Nie rozumiemy jeszcze, jak bardzo nasz postęp zależy od postępu świata. Ale będzie się nam to stopniowo ujawniać i wówczas poczujemy naszą odpowiedzialność wobec niego. Dziecko nie zostaje dane rodzicom po to, aby mogli cieszyć się i bawić się z nim, ale po to, aby troszczyć się ciągle o nie. Praca ta jest również radością, ponieważ miłość zamienia tą ciężką odpowiedzialność w upragniony przywilej.

Wkraczamy w nową erę i świat chce się rozwijać, ale nie wie w jakim kierunku. Jest z dnia na dzień coraz bardziej zdesperowany i czuje swoją bezsilność. To pomaga nam iść naprzód. W rzeczywistości kabaliści przeszli w przeszłości przez ciężkie czasy, kiedy nie widzieli żadnych zmian w świecie i żadnych wyników ich pracy. Jednak my jesteśmy godni tego szczególnego przywileju.

Małżeństwo, które nie ma dzieci, bardzo cierpi. Czasami powstaje między nimi tak silny związek, że podejmują wspólnie decyzję, aby żyć dla siebie. W rzeczywistości tylko dzieci tworzą z małżeństwa prawdziwą rodzinę.

Dlatego też, jeśli będziemy troszczyć się o świat, staniemy się praktycznie jak rodzice, którzy mają wspólne dziecko, i to nas wzmocni. Przyniesie nam to we wszystkich zamierzeniach sukces. To jest tym do czego dążymy.

W tym celu musimy się uczyć aby doskonalić nasze metody pracy. Każdy musi stać się wykładowcą, nauczycielem i organizatorem, w ten sposób będziemy iść do przodu. Jeśli nie będziemy troszczyć się o ludzi, nie mamy żadnych szans, aby pójść do przodu. Stwórca nie potrzebuje naszego własnego postępu – On potrzebuje właśnie wszystkich siedmiu miliardów pragnień i dlatego musimy pracować z nimi.

Z lekcji do artykułu Szamati, Nowy Jork, 21.06.2012

Kategorie: Praca duchowa, Praca duchowa w grupie, Rozwój