Moje myśli na Twitterze, 05.03.18

Aby uzyskać duchową właściwość, dzięki której odczuwa się wyższy świat i Stwórcę, konieczne jest długie studiowanie w grupie. Dlatego „Tysiąc wchodzi do klasy, ale jeden wychodzi do światła”. Konieczna jest cierpliwość „po prostu nie odchodzić”, póki wyższe światło daje ci nowe właściwości.

Cała trudność stawania się kabalistą polega na cierpliwym przyciąganiu wyższego światła, które tworzy w nas właściwość obdarzania – w niej ujawnia się Stwórca. Kto nie jest w stanie przykładać wysiłku, nie osiąga rezultatów, nie rozumie, o czym mówi Kabała. Tylko cierpliwość tworzy kabalistę!

Bałwochwalcom zabrania się uczenia Tory. Zabronione oznacza, że jest to niemożliwe, przecież Tora – jest to odzienie wyższego światła w pragnienia, na miarę ich podobieństwa do światła oraz intencji obdarzania i miłości. W ten sposób poznajemy Stwórcę w sobie, a raczej nasze podobieństwo do Stwórcy. Stwórca – Bore pochodzi od Bo (przyjdź) i Re (ujrzyj).

Dopóki człowiek nie podniesie się nad pragnieniem rozkoszować się, nie utworzy ekranu, swego rodzaju podobieństwa do Stwórcy – on nie znajduje się w duchowym świecie, w odczuciu wyższego światła, nie rozumie duchowych działań. Wszystkie odnowienia zaczynają się tylko od Pesach, wyjścia z egoizmu, z wygnania.

Kiedy człowiek wykonuje działania z intencją obdarzania, tj. ze względu na kogoś innego lub na Stwórcę – nazywa się to przykazaniem (Rabasz, „O wynagradzaniu otrzymujących“)

Przykazanie (micwa) jest aktem połączenia ze Stwórcą, ze wspólną duszą. Micwa pochodzi od słowa cawta – jedność. (Meor Einaim, Ira)

Aby dojść do wolności, trzeba poczuć wygnanie w napełnionym życiu zwierzęcym, odczuć to jak więzienie. Należy zacząć cenić duchowość ponad materialne napełnienia. Im bardziej syte jest ciało, tym głodniejsza jest dusza. Tak zaczyna się wyjście. Raj dla zwierzęcia – to wygnanie dla człowieka!

Nasz świat coraz bardziej przypomina egipskie wygnanie: żyjemy w pięknym miejscu, Goszen, mamy kotły z mięsem, wolność dla zwierzęcego ciała. Ale następuje siedem głodnych lat dla duszy – nie ma napełnienia sensem życia! Aż do „plag egipskich” i ucieczki od zwierzęcej obfitości ku wolności duszy!

Jest powiedziane: przykazania są dane po to, by wypełniający je mógł się oczyścić. Po oczyszczeniu staje się godny światła Stwórcy. Osiąga 613 świateł w 613 przykazaniach zwanych imionami Stwórcy, jak jest powiedziane, „Przykazanie – świeca, a Tora. – światło” (Baal HaSulam. „Wstęp do Pi Haham”)

Kiedy stworzenia jednoczą się w dobroci, znajdują przychylność Stwórcy i radują Stwórcę. Jest powiedziane: „Miłujcie drugiego jak siebie samego. Ja – Stwórca” – jeśli kochacie się nawzajem, to ja Stwórca jestem w was i kocham was! (Hafec Chaim, Zhor le Miriam, 11)

To nie wystarczy, aby uczyć się wypełniania Przykazań, należy uczyć się właściwych zamiarów jeszcze do wypełnienia: jak się naprawić osiągając obdarzanie i miłość. Jest powiedziane: „Ja stworzyłem egoizm i Torę do jego naprawy – a nie przykazania do jego naprawy“. (Baal HaSulam „Istota nauki Kabały”)

Brak miłości do innych jest równy braku miłości do Stwórcy (Awot 84).

W Drugiej Świątyni byli sprawiedliwi i mędrcy, ale ona rozpadła się właśnie z powodu ich nienawiści do siebie, od niewykonywania w praktyce przykazania „Kochaj bliźniego swego…”, które obejmuje całą Torę. (H. Vital, Szaarei kusza, cz. 2, szaar 4)

Istnieje opinia, że ​​najważniejszą rzeczą w Przykazaniach jest działanie. Ale jest powiedziane: „Dla Stwórcy nie ma znaczenia, jak zabija się bydło, a Przykazania są dane do naprawy ludzi”. Wszakże, jeśli działania nie są ukierunkowane na cel, to są puste i Przykazanie bez intencji jest martwe. (Baal HaSulam „Istota nauki Kabały”)

Ogólną religią całego świata powinna być postawa „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. A poza tym każdy naród lub grupa może wybrać dowolną wiarę dla siebie. (Baal HaSulam „Ostatnie pokolenie”).

Rzeczywistość jest przez nas postrzegana, jako zewnętrzna z powodu wewnętrznej wady w nas. Ale faktycznie rzeczywistość musi być wewnętrzna, ponieważ postrzegany przeze mnie świat jest moją projekcją. Studiując wewnętrzną Torę uważamy, że wszystko znajduje się w nas i naprawa powinna być w nas!

Świat, który widzę – należy znaleźć w sobie, jako swoje wewnętrzne właściwości, wszystkie zjawiska świata wyobrażać sobie wewnątrz siebie i starać się naprawić swój stosunek do nich, tj. zmienić swoje pragnienie na obdarzające – wtedy będę podobny do Stwórcy i osiągnę z Nim połączenie.

Zawsze kieruję się do Stwórcy, przyczyny wszystkiego, co się ze mną dzieje, ale widzę między nami ten świat, który dostarcza mi wszystkich problemów. Muszę wyobrażać sobie ten świat, jako odzwierciedlenie moich wewnętrznych właściwości. Zgodnie z postrzeganiem rzeczywistości, widzę w nim siebie.

Istnieje 613 Przykazań, z których każde zawiera światło swojego stopnia w odniesieniu do 613 części duszy. Dlatego, gdy Przykazania są wykonywane, przyciągane jest światło do części duszy z nim związanej. (Rabasz Tom 1, Artykuł 7/1986 „Ważność modlitwy wielu”)