierpienie przez to, że potrzebuję napełnienia i nie mogę go znaleźć. „Gdzie jest moja druga połówka która mnie napełni?” To tak samo jakby powiedzieć: „Gdzie jest mój obiad, który chcę zjeść bo mi się należy?” Absolutnie jest tak samo. I tak też jest z seksem i ze wszystkimi innymi napełnieniami.

Pytanie: Jaka powinna być zasada relacji w miłości z punktu widzenia Kabały?

Odpowiedź: Jest to obopólne zrozumienie, dążenie do wspólnego celu, w którym jednoczymy się razem w jedną całość. Ale tylko we wspólnym celu.

Pytanie: Czy ten cel może być jakikolwiek?

Odpowiedź: Nie. Powinien być tylko duchowy cel! Duchowy cel – to zjednoczenie naszych dusz. Jak napisał wielki angielski poeta Geoffrey Chaucer: „Osiągnąć połączenia dusz w spleceniu naszych ciał”. To znaczy śmiał się z tego – czego my chcemy.

Pytanie: Co to oznacza „cierpienie miłości” z punktu widzenia Kabały?

Odpowiedź: Cierpienie miłości – jest wtedy, kiedy chcę znaleźć swoją połówkę i w tym wszystkie inne dusze na świecie tak, aby w duchowym połączeniu między nami osiągnąć stan, kiedy sam oddaję wszystko i przez nich wszystkich oddaję Stwórcy. To właśnie nazywa się prawdziwą miłością. Wieczną.

Pytanie: A czy mogą istnieć rozstawania między bratnimi duszami, zerwanie więzi? I dlaczego one mają miejsce?

Odpowiedź: Nie zaobserwowałem takich skutków w naszym świecie. Jeszcze znajdujemy się w stanie, w którym nasz świat jest rozbitym światem. Nasz świat zaczyna swoje przybliżenie do duchowego, naprawionego świata.

Mam nadzieję że na pewno to osiągniemy, ale kiedy? – to jest pytanie. Osiągniemy taki stan, w którym będziemy równolegle wykonywać działania w naszym świecie na podstawie duchowych działań. I wtedy bedziemy zakochiwać się w duszy i jednoczyć się jak to mówią „dusza z duszą”. Wtedy wszystko będzie współistnieć w ten sposób.

Nie wyobrażam sobie, że w takim stanie możliwe jest rozstanie.

Pytanie: Wtedy separacji nie będzie?

Odpowiedź: Nie. To jest wieczna miłość!

Z programu TV „Nowości z Michaelem Laitmanem”, 28.02.2018

Kategorie: Dusza i ciało, Mężczyzna i kobieta, Nowości, Pytania&Odpowiedzi, Wspólna dusza "Adam"

Pytanie: Każdy ma swoją własną rolę i część we wspólnej duszy Adama. Przypuśćmy, że przygotowano dla mnie osiągnięcie niewielkiego stopnia poznania Stwórcy. Co to znaczy?

Odpowiedź: Nie ma znaczenia, czy przygotowano dla ciebie maleńkie poznanie Stwórcy, czy duże, przecież jesteś komórką jednego, jednolitego integralnego organizmu.

Dlatego poprzez swoją komórkę poczujesz cały organizm. I to tak bardzo, że cała jego działalność, cała jego praca, wszystkie jego plany będą przez ciebie zrozumiałe do takiego stopnia, do jakiego wejdziesz w ten system.

Poznajesz cały system. Nie masz żadnego uczucia, że czegoś nie zrozumiałeś. Czujesz się absolutnie napełniony wiedzą.

Z lekcji w języku rosyjskim, 07.10.2018

Kategorie: Praca duchowa, Pytania&Odpowiedzi, Wspólna dusza "Adam"

Międzynarodowy kongres kabalistyczny 2019

Z lekcji na temat „Jeden wielki płomień“

Zgodnie z pragnieniem wyższej siły wszyscy ludzie muszą zjednoczyć się w jedno duchowe ciało. Tak zostaliśmy stworzeni na początku, a następnie rozbici, abyśmy sami przywrócili nasze połączenie poprzez własne poszukiwania, wysiłki i wzajemną pomoc.

Dzięki temu zrozumiemy, gdzie się znajdujemy w ogólnym systemie, jak dokładnie połączyć części tego puzzla, rozproszone części Lego, i odkryjemy wszystkie zalety tego połączenia.

Jeśli nie byłoby rozbicia i potrzeby ponownego połączenia, odczuwalibyśmy jedynie prymitywne istnienie, minimalne światło na nieożywionym, roślinnym i zwierzęcym poziomie. Ale nie osiągnęlibyśmy stopnia człowieka, Adama, podobnego do Stwórcy, wyższej siły – wiecznej i doskonałej.

Dlatego musimy przejść przez bardzo złożony proces rozwoju. Na początku jedynie wybrani ludzie w dwudziestu pokoleniach zaczynając od Adama, pierwszego człowieka, który prawie sześć tysięcy lat temu odkrył wyższą siłę, i do Abrahama – byli w stanie dostrzec tę ideę zjednoczenia i korekty.

A Abraham już zaczął zbierać grupy, dziesiątki ludzi, którzy przezwyciężali swój egoizm. Dzisiaj za pomocą tej samej metody kontynuujemy pracę nad naszym połączeniem.

W gruncie rzeczy Abraham zaczął budować społeczeństwo ludzkie, szczególny naród, w którym wszyscy razem są połączeni. Wewnątrz tej jedności chcieli oni odkryć Stwórcę, wyższą siłę, która napełni ich i poprowadzi naprzód, aby być we wzajemnym zrozumieniu razem ze Stwórcą.

My również staramy się odkryć wyższą siłę, aby zrozumieć, co się dzieje: czego chce od nas Stwórca, a my od Niego. Ostateczna korekta rozbicia polega na tym, aby wszyscy mieszkańcy tego świata, cała ludzkość zjednoczyła się w jedną grupę.

Jeśli przynajmniej kilka grup połączy się w ten sposób, to cała reszta dołączy do nich. A Stwórca zakończy tę pracę. Najważniejsze dla nas jest dać początek temu zjednoczeniu,  jak gdyby reakcji chemicznej. Znajdujemy się w integralnym systemie i dlatego jeśli jedna grupa będzie mogła osiągnąć integralne połączenie, to ta siła wpłynie na wszystkich i wszyscy zjednoczą się i odkryją Stwórcę, osiągając stan końca naprawy.

Pracujemy na warsztatach, wyjaśniając pytania w dziesiątkach. Ale najważniejsze jest, aby starać się nie wymądrzać, ale dążyć do połączenia. Praca w dziesiątce polega na tym, by bardziej przeniknąć pragnieniami, pytaniami, odczuciami każdego przyjaciela siedzącego naprzeciwko mnie. Nie ma znaczenia, na ile rozumiemy odpowiedź na pytanie – najważniejsze jest rozszerzenie swojej duchowej percepcji, „kli“, wchłaniając wszystkie myśli przyjaciół.

Nie krytykuję ich, a chcę pochłonąć wszystkie ich myśli i pragnienia, wchłonąć w siebie. W ten sposób poszerzam swoje kli i staję się przystosowany do napełniania się wyższym światłem. W ten sposób poszerzamy naczynie duchowe – kli każdego, tworzymy coraz bardziej złożone wspólne pragnienie i ostatecznie osiągamy podobieństwo do wyższego światła, łącząc się w jedną całość.

Osiągnąwszy minimalne połączenie, możemy odkryć najsłabsze światło Nefesz, ale przejawi się w nas już trochę poczucie Stwórcy, wieczność i doskonałość, wyższe światło.

Jak człowiek krótkowzroczny, zdejmując okulary, widzi przed sobą niewyraźne zarysy ludzi, tak i my odkryjemy wyższy świat przynajmniej w ogólnych zarysach.

Z 1 lekcji Międzynarodowego kongresu, 19.02.2019

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Wspólna dusza "Adam"