I lekarstwo, i trucizna

каббалист Михаэль Лайтман Pytanie: Jaki temat może od razu zainteresować uczestników pierwszych zajęć integralnej edukacji?

Odpowiedź: Jeśli ludzie chcą omówić coś zgodnie z integralnością natury, to najpierw muszą poznać warunki warsztatu, przestrzeganie zasad zachowania w kręgu. Ponieważ stają się podobni do tej natury, tylko zyskują na prawidłowej interakcji między sobą.

Na pierwszym warsztacie zwykle zadaje się pytania do dyskusji, które ujawniają ludzką naturę człowieka: „Jaka jest podstawowa istota człowieka?” „Dlaczego kocham tego, a nie innego?” „Czy to wynika z moich wewnętrznych cech, czy dlatego, że jestem taki zły, a on jest taki dobry?” I takie podobne pytania.

Dyskutując, ludzie sami dochodzą do wniosku, że każdy z nas jest egoistą. Jest to stwierdzenie faktu naszej natury. Chociaż według fizjologii wszyscy jesteśmy zwierzętami, ale w nas jest dodatkowy składnik – nasz egoizm, który we wszystkim jest zły. To oznacza że jest już diagnoza. Ale czy jest na to lekarstwo? Co otrzymamy, jeśli wyleczymy się?

Może to dzięki egoizmowi pędzę do przodu, podnoszę się, wstaję, badam, płoną mi oczy, chcę właśnie to danie, tylko tego partnera, takie wakacje itd. A co jeśli tego nie będzie, jaki jest wtedy smak życia? Oznacza to, że ego ma pozytywne i negatywne strony, które muszą być w jakiś sposób zrównoważone.

Nie niszczymy w żadnym wypadku egoizmu, a jedynie używamy go poprawnie, aby nie przegrać. Tam, gdzie egoizm mi szkodzi, odwrócę jego zastosowanie i podniosę się, znajdę lepsze wyjście. A tam, gdzie on mi pomaga – dlaczego by nie? Jeśli patrzę na ciebie, zazdroszczę ci, że jesteś taki wysportowany, też zaczynam biegać rano. Albo patrząc na kogoś mądrego, zaczynam się uczyć. W takich przypadkach nasz egoizm jest pomocnikiem.

Nasza postawa nie jest logiczna i żadna inna, gdzie wszystko jest nastawione na stłumienie ego. Nie tłumimy ego, ani nie anulujemy, a tylko używamy go poprawnie. I wtedy okazuje się, że w egoizmie znajduje się lekarstwo, jak u węża: zarówno jest lekarstwo, ale jest też i jad.

Z programu telewizyjnego „Wskroś czasu”