Ponownie o duszy…
Pytanie: Co to jest dusza?
Odpowiedź: Cały materiał stworzenia, wszystko wokół nas, wszystko, co mamy, co otacza nas – nieżywa, roślinna, zwierzęca natura i ludzie, wszystko, co znajduje się w tej rzeczywistości – to tylko pragnienie rozkoszy, pragnienie otrzymywania przyjemności.
Składamy się z materiału pragnącego rozkoszować się. Najmniej pragnie otrzymywać nieożywiona natura. Nieożywiona nawet nie porusza się, ona nie ma specjalnej ochoty radować się. Roślinna już bardziej chce rozkoszować się, ona wyrasta z ziemi, rozwija się, posiada etapy życia i śmierci.
Jeszcze większe pragnienie otrzymywania radości mają zwierzęta. Muszą poruszać się, żeby zdobyć pożywienie i to już wyraża ich wewnętrzne pragnienie radowania się.
Ale największe pragnienie otrzymywania radości posiadają ludzie. Rozwijają się z pokolenia na pokolenie, chcąc więcej i więcej. Aby napełnić się, wynajdują różnego rodzaju źródła przyjemności i wszystko robią tylko w tym celu.
Ani nieżywe stworzenie, ani roślinne, ani zwierzęce nie zmienia świata, żyje wewnątrz natury, tak jak się urodziło.
Człowiek jest ponad nimi, zmienia się, zmienia środowisko, buduje różnego rodzaju systemy – a wszystko to, żeby napełnić swoje ego, swoje pragnienie otrzymywać przyjemność. My – jesteśmy stworzeniami najbardziej pragnącymi otrzymywać rozkosz.
Ale jeśli spojrzeć na różne grupy ludzi, różne narody, to widać, że nie wszyscy mają takie same pragnienia nacieszyć się – jedni są bardziej bierni, inni aktywniejsi, u jednych ego jest bardziej rozwinięte, u innych mniej.
Nauka kabały mówi, że jeśli zdołamy zmienić nasze pragnienia zaspokajania i radowania siebie – na pragnienie radowania innych, jeśli zmienimy swoje pragnienia, by napełnić siebie – w miejsce tego na pragnienie, by napełnić innych, to przez to staniemy się podobni do wyższej siły, Stwórcy, przecież On napełnia wszystkich. Wtedy w miarę podobieństwa do Siebie – On napełni nas. Poczujemy Go wewnątrz nas, właśnie w tym pragnieniu, w którym chcemy napełnić innych.
To pragnienie, które naprawiłem, zmieniłem na pragnienie napełnienia bliźniego, wypełnione odczuciem Stwórcy – nazywa się „dusza“. Dlatego mówi się, że „dusza“ – to cząstka Stwórcy z góry, przecież ona podobna jest do Stwórcy.
Pytanie: Okazuje się, że „dusza“ to coś, co musimy zbudować?
Odpowiedź: Oczywiście! Nikt z nas nie ma na razie duszy.
Jeśli wezmę całe swoje ego, pragnienie nacieszyć się i zacznę pracować nad jego naprawą w kierunku „kochaj bliźniego, jak siebie“, starając się choć trochę zamienić swoje pragnienie nacieszyć się na pracę dla innych, dla dobra bliźniego, żeby cieszyć i napełniać innych, to takie pragnienie nazywa się „dusza“.
Z programu radiowego 103 FM, 10.05.2015