Międzynarodowy Kongres „Wznoszenie się ponad siebie”. Lekcja nr 4

Dzięki temu że przyjaciele mówią o wielkości Stwórcy, budzi się w nich dążenie i pragnienie anulowania się przed Stwórcą, ponieważ zaczynają odczuwać silne pragnienie i tęsknotę za zjednoczeniem z Nim. [Rabasz. Artykuł 30 (1988) „Czego żądać od zgromadzenia przyjaciół”]

Oto jak musimy działać: częściej mówić o wielkości Stwórcy, ponieważ od tego, będzie się w nas pojawiało coraz większe pragnienie zjednoczenia się z Nim. Nie należy o tym zapominać.

Pytanie: Jak rozmawiać w grupie o wielkości celu, aby to zostało usłyszane?

Odpowiedź: Zobowiązywać wszystkich do mówienia o tym i poświęcać na to czas każdego dnia. żeby każdy z was przygotował kilka propozycji wielkości celu, które przeczytał, aby przedstawić przed wszystkimi. To powinno stać się waszym nawykiem.

Nie mogę sam mieć właściwej wielkości celu, tylko tą, którą otrzymuję od przyjaciół. Ludzie mogą się mylić, myślą, że osiągnęli wielkość celu: „Ja oczywiście szanuję Stwórcę, jeśli On gdzieś jest. Ja oczywiście szanuję cel!” – itd. Nie ma czegoś takiego w człowieku! To nienaturalne.

Prawdziwa wielkość celu, czyli rzeczywiste zrozumienie Stwórcy, może ukształtować się w każdym z nas tylko z grupy.

Z lekcji nr 4 Międzynarodowego Kongresu „Wznoszenie się ponad siebie”, 08.01.2022

Kategorie: Fragmenty z porannych lekcji, Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Rabasz