Wielki kabalista Baal HaSulam napisał, że mała altruistyczna organizacja jest centralnym punktem świata.

W niej działają duchowe prawa i cała reszta społeczeństwa będzie stopniowo przenikać tymi prawami. Przez tę organizację, duchowe siłowe pole zacznie wpływać na całą ludzkość.

Jeśli możecie wyobrazić sobie centrum kręgu z określonym natężeniem pola, to im dalej od centrum, tym mniejsze natężenie. Ono zmniejsza się odwrotnie proporcjonalnie do kwadratu odległości.

Każdy krąg składa się z wewnętrznej części – Galgalta Ejnaim i zewnętrznej części – AHAP. W taki sposób kontaktują się między sobą: wewnętrzna część dowolnego kręgu z bardziej wewnętrznym kręgiem i zewnętrzna z bardziej zewnętrznym kręgiem.

Mała altruistyczna organizacja składa się z dziesięciu kręgów, które stopniowo wchłaniają w siebie całą ludzkość. I wtedy zaczyna organizować się wewnątrz nich zgodnie z zasadą dyskretnego globalnego systemu tak, że obydwa systemy zbiegają się ze sobą.

Pytanie: Czy istnieje ogólna zasada między kręgami bez względu na to, w jakim kręgu znajduję się, w pierwszym czy ostatnim?

Odpowiedź: Ogólna zasada – to połączenie, które realizuje się na miarę twoich możliwości, ponieważ z góry dają ci warunki: zachęcają, dają energię, zrozumienie, doznania. A ty musisz włączyć się w ten proces. Od ciebie zależy całkiem niewiele. Nawet w zasadzie, to czyni za ciebie otaczające światło, pozostała grupa.

Tylko moc połączenia określa, czy jesteś blisko tego centrum, czy daleko. Trochę dalej – mniejsza moc, jeszcze dalej – jeszcze mniejsza moc itd.

A zewnętrzny krąg to cała reszta ludzkości, która może przyłączyć się do centrum absolutnie bez żadnego zrozumienia, zobowiązań, wstępnych zajęć.

Ludzie odkrywają swoje połączenie z resztą kręgów i tym samym osiągają postrzeganie swojej duszy, to jest takie wewnętrzne odczucie w pragnieniach i zrozumienie w myślach, w których ujawnia się Wyższa Siła.

Z naszej strony powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby zwiększyć „nadmuchiwanie” natężenia tego pola, zwiększać je, rozpowszechniać taką idę, wszelkiego rodzaju mechanicznymi i dowolnymi innymi działaniami.

Ponadto istnieje ogólne Wyższe Zarządzanie. Tak samo w jaki sposób zarządza absolutnie wszystkim, troszczy się aby nasz świat nie wybuchł, tak również dba o to, żeby nasz świat podążał do swojego ostatecznego naprawionego stanu.

Z programu TV „Ostatnie pokolenie”, 06.11.2017

Kategorie: Rozpowszechnianie metody, Społeczeństwo przyszłości

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Pytanie: Wzajemne poręczenie – to odpowiedzialność. Ale odpowiedzialność to nie jest jarzmo, tylko wielki zaszczyt. Jak każdy może stać się godnym tego ogromnego zaszczytu, aby stać się poręczycielem? Przecież to potrzebne jest, bo chcę stać się podobnym do Stwórcy!

Odpowiedź: Powinna to być wspólna decyzja całej grupy. Taka decyzja nie może być sformowana, przyjęta i realizowana przez jedną osobę. Ponieważ ja nie mogę być poręczycielem za nikogo, a szczególnie za siebie. Potrzebna jest wspólna decyzja.

Do tego należy zmierzać, ciągle wyjaśniać, rozmawiać, do czasu gdy stanie się to koniecznością dla duchowego postępu.

Pytanie: Czy cała grupa powinna mnie poprosić, bym stał się poręczycielem?

Odpowiedź: W rzeczywistości poręczycielem jest Stwórca, a my tworzymy warunki do tego, aby On był naszym poręczycielem.

Z 7 lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Wzajemne poręczenie

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Praca jest taka, że kiedy człowiek widzi jak trudno jest mu osiągnąć pożądane, to ucieka od tej pracy. I mówi, że może inni byli bardziej godni i Stwórca dał im pragnienie obdarzać.

A to dlatego, że są bardziej zdolni niż on. A człowiek taki jak on, z gorszymi cechami niż inni, nie ma żadnych szans na zdobycie tego. Dlatego ucieka od tej pracy, do zewnętrznych ogólnych działań jak wszyscy ludzie.

I tylko ci ludzie, którzy mówią, że chcieliby uciec (…), ale nie mają dokąd pójść, ponieważ nie mogą uzyskać żadnej satysfakcji z niczego innego w imię czego mogliby istnieć – tacy ludzie nie odchodzą od duchowego celu. I chociaż mają wzloty i upadki, to nie rozpaczają.

I o tym powiedziano: „I zajęczeli synowie Izraela od pracy i zawołali …” – tak mówi się o egipskim niewolnictwie, to jest bycia w egoizmie. To znaczy że krzyczeli od pracy, dlatego że nie posuwali się do przodu w pracy dla Stwórcy…

I wtedy zostali uhonorowani wyjściem z Egiptu, wyjściem spod władzy egoizmu. (Rabasz, artykuł 34 (1991) „Co to znaczy” je ich owoce na tym świecie, a zasoby gromadzi się w przyszłym świecie „w pracy duchowej”)

Kiedy ktoś zaczyna mówić, że inni mogą prawdopodobnie osiągnąć duchowość, a on nie może, ponieważ mają więcej szczęścia, są silniejsi, mądrzejsi, a on ma taki los: jest cięższy, głupszy, samolubny – to jest całkowicie błędne. Absolutnie nie wolno tak myśleć!

Każdy otrzymuje dokładnie, warunki zgodne ze swoim egoizmem i zdolność do przezwyciężenia jego. Jedynym problemem jest uświadomienie sobie, że odbywa się to tylko poprzez grupę.

I tutaj również każdy ma takie same szanse, te same możliwości, wystarczy przysłuchiwać się i nic więcej oprócz tego.

Z 7 lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa, Rabasz

Pytanie: W jaki sposób grupa pomaga pokonać egoizm?

Odpowiedź: Nie jesteśmy w stanie sami pokonać swojego egoizmu. Będziemy pogrążać się w depresji, walczyć ze wszystkimi, przeżywać wszystko co tylko możliwe, dopóki nie zrozumiemy, że tylko łącząc się z innymi możemy podnieść się nad egoizmem, nad ignorancją, pustką, bezsensownością, która wywiera na nas presję.

Człowiek musi uciec od siebie, w grupę. Tylko w ten sposób może wyrwać się z egoistycznej niewoli.

Z lekcji w języku rosyjskim, 07.10.2018

Kategorie: Praca duchowa

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Pytanie: Jak zachować dążenie do zjednoczenia z przyjaciółmi w celu naprawy i nie pozwolić oszukać się egoizmowi, starając się otrzymywać zadowolenie z połączenia?

Odpowiedź: Jeśli sam walczę ze swoim egoizmem, to z góry przegrywam tę wojnę. Tylko jeśli zwracam się z tym do przyjaciół, aby pokonać swój egoizm, wtedy pomagam im a oni pomagają mnie. W taki sposób wszystko układa się i z pewnością wygramy wojnę z egoizmem. Ponieważ w naszym połączeniu obecna będzie Wyższa Siła, dlatego nasz sukces jest gwarantowany.

Pytanie: Poręczyć za przyjaciela, oznacza to dążyć do osiągniecia z nim takiego połączenia, w którym poczuję go jak swoją własną część, tak jakby on był mną?

Odpowiedź: Absolutna prawda.

Z 7 lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Pytanie: Dużo przeżyliśmy na kongresie. W jaki sposób zachować te doświadczenia, aby nie żyć od kongresu do kongresu, a wprowadzać je w życie każdego dnia?

Odpowiedź: Tutaj na kongresie próbowałem wam udowodnić, że zjednoczenie przybliża was do Stwórcy. Musicie to dobrze zapamiętać, wyryć w swoim sercu.

Tylko w zbliżeniu między nami, przybliżamy się do Stwórcy, dlatego że w naszej jedności, pierwotnie znajduje się On. To jest wszystko!

Pytanie: Zarówno w ukryciu, jak i w odkryciu?

Odpowiedź: Tak, zawsze i wszędzie.

Z lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Komentarz: Jeśli Stwórca dał mi pragnienie rozkoszować się, to muszę je realizować. Jak tylko wychodzę z lekcji, maksymalnie oddalam się od wszystkiego, od każdego, od Pana. Wydaje mi się, że jest to poprawne, dlatego że tym samym odkrywam w sobie, z większą prędkością jeszcze większe pragnienie rozkoszowania się.

Odpowiedź: Dlaczego tego potrzebujesz?

Komentarz: Im bardziej odkrywam w sobie to pragnienie, tym bardziej dochodzę do potrzeby ponownego zwrócenia się do Stwórcy.

Odpowiedź: Nie ma takiej reguły. Niech Stwórca odkrywa, to Jego sprawa. On tworzy ciemność i następnie daje światło. Twoim zadaniem jest jedynie dążenie do połączenia z Nim poprzez grupę, tylko do światła.

Pytanie: Jak to zrobić poprzez grupę?

Odpowiedź: Razem z przyjaciółmi stworzyć taką wzajemną właściwość obdarzania, która będzie podobna do Stwórcy a wtedy Stwórca przejawi się w związku między wami.

Pytanie: Wykorzystywać pragnienie otrzymywania jako siłę?

Odpowiedź: Oczywiście, bez tego nie posuniemy się do przodu. Wykorzystuję swoje pragnienie otrzymywać do tego, aby pracować przeciwko niemu, nad połączeniem z przyjaciółmi, bez niego nie mogę nic osiągnąć!

Z 7 lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa

Czy kabalista czuje strach przed śmiercią?

Pytanie: W jaki sposób prawidłowo odnosić się do śmierci?

Odpowiedź: Myślę, że najlepiej nie myśleć o śmierci, a myśleć o tym że istniejemy nieskończenie, wiecznie. Należy pracować nad tym, żeby ta wieczność i nieskończoność została przez nas osiągnieta, przynajmniej częściowo, jeszcze w tym życiu, w naszym materialnym stanie.

Przecież istniejemy po to, aby w ciągu naszego życia odkryć obdarzanie, miłość, jako środek dla osiągnięcia wieczności, doskonałości i Stwórcy – Wyższej Siły, która zarządza tym wszystkim. Na tym powinien polegać nasz ruch do przodu.

A myśleć o zwierzęcym życiu i śmierci nie należy… Należy sprawdzić siebie, czy naprawdę to mnie niepokoi. Jeśli cię niepokoi, to oznacza że jeszcze nie jesteś poważnie ukierunkowany na duchowe wartości.

Kiedy zajmujesz się duchowością, jesteś absolutnie obojętny na wszystko, co dzieje się z twoim ciałem: czy ono żyje, czy nie. Znajdujesz się lub pragniesz być w stanie z właściwością obdarzania i miłości.

Pytanie: Ale czy kabalista mimo wszystko zajmuje się swoim materialnym ciałem? Przecież to właśnie przez nie człowiek kontaktuje się z innymi ludźmi, którzy nie znajdują się jeszcze w duchowości. Gdyby nie miał tego ciała, nie mógłby komunikować się z uczniami.

Odpowiedź: Tak, kabalista troszczy się o ciało, ale tylko w minimalnym stopniu, co nazywa się warunkiem „koniecznym i wystarczającym”.

Pytanie: Czy kabalista nie myśli o tym, co stanie się z jego uczniami, rodziną po jego śmierci?

Odpowiedź: Rodzina jest zwykłą ziemską troską. A uczniowie to zupełnie coś innego. Musi przygotować ich do tego, aby pozostali z dobrym zasobem wiedzy i metody. Z nich należy organizować „laboratorium”, aby mogli testować siebie i poruszać się do przodu.

Pytanie: To znaczy, że kabalista czuje strach przed śmiercią ale nie egoistyczny?

Odpowiedź: To nie jest strach przed śmiercią, ale chęć pozostawienia po sobie świata, który będzie maksymalnie ukierunkowany na cel stworzenia a nie inaczej.

A co możesz jeszcze więcej zostawić? Wszyscy zbliżamy się do stanu, kiedy człowiek zacznie rozumieć, że można coś zostawić po sobie tylko w postaci dobrych uczynków. Te dobre uczynki są zapisywane na jego konto i stanowią jego poważną wygraną w życiu.

Pytanie: Czy dobrze rozumiem, dobre uczynki – to doprowadzić innych ludzi do ujawnienia Stwórcy? Czy oznacza to, że nie mogę uczynić żadnego innego dobra w stosunku do innego człowieka?

Odpowiedź: Absolutnie nie możesz nic! Tylko przybliżyć innych ludzi do Stwórcy.

Ciąg dalszy nastąpi …

Z programu TV „Podstawy Kabały”, 14.01.2019

Kategorie: Dusza i ciało, Praca duchowa, Pytania&Odpowiedzi

Pytanie: Na czym polega zależność nauczyciela od ucznia w przekazywaniu wiedzy duchowej?

Odpowiedź: Na wielu rzeczach. Nauczyciel powinien spróbować mimo wszystko odkryć ucznia, pomóc mu nastroić się na wspólną falę. Powinni nie tylko próbować się zrozumieć, a żyć razem jedną ideą, stopniowo przenikać wspólnymi odczuciami.

Pytanie: Co to znaczy być lub stać się uczniem kabalisty?

Odpowiedź: Stać się uczniem kabalisty oznacza pragnąć odczuwać, rozumieć, myśleć jak nauczyciel.

Pytanie: Jakie zasady powinien przestrzegać uczeń w odniesieniu do nauczyciela-kabalisty?

Odpowiedź: Uczeń powinien próbować przywiązać się do myśli swojego nauczyciela i starać się najgłębiej, jak to możliwe wejść w niego. To wszystko. Nic innego.

Istnieją do tego takie pomocnicze metody, jak pomóc nauczycielowi w jego pracy.

Nawet w zwykłej nauce wiele zależy od tego, na ile student jest bliski swojemu wykładowcy. A w Kabale tym bardziej, ponieważ kabalista przekazuje swojemu uczniowi nie po prostu wiedzę, jak profesor studentowi, a odczucia, które nie są osiągalne przez zwykłe uczucia, właściwości. Dlatego potrzebne jest tutaj znacznie większe zbliżenie – wspólne połączenie między nimi. Ale to się osiąga stopniowo.

Z lekcji w języku rosyjskim, 27.10.2019

Kategorie: Nauczyciel i uczeń, Nauka Kabały, Praca duchowa

Kongres w Mołdawii. Lekcja nr. 7

Pytanie: Jeżdżę za Panem na wszystkie kongresy. Czasami to jedyna siła, jaką mam i tylko z całkowitej rozpaczy. Robię wszystko, co mi Pan mówi, nawet jeśli to sprawia, że ​​wyglądam bardzo zabawnie. Nie wiem, co mam robić dalej?!

Odpowiedź: Prosić Stwórcę. Człowiek nie ma nic więcej. Nie ma do kogo się zwrócić, tylko do Niego, jedynego. Spróbować zwrócić się do Niego tylko z jedną prośbą, że błagasz o zbliżenie z Nim: „Nic więcej nie wiem, niczego nie chcę, niczego nie potrzebuję! Chcę być po prostu blisko Ciebie”.

Pytanie: Dlaczego Stwórca nieustannie mnie oddziela i odbiera mi siłę, abym była z moją grupą?

Odpowiedź: Masz bardzo dobre, silne pragnienie. Ale narazie jeszcze ono nie zostało poprawnie sformułowane i dlatego tak cię rzuca. Nie wiem, co ci doradzić. W rzeczywistości, po prostu cierpliwość! Cierpliwość! Dać światłu, Stwórcy pracować nad sobą. Jeszcze dzień i jeszcze dzień.

Ja jestem w tym 44 lata. I nic, oprócz cierpliwości, nic mi nie pomogło. Nie ma dokąd iść.

Z 7 lekcji kongresu w Mołdawii, 08.09.2019

Kategorie: Kongresy, wydarzenia, Praca duchowa