Ten, kto pracuje w ciemności, a nie odczuwa przy tym żadnego smaku, musi zrozumieć, że jest to bardzo pożyteczne dla postępu, ponieważ zbliża go do obdarzania – do takiego stopnia, że nie chce innych stanów, ponieważ wysiłki – to nagroda, jeśli masz w sobie miłość do Tego, kto stwarza dla Ciebie te warunki.

Dostajesz możliwość do podjęcia wysiłków, nie czujesz w tej pracy żadnego smaku, nie masz nic, co mogłoby ożywić ego, „zły początek”, swoją dumę, zrozumienie, rozum, odczucie – w tych warunkach masz możliwość zebrać całą swoją siłę i przez ogromne wysiłki przynajmniej w czymś postępować naprzód, w bezinteresownym obdarzaniu.

Nagroda – to możliwość zetknięcia się ciemności ze świętością. Wtedy jasne jest, że nie jesteś przekupiony swoim pragnieniem otrzymywania przyjemności. Dlatego trzeba cieszyć się właśnie takimi stanami, w których nie ma żadnego smaku. W takich stanach człowiek rozwija się.

Potrzebne jest wsparcie grupy, ogólna inspiracja całej światowej kabalistycznej społeczności. Takie wzajemne wsparcie pomaga. Gdy nie otrzymujesz wsparcia ani od Stwórcy, ani od wewnątrz (co też pochodzi od Niego), starasz się otrzymać wsparcie od grupy – jest to najlepsze i niezawodne, kierujące do celu. To właśnie tutaj jest punkt przyłożenia właściwych wysiłków i możliwość dla wspólnej modlitwy.

Z lekcji według księgi Zohar, 20.12.2009

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, ZOHAR