Pytanie: Czy konieczne jest wzbudzanie duchowego głodu, aby połączyć się ze Stwórcą?

Odpowiedź: Zdecydowanie! Ale to można otrzymać tylko od przyjaciół, dlatego że patrzysz na nich, słuchasz ich i zazdrościsz im.

Pytanie: Zakłada się, że powinniśmy pracować w radości i wdzięczności. Dlaczego zatem w pierwotnych źródłach mówi się, że za cierpienia – jest zapłata? Dlaczego musimy ciągle na nowo przechodzić przez stany cierpienia?

Odpowiedź: To zależy od tego, co uważamy za cierpienie. Jeśli oddalenie od Stwórcy nawet na jedną minutę jest postrzegane przez nas jako cierpienie, to szybko powraca nasze myśli z powrotem do Stwórcy.

Pytanie: Jak spożywać posiłek, by nie mieć przyjemności samemu, ale sprawić tym przyjemność Gospodarzowi?

Odpowiedź: Pokazujesz Gospodarzowi, jak bardzo jesteś zadowolony z Jego poczęstunku, jak bardzo cenisz posiłek, jak bardzo czujesz smak każdego dania – tak, żeby naprawdę Gospodarz miał zadowolenie z twojej przyjemności.

Pytanie: Wykonujemy tyle pracy w dziesiątce. Dlaczego cały czas tracimy to, co daje nam Stwórca?

Odpowiedź: Nie udaje nam się ustanowić prawidłowego połączenia między sobą i utrzymać tego, co otrzymujemy od Stwórcy. Dlatego to znika.

Pytanie: Mówi nam Pan, abyśmy nie mieli złych myśli. A jeśli te myśli są bardzo natrętne, niczym irytująca mucha, aż do stanu wyjścia z dziesiątki? Co można zrobić w takim stanie?

Odpowiedź: Pracować nad sobą. Uważać siebie za swojego wroga.

Pytanie: Mówi Pan, że należy być blisko siebie, ale bez otwierania naszych serc. Co to jest za bliskość między nami?

Odpowiedź: Nie otwierać serca, żeby sobie nawzajem nie przeszkadzać. Zastanówcie się, jak można być blisko siebie tak, aby nie przeszkadzać sobie nawzajem.

Z lekcji według artykułu z księgi „Szamati”, 24.11.2023

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie