Pytanie: Jak w zależności od etapu rozwoju ludzkości zmieniał się język i metoda Kabały? Przecież kabaliści pisali takim językiem, którego nie można zrozumieć.

Odpowiedź: Rzecz w tym, że na przestrzeni wieków kabaliści pisali tylko dla takich ludzi, jak oni sami. Nikt nie zajmował się popularyzacją.

Jeśli rozważymy proces rozwoju na osi czasu, zaczynając od Adama do końca całego rozwoju, uzyskamy bardzo interesujący schemat od zera do 6000 lat.

Do tego czasu nastąpił wzrost egoizmu. Najpierw metoda duchowa została odkryta przez Adama, a następnie przez Abrahama i Mojżesza. Następnie zbudowano i zniszczono Pierwszą i Drugą Świątynię.

A teraz zaczyna się wzniesienie do Trzeciej Świątyni.

Dopóki nie doszliśmy do punktu wzniesienia („my” na rys.), wszystko rozwijało się automatycznie, zgodnie z pierwotnie przypisanymi poleceniami. Tutaj nie mogło być nic nieprzewidywalnego.

I tylko z punktu, gdzie znajdujemy się „my”, zaczyna się naprawa. A cały poprzedni okres był okresem rozbicia, przygotowania.

Dlatego wszystko, co wydarzyło się do naszych czasów, było znane absolutnie wszystkim kabalistom, bez jakichkolwiek niespodzianek.

I tylko zaczynając od naszych czasów, pojawia się wolna wola, ma miejsce rozpowszechnianie Kabały całej ludzkości. Ludzie zaczynają się ożywiać, łączyć siebie i swoją przyszłość z metodą naprawy, kiedy z obecnego stanu na świecie staje się jasne, że jego naprawa jest możliwa tylko poprzez wzmocnienie więzi między ludźmi.

Okazuje się, że odkrywa się metoda, która daje nam możliwość utworzenia tego połączenia.

Z lekcji w języku rosyjskim, 23.07.2017

Kategorie: KABAŁA, Rozpowszechnianie metody

  Kongres w Wilnie „Od chaosu do harmonii”. Lekcja 1

Miłość – to nic innego, jak wzajemne zrównoważenie plusa z minusem, harmonia.

Jeśli mówimy o miłości między przyjaciółmi w grupie, to wydaje nam się, że jest to coś sztucznego, niepotrzebnego, nieprzyjemnego, nieosiągalnego. Ale w rzeczywistości jest to tylko realizacja podstawowego prawa natury. Po prostu słowo „miłość” jest trochę zatarte w naszych czasach.

W rzeczywistości, jeśli nikt niczego nie niszczy, a pragnie dopełnić, to osiągając dopełnienia w grupie między przeciwstawnymi właściwościami, które pochodzą z jednego korzenia istniejącego w naturze, rozumiemy, że to jest właśnie harmonia, miłość, wzajemne sprzężenie i innego stanu być nie może.

Dlatego jeden nic nie może zrobić. W pojedynkę człowiek nie może osiągnąć Wyższego świata, poznania systemu zarządzania światem, ponieważ nie ma w nim odpowiedniego stanu, on nie uczestniczy w tym systemie. On musi stworzyć w sobie specjalny detektor – organ percepcji Wyższego świata. I dlatego trzeba połączyć się w dziesiątce.

Nasze połączenie opiera się na tym, że u ciebie jest minus – a u mnie plus, u trzeciego plus – u czwartego minus i tak dalej, i w krzyżującym się połączeniu między sobą tworzymy sieć, która nazywa się „kli”, to jest naczynie do ujawnienia Stwórcy. Co to znaczy Stwórca? – To jest coś średnie, wspólne, co osiągamy dzięki połączeniu przeciwieństw.

Dlatego musimy osiągnąć prawidłowe połączenie między sobą: nic nie niszczyć, nic nie tłumić, a nauczyć się wykorzystać każdą właściwość dowolnego członka grupy – od najbardziej złych, do najbardziej dobrych. One wszystkie mają takie samo prawo do istnienia.

Z 1 lekcji kongresu w Wilnie, 03.11.2017

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa