Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 6

Mój wpływ na przyjaciół, przechodzi przez wspólne kli „Adam”, powraca do mnie. W tym powrocie do mnie istnieje też mój wysiłek wzniesienia się ponad siebie, pragnienie bycia w wierze ponad wiedzą, we wzajemnym poręczeniu za innych.

Oznacza to, że są już pewne pragnienia z intencjami i wysiłkami, tak jakbyśmy zaczynali organizować duchowy parcuf. Tutaj jest skrócenie i odbite światło, kiedy nie chcę niczego dla siebie, ale chce tylko dla przyjaciół i otrzymuję z góry, zgodnie z moimi wysiłkami, siły obdarzania i połączenia.

I chociaż nie wydaje nam się to szczególnym działaniem duchowym, ale w nim mają miejsce wszystkie elementy parcufa, struktury duszy. Stopniowo wszystko to będzie się rozwijać i zobaczymy w nas samych, w przyjaciołach, w naszym wspólnym kli i w całej ludzkości, jak to wszystko osadzi się w nas i przekształci.

Dlatego wypełnienie zasady „wiary ponad wiedzę” jest podstawą. A wzajemne poręczenie (arwut) ma na celu pomóc w jego wypełnieniu i doprowadzić nas do stanu, w którym wszyscy będziemy ze sobą związani razem. Nigdy człowiek w pojedynkę nie będzie w stanie wykonać ani jednej czynności duchowej, jeśli nie będzie obok niego przynajmniej jednego przyjaciela, o którego postęp zatroszczy się.

Sami nie możemy wyciągnąć się za włosy z bagna, w którym jesteśmy. Możemy tylko pomagać innym, przez innych – sobie, i w taki sposób sobie nawzajem. Dlatego zasada ta nazywana jest „wzajemne poręczenie”.

Mówi o tym, że tylko wypełniając wzajemne poręczenie przed całą ludzkością, będziemy konsekwentnie, stopniowo doprowadzać cały świat do naprawy i do odkrycia się w każdym człowieku Wyższego Świata.

Z lekcji nr 6 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 09.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Wzajemne poręczenie