Przykazanie czcić parcufim Aba we-Ima

каббалист Михаэль Лайтман Pytanie: Co oznacza z punktu widzenia Kabały, każde z dziesięciu przykazań: „Nie kradnij”, „Nie zabijaj” itp.

Odpowiedź: Nie rozumiemy prawdziwego sensu dziesięciu przykazań, które wydają się nam po prostu wskazówkami moralnymi.

Jednak na przykład przykazanie „Czcij ojca swego i matkę swoją” – dotyczy to związku pomiędzy parcufim ZO’N (Zeir Anpin i Nukwa) a Aba we-Ima (wyżsi: Ojciec i Matka).

Przykazanie „Nie kradnij” – jest to zakaz używania pragnienia otrzymania przyjemności i rozkoszy dla siebie, co oznacza kradzież. Przecież komu kradniesz? – Światłu, Stwórcy.

Wszystkie dziesięć przykazań dotyczy prawidłowego używania pragnienia przyjemności. Chodzi o ograniczenia, które muszą być dokonane na Malchut. Te ograniczenia nazywają się „ekran” i „odbite światło”. Dzięki temu, że Malchut przyjmuje na siebie te ograniczenia, może ona zostać odziana w dziesięć sfirot i dlatego nazywa się to dziesięcioma wypowiedziami.

Mowa” jest tym, co rodzi się w ustach parcufa (w „pe de-rosz”). Wszystkie te działania dokonują się w świecie Acilut.

Tylko po tym, jak staniemy się jednym człowiekiem z jednym sercem, otrzymamy te dziesięć przykazań, wypowiedzi. W przeciwnym razie nie będziemy w stanie ich usłyszeć. Musimy znajdować się na stopniu Biny, aby posiadać ucho zdolne usłyszeć dziesięć wypowiedzi z góry Synaj.

Najpierw musimy przejść przez okres przygotowania i dojść do połączenia się w jednego człowieka z jednym sercem, i dopiero potem możemy studiować przykazania. W przeciwnym razie nie będziemy mieć narzędzia, aby je zrozumieć.

W procesie studiowania codziennie pojawia się w tobie nowy zamęt oraz nowe zrozumienie. Zadajesz pytanie i po tym, być może sto razy musisz się zaplątać, i sto razy zrozumieć, aby zrozumieć stan, o który pytałeś. Wszystko zależy od naczyń.

Pytanie: Ale te przykazania funkcjonują także w świecie materialnym? – „Nie zabijaj”, „Nie kradnij”.

Odpowiedź: Oczywiście, że w naszym świecie powinniśmy robić to samo, o czym jest napisane z punktu widzenia duchowości. Ale naprawa duszy odbywa się w świecie duchowym. Jednak powinniśmy stworzyć prawidłowe środowisko w świecie materialnym, aby wewnątrz niego osiągnąć duchową naprawę.

Przede wszystkim należy zrozumieć, że główna zasada Tory: „Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego” – jest podstawą wszystkich napraw. Czyli wszystkie naprawy, wszystkie szczegóły opisane w Torze są wyjaśnieniem tego, jak możemy osiągnąć spełnienie tego warunku miłości do bliźniego. Mój stosunek do czegokolwiek: do przyjaciół, do świata zewnętrznego i do wszystkich światów duchowych powinien być tyko z miłością – w takim stopniu, w jakim kocham siebie samego. I to wszystko!

Każdemu mojemu działaniu powinna towarzyszyć myśl, że robię to z miłości do bliskiego, i że ta miłość nie opiera się na słowach, ale naprawdę mam w sobie pragnienie postępowania w ten sposób. Inaczej nie nazywa się to przykazaniem.

Z lekcji do artykuły z księgi „Szamati”, 03.06.2014