Księga Zohar napisana jest specjalnym językiem, głównie aramejskim. Aramit to starożytny język paralelny do języka hebrajskiego, w którym dzisiaj mówią w Izraelu. Te dwa języki były popularne w starożytnym Babilonie, dlatego są używane przez kabalistów.

Pierwszy kabalista, który nazywał się Adam, używał zarówno języka aramitskiego, jak i hebrajskiego. W swojej książce „Raziel a Malah“ („Tajny Anioł“) używał obydwu języków.

Język Księgi Zohar nie jest dokładnym fizyko-matematycznym językiem, ale językiem wskazówek, należy go dobrze zrozumieć. Jest dostępny tylko dla człowieka, który obłócza się w te obrazy i wydarzenia, opisane nim alegorycznie.

Dlatego człowiek nie może od razu zrozumieć, o czym dokładnie napisano w tej księdze. Jeśli pracuje nad sobą, studiuje Kabałę, jest w grupie, rozwija się w grupie podobnej do tej, która napisała Księgę Zohar, zaczyna rozumieć, co zapisali, i jak napisane słowa zaczynają odtwarzać się w jego grupie.

To jest Księga Zohar która zaczyna brzmieć jak odtwarzana płyta, pojawia się między nimi i pokazuje im, o czym ona mówi.

Ale dzieje się to tylko w takim stopniu, w jakim uczący się, podobni są we właściwościach autorów Księgi Zohar. Dlatego sam język tej księgi, tak zwany „język gałęzi”, jest alegoryczny i zrozumieć go może tylko ten, kto znajduje się na duchowym poziomie. Inaczej Księga Zohar jest postrzegana jako zbiór zwykłych opowieści, bajek, legend.

Z rozmowy o Księdze Zohar

Kategorie: Język Kabały, Praca duchowa, ZOHAR