Jeśli chodzi o wychowywanie dzieci, dla wszystkich jest jasne, jak ważne jest środowisko. Rodzice gotowi są słono zapłacić za to, aby dziecko uczyło się w dobrej szkole u dobrych nauczycieli.

Ale zwykle nie przywiązujemy wagi do grupy kabalistycznej, szczególnie jeśli wymaga się od nas włączenia się w nią całym sercem i pokochania przyjaciół. A w rzeczywistości te wymagania są większe niż zwykle i człowiek nie jest gotowy na nie.

Minie wiele lat, dopóki on nie zacznie rozumieć, że jego natura sprzeciwia się połączeniu. Barierą, która oddziela go od świata duchowego jest jego stosunek do grupy. Potrzebne jest wiele wysiłku, czasu, wyjaśnień, dowodów i światła, które powraca do źródła, aby obudzić w człowieku wrażliwość na grupę.

Nawet gdy ta wrażliwość jest negatywna, ale on już rozumie, że bez połączenia ze środowiskiem nie ma żadnych szans, aby wejść w świat duchowy. Człowiek zaczyna łączyć te dwie rzeczy uświadamiając sobie, że nierozłączne jest połączenie w sercu z grupą i połączenie ze Stwórcą.

Nasza niezdolność do instynktownej troski o grupę świadczy o naszym oddzieleniu od Stwórcy. Grupa jest urządzeniem pomiarowym, które pokazuje związek człowieka z duchowością. Świat duchowy jest ukryty za grupą i odkrywa się tylko wewnątrz niej. Stwórca znajduje się w grupie a wyższy świat przez całe życie odkrywa się między przyjaciółmi.

Sukces duchowego postępu, wzloty i upadki – wszystko to ocenia się odniesieniem człowieka do grupy. Jest to najważniejszy, kluczowy parametr. W połączeniu między przyjaciółmi konieczne jest, aby następnie uwzględnić wszystkich ludzi, cały świat i Stwórcę.

Grupa staje się najważniejszym punktem, na którym skupia on całą uwagę, myśląc tylko o mocniejszym połączeniu, jedności, więzi, wewnętrznej komunikacji w grupie. Będzie to właściwe nastawienie do rzeczywistości, która cała znajduje się wewnątrz grupy.

Wtedy zrozumiemy potrzebę rozbicia duszy Adama Riszona, pozwalającą teraz iść naprzód z niewielką grupą ludzi i osiągnąć szczyt duchowego rozwoju, końcową naprawę. Dlatego robocza grupa, „dziesiątka”, jest jedynym tematem, o którym jest mowa w Kabale. Przecież wewnątrz niej odkrywa się cały duchowy świat. Nie ma nic, oprócz tego pojęcia, które zawiera w sobie wszystko.

Z lekcji do artykułu Rabasza, 14.02.2018

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Praktyka połączenia

 Pytanie: Co to jest „centrum kręgu“?

Odpowiedź: Centrum kręgu jest to stan, w którym całkowicie anulujemy swój egoizm, swoje „ja” i łączymy punkty w sercu, nasze dążenia skierowane na zewnątrz siebie.

Pytanie: Ale jak człowiek, który po raz pierwszy usiadł w kręgu może anulować swój egoizm?

Odpowiedź: Nie może. On będzie słuchał innych, uczestniczył razem z nami, jak dziecko, które trzymamy na rękach.

Nasza ludzka społeczność jest bardzo różnorodna i musimy zaakceptować wszystkich.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.02.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia

 Pytanie: Jaka jest rola kabalistów, jako psychologów, w złożonym łańcuchu postrzegania rzeczywistości?

Odpowiedź: Kabaliści powinni nauczać ludzi jednoczenia się. W tym celu tworzymy dziesiątki i dajemy praktyczny przykład połączenia.

Pytanie: Jakie cechy powinien posiadać człowiek, by nauczać tego innych?

Odpowiedź: On sam musi aktywnie uczestniczyć w połączeniu, uczyć się na własnej praktyce, i wtedy może nauczać tego innych. Kabała – to najbardziej praktyczna nauka.

Z lekcji w języku rosyjskim, 11.12.2016

Kategorie: Praktyka połączenia, Pytania&Odpowiedzi, Rozpowszechnianie metody

  Pytanie: W kręgu każdy jest w dwóch różnych fazach: gdy daje i gdy otrzymuje; gdy mówi i gdy słucha. Jaka jest różnica między każdą z tych faz? W jakiej fazie jesteśmy równi: gdy milczymy?

Odpowiedź: Równi nie jesteśmy absolutnie w niczym, z wyjątkiem naszych dążeń, aby zbliżyć wszystkich do siebie, aby ujawnić wspólną właściwość obdarzania i miłości, zwaną Stwórcą.

Jeśli nie zbliżamy się do siebie w taki sposób, to nigdy nie będziemy równi. Równość między nami – to wysiłek, by zbliżyć się do Stwórcy, w którym się jednoczymy.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Dziesiątki, Praca duchowa, Praktyka połączenia

 Pytanie: Pan często twierdzi, że Stwórca ujawnia się w dziesiątce, wśród dziesięciu osób. Czy są na to jakieś dowody? Do czego więc potrzebny jest ten świat z taką ilością ludzi i różnorodnością natury?

Odpowiedź: Naturalnie, świat nie potrzebuje niczego, prócz jednej dziesiątki, która w istocie jest jej ogólnym korzeniowym systemem w świecie Nieskończoności, tak zwanej HaWaJaH. Składa się ona z dziesięciu głównych części.

Ten system stopniowo rozprzestrzeniał się ze świata Nieskończoności, rozszerzał, rozdzielał się na mnóstwo dziesiątek, jak w reakcji łańcuchowej. Ale na jednym z etapów one się rozbiły i osiągnęły pewien system, zwany „Adam”. A potem on się rozdzielił i na tym zakończyło się rozprzestrzenianie wyższego systemu z góry w dół.

W ten sposób powstał nasz świat, a w nim – my. Teraz, tak jak to tylko możliwe musimy zebrać się w ramach naszego świata, wszyscy razem na podobieństwo tej dziesiątki z pomocą wyższego światła, które pochodzi z następnego poziomu natury, i tak stopniowo podnosić się, dopóki nie zaczniemy odczuwać się istniejącymi w Wyższym świecie.

Pytanie: Po co zatem cała ta rzeczywistość, cały ten świat? Dlaczego Stwórca nie stworzył tylko dziesięciu osób?

Odpowiedź: Abyśmy mieli wolną wolę. Musimy dojść do tego stanu świadomie, aby w naszym wolnym wyborze, w próbach, w walkach, w czymkolwiek stopniowo określać, odczuwać, poszukiwać: „Gdzie jest ta Prawda? Gdzie jest sens życia? Po co żyjemy? Dlaczego cierpimy? „W imię czego istniejemy?”

Te problemy człowiek musi rozwiązać we względnej wolności, która jest mu dana.

Pytanie: Ludzkość istnieje 70 tysięcy lat, a wszystko po to, aby dzisiaj kilkadziesiąt tysięcy ludzi uświadomiło sobie, że cel stworzenia – to połączenie?

Odpowiedź: Tak, te dziesiątki tysięcy ludzi – to nasi przyjaciele, którzy naprawdę zaniepokojeni są pytaniem o sens życia. Oni chcą poznać odpowiedź na nie.

Nie interesuje ich bogata, komfortowa egzystencja. Oni pragną dowiedzieć się, po co żyją. Dlatego takich osób jest niewiele, ale stanowią one najwyższy punkt w piramidzie ludzkości.

Z lekcji w języku rosyjskim, 08.10.2017

Kategorie: Dziesiątki, Praca duchowa, Praktyka połączenia, Wolna wola, Wspólna dusza "Adam"

 Żyjemy w szczególnym czasie, kiedy cały nasz świat przechodzi bardzo duże i gwałtowne zmiany. Tyle wydarzeń, ile dzieje się w ciągu jednego roku, jakieś pięćdziesiąt-sto lat temu nie działo się  nawet przez okres dziesięciu lat. Każdy człowiek czuje się tak, jakby wpadł w kołowrót: wszystko się ciągle zmienia, jest w ciągłym ruchu.

Dzisiaj nie ma prawie na świecie ludzi, których by nie dotknęły zmiany. Dotarły one nawet do najbardziej odległych miejsc i małych wiosek. Jest to znak tego, jak wyjaśniają kabaliści, że świat zbliża się do ogólnej naprawy.

I dlatego przeprowadzamy międzynarodowe kabalistyczne kongresy, będące symbolem całego świata, który pragnie zjednoczenia. Przyjeżdżają tysiące ludzi ze wszystkich krańców świata, z różnych narodowości i kultur, po to by się połączyć.

Jedyną przeszkodą, którą na razie mamy – to język. Jeśli nie mówimy tym samym językiem, trudno jest się komunikować, ponieważ znajdujemy się jeszcze w Babilonie. Starożytni Babilończycy zaczęli od jednego języka, a później zaczęli mówić w różnych i dlatego przestali się rozumieć nawzajem. Musimy wrócić  i od wielu języków przyjść do jednego języka.

Właśnie, kiedy siedzę z nieznajomymi mi ludźmi, dalekimi ode mnie mentalnie, jeszcze bardziej przejawia się rozbicie, które miało miejsce w Starożytnym Babilonie, ale odkrywające się tylko dzisiaj. To jeszcze bardziej popycha nas do zjednoczenia. Przecież jesteśmy zobowiązani wrócić do Babilonu, żeby cały świat stał się jedną wioską.

Na kongresie czujemy się tak, jakby ze wszystkich krańców świata zebrali się dawni Babilończycy, żeby ponownie połączyć się w jeden naród, jedną ludzkość. Teraz musimy wykonać tą samą pracę, którą Abraham chciał wykonać w Starożytnym Babilonie. Wtedy, to mu się nie udało, dlatego że zło jeszcze powinno było się ujawnić.

Ale od tamtego czasu do dnia dzisiejszego, minęło trzy i pół tysiąca lat, gdzie zło odkrywało się stopniowo coraz bardziej i bardziej. W końcu osiągnęło takie rozmiary, że cały świat zaczął uświadamiać sobie, w jakim bagnie się znajduje. I dlatego teraz jest już gotów do tego, by zacząć się jednoczyć.

Z lekcji do artykułu Rabasza, 13.02.2017

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Kryzys, globalizacja, Praktyka połączenia, Starożytny Babilon

 Pytanie: Ostatnio poczułem okropny wstyd, że wciąż jeszcze jestem zwierzęcym ciałem. Co z tym zrobić?

Odpowiedź: Nic! To nie twoja troska, nie ty je stworzyłeś. Rób to, co jest wymagane od ciebie.

Musisz tylko wznieść się w swoich intencjach, aby przez cały czas być związanym ze Stwórcą poprzez grupę, poprzez przyjaciół. Ponieważ indywidualne dążenie do Stwórcy jest absolutnie egoistyczne i nie przyniesie żadnych dobrych skutków.

Dobrze sprawdź swoje połączenie z innymi przyjaciółmi. Spróbuj znaleźć możliwość ulepszenia w tych relacjach. Nie zdajesz sobie sprawy, jak to posunie cię w kierunku prawdy, zrozumienia tego, co naprawdę dzieje się w połączeniu ze Stwórcą, dlatego że połączenie z grupą jest właśnie połączeniem ze Stwórcą.

Teraz tak wcale nie myślisz, ale później zobaczysz, że tak jest. Jeśli będziesz patrzeć na  przyjaciela i widzieć swoje własne właściwości w odniesieniu do Stwórcy, to właśnie będzie właściwym duchowym kierunkiem.

Z lekcji w języku rosyjskim, 13.08.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Stwórca

Pytanie: Dlaczego na warsztacie nie mogę mówić o swoich odczuciach? Czy to znaczy, że muszę je ukrywać?

Odpowiedź: Nie musisz ich ukrywać, po prostu twoje egoistyczne uczucia nikogo nie interesują; z ich pomocą nie możesz nas naprawić, nie możesz nas podnieść.

Jeśli będziesz mówił frazami z książki, to nie myślę, że możesz zainspirować przyjaciół, dlatego że wszyscy rozumieją, że ty to wyczytałeś. I od serca mówić także specjalnie nie trzeba, ponieważ jeśli my, egoiści, będziemy to czuć, co ty odczuwasz w sercu, to możemy tobie zaszkodzić.

Zazwyczaj kabaliści mówią o ogólnym wzniesieniu, o wielkości Stwórcy swoimi słowami. Ale w zasadzie najlepiej jest mówić o grupie; jaki szczególny jest to system, z którego pomocą możemy osiągnąć połączenie ze Stwórcą i doprowadzić cały świat do nowego stanu, który jest mu niezbędny.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

 Pytanie: Gdy mówię na warsztacie, to jestem obdarzającym, a inni uczestnicy – otrzymującymi? Czy odwrotnie: kiedy oni mówią, ja odbieram ich jako największych na świecie?

Odpowiedź: Niekoniecznie. Ja mogę mówić i być przy tym otrzymującym a nie – obdarzającym. To wszystko jest bardzo uwarunkowane, dlatego że zależy od intencji człowieka.

Pytanie: Najtrudniejsze jest słuchanie kogoś. Jeśli po raz pierwszy widzę człowieka, jak mogę tak go wywyższyć, aby móc usłyszeć?

Odpowiedź: Powinienem wyobrazić sobie siebie znajdującego się w obszarze działania Stwórcy i to, że On przez moich przyjaciół zwraca się do mnie.

Dlatego interesuje mnie, po pierwsze, co mówi przyjaciel, i po drugie, jak ja na to reaguję. Być może reaguję na to dobrze, z miłością, wzruszeniem, wybaczeniem, a być może źle – z krytyką, niezadowoleniem, nienawiścią.

Obserwuję swoje reakcje i tak podnoszę się nad nimi i nad wszystkim, co mówią przyjaciele, aby się z nimi zjednoczyć.

Stwórca demonstruje mi, w jakim stanie się znajduję. I bez względu na to, co każdy z nich by nie mówił w kręgu, chociaż tego nienawidzę, nie podoba mi się to, mam dość tego, muszę mimo tych uczuć osiągnąć do nich miłość nawet, jeśli będą mówić najbardziej nieprzyjemne rzeczy. Przecież patrzę nie na nich, a na to, że przez nich mówi Stwórca.

Pytanie: Powiedzmy, że uważnie obserwuję swoje reakcje na to, co oni mówią. I co mam zrobić z tymi obserwacjami?

Odpowiedź: Analizować, na ile ty się z nimi zgadzasz, czy nie i starać się w swoich  odpowiedziach podnieść nad swoim egoizmem.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.10.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty

Pytanie: O czym nie należy i o czym można mówić na warsztacie? Wiem, że w Kabale nie mówimy o osobistych osiągnięciach, o tym, jak odczuwamy Stwórcę.

Odpowiedź: Możemy mówić o wielkości Stwórcy, ale nie uwzględniając naszych odczuć. To znaczy, nigdy nie mówimy o osobistych uczuciach, osobistych myślach, aby nie zaszkodzić naszym przyjaciołom. Nie chcę narzucać im swojej opinii, swojego uczucia, swojego zrozumienia. Ale mogę inspirować.

Pytanie: Czy można mówić językiem artykułów, jeśli je omawiamy? Czy lepiej jest mówić od siebie?

Odpowiedź: Nie powinno się wyrażać swojego punktu widzenia językiem artykułu. Możemy czytać stamtąd fragmenty, ale sam powinienem krótko i jasno wyrazić swoje myśli, trzymając się ogólnego kierunku, że robiąc to inspiruję swoich przyjaciół i chcę, aby wzrastali w poczuciu więzi i miłości między nami. Nie należy mówić cytatami. Ale początkująca grupa może cytować, ponieważ nie ma jeszcze własnych uczuć i sformułowanych myśli.

Pytanie: Nie można mówić cytatami i nie można mówić od serca. Jak można w takim razie?

Odpowiedź: Swoimi własnymi słowami, ale nie cytatami. Tak „przetrawisz” je w sobie i staną się twoje.

Pytanie: Czy można podawać przykłady z życia?

Odpowiedź: Można, ale lepiej nie ze swojego. Nie powinieneś narzucać ludziom osobistych przykładów. Najlepiej robić to, nie uwzględniając jakiegoś obiektu.

Komentarz: Jeśli ściśle przestrzegać tych zasad, wychodzi sucha rozmowa: ani nie pożartować sobie, ani nie pośmiać…

Odpowiedź: Oczywiście, na poważne stwierdzenia nie należy reagować żartobliwie, przecież tym ty je gasisz, zaniżasz ich ważność. Ale żartować można. Wręcz przeciwnie, kabaliści we wszystkich czasach bardzo lubili  żarty, piosenki, to zawsze było mile widziane.

Z lekcji w języku rosyjskim, 22.02.2017

Kategorie: Praca duchowa, Praktyka połączenia, Warsztaty