Mędrcy w obrazowy sposób porównali wzajemne poręczenie do dwóch ludzi płynących w jednej łódce, kiedy jeden z nich postanowił wiercić dziurę w dnie łódki, drugi zapytał po co to robi, odpowiedział: „Co cię to obchodzi? Przecież wiercę dziurę pod sobą, a nie pod tobą”. Na co drugi odpowiedział: „Głupcze! Przecież jesteśmy w jednej łódce, utoniemy razem”.

Tak że ci niegodziwcy, pogrążeni w miłości do samych siebie, stawiają w ten sposób żelazną barierę, która nie pozwala uczniom Kabały nawet rozpocząć realizacji jej w wymaganym stopniu: „kochaj bliźniego jak siebie” – co jest drabiną prowadzącą do zjednoczenia ze Stwórcą. Jakże trafnie mędrcy powiedzieli w podanym przykładzie: „Głupcze! Będąc w jednej łodzi, utoniemy razem”.

Toniemy razem z naszym światem. Dlatego w naszym pokoleniu musimy jak najszybciej uratować się przed tym, czyli zrozumieć, jak dokonać naprawy.

Dlatego rabin Elazar, syn Raszbi, który napisał Księgę Zohar, posunął się jeszcze dalej w kwestii poręczenia, stwierdził, że nie tylko naród Izraela, nie tylko ta grupa, która kiedyś otrzymała system Abrahama, jest odpowiedzialna za siebie wzajemnie, ale także wszystkie narody świata.

Zatem wszystkie narody świata również podlegają warunkowi wzajemnego poręczenia. Dlatego musimy wszystkim wyjaśnić i zachęcać wszystkich do tego.

Z lekcji na temat „Wzajemne poręczenie”

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Izrael i narody świata, Praca duchowa, Wzajemne poręczenie