Pytanie: Jak mogę uświadomić sobie, że zależnę od moich pragnień? I jak później zdaję sobie sprawę z tego, że to nie są moje pragnienia?

Odpowiedź: Na początku odkrywasz, że te pragnienia są twoje, że znajdujesz się w nich, one tobą rządzą.

A kiedy próbujesz się z nich wydostać, wznieść się ponad nie, zaczynasz zdawać sobie sprawę, że naprawdę one tobą rządzą, i że to nie są twoje pragnienia, ale twój zły gospodarz – egoizm. I tak stopniowo z nich wychodzisz.

Pytanie: Czy kabalista, w przeciwieństwie do zwykłych ludzi może wpływać i wybierać, jakie pragnienie, jaka myśl ujawni się mu w następnym momencie?

Odpowiedź: Nie. Ale może wybrać, jakiej myśli lub pragnieniu podporządkuje się. I nie tylko podporządkuje, ale weźmie i zrealizuje według własnego uznania.

Z lekcji w języku rosyjskim, 17.11.2019

Kategorie: Wolna wola

Komentarz: Istnieją dwa rodzaje postrzegania świata. Pierwszy – poprzez osobiste uczucia i mózg człowieka, który postrzega ten świat poprzez swoje pięć organów zmysłów. Drugi – poprzez środowisko, kiedy indywiduum patrzy na świat poprzez otaczających go ludzi. 

Celem, każdego na tym świecie jest poznanie Stwórcy. Według Kabały nie można badać Stwórcy poprzez zwykłe pięć organów zmysłów a tylko poprzez społeczeństwo. To znaczy społeczeństwo, jako celownik, jak muszkę, przez którą patrzę na Stwórcę. Bezpośrednio nie mogę Go zobaczyć, ale jeśli nauczę się patrzeć przez społeczeństwo, to wtedy mogę jasno określić, kim jest Stwórca.

Odpowiedź: Rzecz w tym, że musimy zmienić ostrość naszego wzroku, a dokładniej nasze odczucia. Teraz skupione są na odbiorze egoistycznych przyjemności i dlatego nie czujemy Stwórcy.

To znaczy, że musimy popatrzeć na świat altruistycznymi oczami, czyli we właściwości obdarzania. Powiedzmy, że cały świat jest moim małym dzieckiem, które szaleńczo kocham. Jak ja bym wtedy z miłością patrzył na świat.

Ale to nie wystarczy, bo wtedy patrzyłbym egoistycznie. A my musimy patrzeć na niego z miłością altruistyczną, tj. jakby absolutnie niezależnie od siebie.

A teraz wyobraź sobie, że zamiast twojego dziecka, które jest dla ciebie całym światem, pojawia się obce, a jeszcze lepiej człowiek, którego nienawidzisz. I powinniście się skupić odrywając od swojego egoistycznego spojrzenia na świat przez pryzmat, który całkowicie was odwróci. I wtedy przez niego zobaczycie Stwórcę.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 04.02.2019 

Kategorie: Postrzeganie rzeczywistości

Pytanie: Czy nauczyciel posiada swobodę w stosunku do ucznia?

Odpowiedź: Nie. W żaden sposób.

Pytanie: Jakie są ograniczenia nauczyciela w stosunku do ucznia?

Odpowiedź: We wszystkim! Nauczyciel musi doprowadzić ucznia do realizacji ścieżki duchowej. I tutaj nie może być żadnych innych decyzji. Duchowy fundament, który jest w uczniu, musi zostać zrealizowany, i nauczyciel jest zobowiązany to zrobić.

On w tym widzi swoją najwyższą misję, realizację swojego podobieństwa do Stwórcy. W tym jest wspólnikiem Stwórcy. To właśnie jest jego wolność.

Pytanie: Czy pozostawia on jakąkolwiek wolność swojemu uczniowi?

Odpowiedź: Obowiązkowo. Jego praca polega na tym, by dać uczniowi pełną swobodę i ustawić go tak, by ten poprawnie ją realizował.

Z lekcji w języku rosyjskim, 17.11.2019

Kategorie: Nauczyciel i uczeń, Pytania&Odpowiedzi, Wolna wola

Pytanie: Cały czas czuję, że wszystko pochodzi od Stwórcy i patrzę na to w pozytywny sposób. Ale bywają chwile że ogarnia mnie jakaś pustka i wszystko staje się obojętne. Co robić w takiej chwili?

Odpowiedź: W takich stanach lepiej jest być wśród przyjaciół, ponieważ oni znajdują się w poszukiwaniach, są w ruchu do przodu. A ty stojąc obok nich próbujesz zarazić się ich aspiracją dążenia do celu.

Właściwie to grupa powinna zadbać o to, aby zawsze być w ruchu do przodu, i tym samym zapewnić każdemu ze swoich członków możliwość bycia wśród nich, możliwość pracy by podnosić się i rozwijać.

Z lekcji w języku rosyjskim, 24.11.2019

Kategorie: Praca duchowa

Pytanie: Co jest centralnym punktem w zajęciach człowieka, studiującego Kabałę?

Odpowiedź: Centralnym punktem jest lekcja, która skierowana jest na to, aby zrobić jeszcze jeden krok w kierunku wyższego celu, połączenia się ze Stwórcą.

Pytanie: Ale z drugiej strony lekcja jest konsekwencją przygotowań w ciągu dnia. To znaczy, muszę przyjść na lekcję z pragnieniem naprawienia siebie, rozumiejąc, co muszę naprawić, jakiej miary naprawy żądam?

Odpowiedź: Oczywiście.

Pytanie: W ciągu dnia można przeczytać fragmenty z oryginalnych źródeł, posłuchać poprzedniej lekcji. Wszystko to nazywa się „przygotowaniem”. A jaka jeszcze interakcja powinna być z innymi członkami grupy, do tego aby się przygotować?

Odpowiedź: Pożądane jest, aby przyjaciele przynajmniej od czasu do czasu byli w kontakcie ze sobą: żeby dzwonili do siebie, porozmawiali, spotkali się, nawet wieczorem po pracy oraz 15-30 minut przed lekcją po to by się do niej przygotować.

Pytanie: Z czym człowiek powinien przychodzić na lekcję, z jakim wymaganiem? Czy powinien żądać naprawy, właściwości obdarzania? A jeśli człowiek przychodzi na lekcję i jest pusty w środku?

Odpowiedź: Oznacza to, że nie przygotował się, nie włączył wcześniej w grupę. Nie ma znaczenia, że był pusty wewnątrz. Jest to nawet poprawne, ponieważ opustoszenie ma miejsce ciągle. Ale chodzi o to, czy człowiek gotowy jest napełnić tę pustkę wielkością grupy, wielkością przyjaciół i poprzez nich wielkością Stwórcy?

Komentarz: To znaczy, że prawidłowe podejście do uczenia się jest podejściem pragmatycznym, kiedy domagam się naprawy na lekcji, aby Wyższe Światło, wyższa energia, którą wywołujemy, pracując razem, zmieniła mnie, bym stał się jak Stwórca.

Odpowiedź: Poprzez włączenie w grupę wymagam, czekam, dążę do tego, aby wpłynęło na mnie otaczające Światło.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 04.02.2019

Kategorie: Praca duchowa, Pytania&Odpowiedzi, Studia Kabały

Komentarz: Gdy znajduję się w grupie podobnie myślących ludzi, są rzeczy o których możemy rozmawiać i takie o których nie powinno się mówić. Kabaliści napisali, że nie można mówić o swoich osobistych duchowych stanach.

Odpowiedź: Musimy tylko rozmawiać o wielkości Stwórcy i wielkości grupy. O żadnych osobowościach. Kiedy znajdujemy się w grupie, nie ma osobowości. Jest tylko grupa, która przedstawia sobą jedną całość i nie dzieli się na oddzielnych ludzi.

Pytanie: Dlaczego nie należy mówić o swoich duchowych osiągnięciach?

Odpowiedź: Dlatego że wtedy człowiek jakby łowi w swoje sieci przyjaciela, i zmusza go do tego aby przeżywał jego stany. Nie wolno tego robić. Każdy powinien przeżywać swoje indywidualne stany osobiście, a od pozostałych otrzymywać tylko inspirację.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 04.02.2019

Kategorie: Praca duchowa

Pytanie: Pan naucza, że należy iść wiarą ponad wiedzę. A gdzie jest granica między wiarą a wiedzą? Jak ją zrozumieć, w jaki sposób określić?

Odpowiedź: Pod pojęciem wiedzy rozumiemy, że czuję wszystko poprzez moje pięć organów zmysłów, a wiarą nazywa się to, że akceptuję rady kabalistów i staram się patrzeć na świat ich oczami. To właśnie jest wiara ponad moją wiedzą.

To znaczy że wbrew moim odczuciom, staram się czuć świat tak jak doradzają mi kabaliści, którzy mówią, że odczuwają świat w inny sposób. I dlatego staram się patrzeć na świat ich oczami.

Z lekcji w języku rosyjskim, 24.11.2019

Kategorie: Praca duchowa

Konieczne jest aby pokazywać przyjacielowi, że dobry stosunek i troska o niego jest dla mnie środkiem wielkości celu. (Baal HaSulam, „Pokój na świecie”)

Ponieważ chcemy poznać Stwórcę, jesteśmy gotowi kochać swojego bliźniego. Dążenie do odkrycia Stwórcy determinuje naszą miłość, nasze dobre relacje ze sobą nawzajem.

Tylko tyle, a nie docenianie siebie na materialnym poziomie, według różnych ziemskich parametrów. To nas całkowicie nie interesuje. Nasz cel określa wszystko, co się z nami dzieje.

Dla mnie jest ważne aby pokazać przyjacielowi, że odnoszę się do niego dobrze, tylko dlatego że istnieje wspólny cel.

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 04.02.2019

Kategorie: Baal HaSulam, Praca duchowa

Nie można podnieść się ponad środowisko. Dlatego jest zobowiązany swoimi wysiłkami otrzymywać od otoczenia, a wybierając lepsze środowisko, profituje z niego, szybciej osiągając cel. (Szamati 225)

Celem bycia w egoizmie jest osiągnięcie całkowitej nienawiści do władzy egoizmu nad sobą i pełnej bezsilności przed nim.

Właśnie w tym przypadku człowiek może zwrócić się do Stwórcy z prawdziwą prośbą, by wyzwolił go z egoizmu.

Stwórca czeka na taką prośbę – i natychmiast ją spełnia!

Całe światło nieskończoności gotowe jest świecić człowiekowi, ale człowiek nie ma pragnienia, kli, ekranu i OCh (Or Chochma) – które łączą człowieka ze Stwórcą. A jeśli nie ma OCh, nie czuje Stwórcy, tak jakby Go w ogóle nie było. I tylko w miarę połączenia z OCh postrzega i odkrywa Stwórcę.

@Michael_Laitman

Kategorie: Myśli na Twitterze, Praca duchowa

Człowiek tak długo przechodzi reinkarnacje, dopóki nie pozna gruntownie nauki Kabały, bez której dusza nie rozwinie się. Ale nie wiedza, którą człowiek posiada jest przyczyną wzrostu duszy, ale jej wewnętrzna natura. 

Jednak nie staniesz się godny wzrastać pod jej wpływem, zanim nie dotrze do niej wiedza o duchowej naturze. A rozwój duszy zależy od poziomu jej wiedzy. (Baal HaSulam, „Z siebie ujrzę Stwórcę”)

Pytanie: Czym jest dusza i co się w niej rozwija?

Odpowiedź: Dusza – to pragnienie kochać i obdarzać, które w miarę swojego ukierunkowania napełnia się właściwością zwaną „wyższym światłem”. Zatem dusza składa się z dwóch części: z kli/naczynia (pragnienia), dążącego do obdarzania i kochania, napełnienia światłem obdarzania i miłości.

Pytanie: Jak zrozumieć, że „rozwój duszy zależy od poziomu jej wiedzy”?

Odpowiedź: Wiedza i rozwój w duszy są w zasadzie jednym i tym samym.

Co to znaczy – wiedza? Ja wiem jak obdarzać, kochać, jak działać dla dobra innych. Dlatego wiedza jest siłą duszy, jej właściwościami.

Pytanie: Czym jest wewnętrzna natura duszy?

Odpowiedź: Jest to właściwość obdarzania i miłości, którą osiągam od światła. W rzeczywistości dusza jest pragnieniem rozkoszować się. Ale kiedy ono postrzega światło, to zaczyna nabywać zamiar czynienia wszystkiego dla dobra innych, tj. działa wbrew egoizmowi.

W egoistycznej interakcji z kimś myślę, co będę z tego mieć. A dusza – to taka właściwość we mnie, kiedy wchodząc w interakcję z innymi, myślę, co oni mogą otrzymać ode mnie.

Pytanie: Czy chodzi tu o całkowicie obcych ludzi?

Odpowiedź: Jeśli nie są to obcy ludzie, to zajmujesz się samonapełnianiem.

Pytanie: A po co to wszystko jest potrzebne?

Odpowiedź: Po to, by zbliżyć się do Stwórcy, stać się podobnym do Stwórcy. On stworzył cię przeciwstawnym Sobie, ale daje ci wolną wolę: możesz wybrać ten stan, możesz go nie wybierać.

Jeśli pytasz „po co”, znaczy, że w tobie jest nieobecne odczucie wielkości Stwórcy i jest ci potrzebna grupa, żeby naprowadziła cię na myśl stania się podobnym do Niego, być w połączeniu z Nim. Przecież połączenie ze Stwórcą jest celem stworzenia.

Z lekcji w języku rosyjskim, 04.03.2018 

Kategorie: Baal HaSulam, Dusza i ciało, Praca duchowa